Afscheid

Het is al weer twee dagen geleden maar mijn lijf zit nog steeds vol adrenaline, mijn hoofd vol met beelden en mijn huis vol met cadeaus!
Wat was het een warm bad, dat afscheid van Revalidatie Friesland.
Zoveel lieve mensen uit alle delen van het land, prachtige toespraken en een kolossaal gedicht dat uit alle hoeken van de zaal kwam, schitterende muziek en heel veel lieve woorden.

Ik heb van iedere minuut genoten. En wat is het mooi dat alles en iedereen op de foto staat! Prachtige portretfoto’s van alle aanwezigen en overzichtsfoto’s van het grote geheel.

Het voelt als een roes. Een hele prettige roes die maar niet overgaat. Want er blijven mensen bellen om nog even na te praten, ik blijf bellen om te bedanken en de cadeaus zijn nog
steeds niet allemaal uitgepakt! Alleen al het lezen van alle lieve kaartjes kost dagen en iedere kaart is weer bijzonder. Naast de zeer welkome boeken en boekenbonnen zijn er ook andere dingen waar ernstig over na gedacht is. Een enorme pot met 365 zwart-witkogels om langzaam af te wennen (ik bietste die altijd bij de repro!), een giga doos vol IKEA kaarsen die een collega altijd voor me meenam als ze toch naar IKEA ging (kan nu een jaar vooruit!), een mand vol Zweedse spullen met een prachtig boekje, een doos met “mijn lunch” voor iedere dag een tosti mét een ragouzi (zeer speciale snack!) en een echte afkickmand met voor iedere dag een pakje!

Het gehaald en weer naar huis gebracht worden, het gezellige etentje met een paar goede vrienden, de vriendin die ’s avonds laat nog voor de deur stond om nog even na te praten….
Kortom, het is onvergetelijk.

Gestopt met werken – zo voelt het nog niet. Mijn hoofd heeft zelden zo vol gezeten van het werk.
Bij het opruimen van mijn kamer merkte ik dat het loslaten gelukkig in volle gang was. Heb nog nooit zo makkelijk kunnen weggooien en verwijderen. Maar dat was donderdag…. Nu zit ik weer met duizend draadjes aan al die lieve mensen vast!

En het zal wel even duren voor ik het echt begin te beseffen. Eerst de feestdagen, een periode waarin ik altijd al vrij was, dan de aanloop naar de nieuwe heup, half januari de operatie, logeren bij vrienden en daar revalideren (en geweldig verzorgd worden!), naar huis en alles weer zelf gaan doen.
Ik denk dat ik pas rond april ga beseffen dat het klaar is. Dat het over is.
En dat is goed.
Wat is het heerlijk dat er nog heel veel mensen zijn die ik ‘gewoon’ zal blijven zien!