Mijn Nieuwe Leven – is het nog wel nieuw?

Ik ben al weer een maand thuis.
Thuis uit Zweden.
De weken zijn omgevlogen!

Net zoals de afgelopen drie jaar.
Want drie jaar geleden begon mijn Nieuwe Leven.
Opeens realiseerde ik me dat.

Drieënhalf jaar geleden nam ik afscheid van dat leukste-baantje-van-de-wereld, kreeg ik mijn tweede nieuwe heup, revalideerde ik daarvan en op 1 juli stopte mijn officiële dienstverband. Het voelde echt als een Nieuw Leven en al waren er dingen die moesten wennen – het was heerlijk!

Die ongebreidelde vrijheid!

Vrijheid
om op te staan wanneer ik dat wil,
om de hele dag buiten te kunnen zijn,
om achterstallig onderhoud op vele vlakken aan te pakken,
om tijd te hebben én er te zijn voor oude en nieuwe vrienden,
om eindelijk weer wat te bewegen,
om heel veel te zwemmen en te fietsen,
om in de tuin te werken, te zitten en vooral te genieten,

Vrijheid om te vieren!

Want vieren doe ik het, iedere dag opnieuw.
ik geniet zo ongelooflijk van mijn Nieuwe Leven dat ik nauwelijks kan bevatten dat dit eigenlijk mijn ‘Gewone Leven’ is geworden!
Enerzijds voel ik eindelijk een bepaalde rust want niet alles hoeft meer in een weekend gepropt te worden.
Anderzijds begin ik eindelijk energie te krijgen voor nieuwe dingen en voor oude dingen die er maar niet van kwamen.

Natuurlijk, het is jammer dat ik lichamelijk zoveel heb moeten inleveren.
Dat ik dit jaar nog nauwelijks écht heb kunnen fietsen en me moet beperken tot de hometrainer waar ik een gruwelijke hekel aan heb. Maar het is toch een voorrecht om dat naast de openslaande deuren met zicht op de tuin te kunnen doen?

En wat was het fijn dat het afgelopen week tóch weer ging en ik naar mijn-bankje-aan-de-vaart kon fietsen. Achter me voor het eerst geen weilanden maar bloeiende aardappels en voor me zoals altijd het water. Het bankje bleek bijna overgroeid met brandnetels maar één Tweet naar de gemeente en de volgende dag werd er gemaaid!

Wat is het ook een voorrecht om tijd en energie te hebben om vrijwilliger te mogen zijn in het DiGiTaal Huis. Om Nieuwe Nederlanders te mogen helpen bij het leren van hun nieuwe taal. Sommigen spreken het al heel goed, sommigen nog helemaal niet.
En als dat iemand uit China betreft die ook geen woord Engels begrijpt is communiceren niet eenvoudig. Gelukkig is een van de deelneemsters altijd bereid te helpen en te vertalen.

Schrijven en zinsbouw in het Nederlands is voor alle deelnemers moeilijk. Maar in hun eigen taal kunnen ze dat natuurlijk uitstekend.

Dat bleek een prachtig hulpmiddel te zijn. Iedereen schreef een kort stukje in de eigen taal (Mandarijn, Kantonees, Somalisch, Sri Lankees) en las dat in het Nederlands voor aan de groep. Wat kwamen er opeens een prachtige verhalen en emoties!

Natuurlijk werd er daarna hard gewerkt om er goede Nederlandse woorden en zinnen van te maken. Maar nu ging het om hun eigen verhalen in plaats van om stukjes tekst die soms ver van hun wereld af liggen. Wat mooi dat er zoveel vertrouwen is dat we deze dingen samen aan durven te gaan.

Mijn Nieuwe Leven wordt langzaam Gewoon.
Maar het voelt nog steeds als heel bijzonder.
Als Gewoon met een Hoofdletter.

De rust en de tijd om te genieten.

Te genieten van een tochtje over het Sneekermeer met een ongelooflijke zonsondergang.
Van het heerlijke zwembad en de buitenjacuzzi in de sauna.
Van mooie tv programma’s. Van mijn boeken. Van mijn vrienden.
Van mijn laptop op de tuintafel in mijn tuin tussen de bloemen, de geuren, de vlinders en de vogels.

En natuurlijk van mijn P’s!
Pientje,  Petter en Pepijn, mijn huisgenoten.

Pepijn die vlees van de BBQ van de buren pikte waardoor hij een gat in zijn tong kreeg, dagen niet kon eten en we uiteindelijk bij de dierenarts belandden.
Petter die opeens een groot gat in zijn kin bleek te hebben dat ik dagenlang ieder uur schoon maakte met veel water om de etter eruit te krijgen want in het weekend naar een verre vreemde dierenarts is zowel vervelend als kostbaar.
En Pientje, mijn autistische poesje dat het soms zo lastig heeft met zichzelf maar zo ontzettend lief is.

Mijn Nieuwe Leven –

zou het ooit gewoon worden?

Ik hoop het niet!