Met een schitterende zonsondergang naar Zweden maar is dat nu de laatste zon?

Afgelopen zondag was het een prachtige zonnige dag en zoals altijd vind ik het dan moeilijk mijn tuin en mijn P’s achter te laten en te vertrekken. Toch reed ik al om half tien weg omdat ik geen zin had in de stress te zitten of ik de ferry wel zou halen. Maar alles ging prima met maar twee files van een half uur zodat ik al om drie uur in Kiel arriveerde waar ik rond vier uur de bijna lege ferry op reed.

Ik ga altijd direct koffie drinken en zit dan lekker te lezen en wat naar buiten te kijken. Het was heel rustig weer, nauwelijks wind en dus ook nauwelijks golven. Aan de horizon was het bewolkt dus ik rekende absoluut niet op een zon die opeens onder de wolken uit te voorschijn kwam om wonderschoon onder te gaan – wat een schouwspel!

Fascinerend om te zien en zo mooi heb ik het maar zelden beleefd!

De volgende morgen reed ik rond half tien de ferry af en om half elf hier het erf op.
Ik realiseerde me opeens hoe ‘gewoon’ het voelt om hier weer te zijn en wat een verschil dat is met een paar jaar geleden. Toen begon ik altijd te zingen zodra ik de grote Tjörnbrug in de verte op zag doemen terwijl alles nu zo vertrouwd is en ik alleen maar denk ‘ik ben er weer’.
Het voelt gewoon maar wel een heel bijzonder gewoon!

Hier was wel iets veranderd want de prachtige serre met de grote houtgestookte oven was klaar! Heerlijk om daar te mogen ontbijten en wat geeft het veel nieuwe mogelijkheden voor de activiteiten die hier vaak zijn!

De auto uit- en mijn appartement ingeruimd, ’s middags naar de grote ICA in Skärhamn voor de Zweedse boodschappen en daarna nog even bij de zee gekeken. Het weer begon al om te slaan, er kwamen steeds meer wolken en de zon verdween. Ook de voorspellingen waren niet echt hoopgevend, zou dit dan de eerste échte verregende vakantie op Tjörn gaan worden?

De volgende dag was het zwaar bewolkt maar nog wel droog dus direct naar ‘mijn’ strandje in Berga.
Het lag er verstild bij.

De golfjes braken als vanouds op de rotsen, de zwaluwen waren vertrokken en mensen waren er al helemaal niet.
Ik zette mijn stoeltje neer en ik genoot.
Van de zee, van de stilte en haar klanken, van het hier weer mogen zijn.

Beetje gelezen, beetje geschreven, beetje gedommeld tot het toch te koud werd.
De korte broek vervangen door een lange (voor het eerst sinds ik in juni uit Zweden terug kwam!), toen een dikke sweater aan en me uiteindelijk gewikkeld in een fleecedeken want ik wilde zo lang mogelijk blijven zitten!

Het is duidelijk dat de herfst is begonnen, dat is ook goed te zien aan de bomen en de laatste bloemen.
De rozen zijn veranderd in rozenbottels, de roze wilgenroosjes hebben zilveren draden, de meidoorns zitten stampvol knalrode bessen, tussen de korstmossen bloeien de laatste gele bloemetjes en de hei steekt prachtig paars af tegen de rotsen.

Wat ben ik blij dat ik toch gegaan ben want vandaag regent het pijpenstelen!
En dat gaat de komende week wel vaker gebeuren vrees ik.
Jammer, ik had me zo verheugd op mijn strandjes.

Maar we hebben het slecht-weer-programma, het moest er toch ooit van komen!
Heel veel boeken, misschien een beetje schilderen, naar het museum, in Sundsby vissoep gaan eten – mogelijkheden genoeg al is het even wennen.

Wennen want ik hoef hier niets.
Geen tuin waar altijd van alles moet gebeuren, geen huis waar hetzelfde voor geldt, geen sociale verplichtingen, geen Nederlandse les, geen achterstallig onderhoud, helemaal niets.
En dat is best gek.

Maar misschien ook wel goed want nu ik niets meer hoef merk ik pas hoe moe ik ben.
Moe van die heerlijke maar drukke zomer die omgevlogen is.
Moe van mijn lijf dat minder wil dan dat ik wil.
Moe van alles…

En morgen?
Morgen regent het vast ook!