Sinds 2003 vraag ik, Henk-Jan Winkeldermaat mijn netwerk hun meest dierbare, belangrijkste, mooiste, meest aangrijpende of karakteristieke moment van het afgelopen jaar vast te leggen in een verhaal van maximaal 500 woorden. Vaak heb ik deze mensen zelf ooit gefotografeerd, maar als dat niet zo is gebruik ik bij de verhalen foto’s van andere fotografen (met credit en link).
Ik mocht dit jaar voor de eerste keer meedoen en dit was #mijnmoment2021
De eerste coronawinter viel niet mee. Winters vallen mij altijd zwaar maar deze winter, kwetsbaar dus in thuisisolatie met het vaccin nog ver weg, kostte vreselijk veel energie.
Energie om tóch te blijven bewegen wat niet makkelijk is met een lijf dat steeds minder wil wat ik wil. Energie om mijn dagen goed door te komen zonder de gebruikelijke life contacten. Energie om mijn sociale netwerk dat ik juist nu zo nodig heb te onderhouden. Energie om mijn drie Chinese bonusdochters van 10, 17 en 18 te helpen met hun school, hun therapieën en hun leven met een zware rugzak.
En het hielp ook niet dat ik al bijna twee jaar niet in Zweden was geweest.
Zweden, mijn andere land, waar ik onafgebroken ergens aan de zee zit en waar ik al zeker 20 jaar intens geniet van de natuur, de ruimte en de rust. Waarnaar ik altijd heimwee heb maar waar het ook steeds lastiger wordt vanwege mijn lijf. Want het is een vermoeiende reis en iedere stap is er ongelijk – niet makkelijk als je met een kruk loopt.
Het voorjaar kwam en met de ontluikende natuur kwamen er voorzichtige berichten over een vaccin. Zou dat echt al…? Het werd een stip aan de horizon die heel snel dichterbij kwam en half mei kreeg ik mijn tweede prik, wat een immense opluchting!
Toch kwam ik nog steeds nergens en bleven de boodschappen gewoon bezorgd. Er kon gelukkig wel weer bezoek komen – de tuin maakte dat extra makkelijk en veilig.
Mijn meiden vroegen veel tijd want een eindexamen, extra therapieën die nazorg vergden maar ook prachtige ontwikkelingen. Wat is het bijzonder dat deze meisjes drie jaar geleden op mijn pad kwamen en nu onderdeel van mijn leven zijn.
Ondanks de versoepelingen knaagde er toch onafgebroken het gevoel dat ik aan het afglijden was. Niet meer tot rust kwam. Altijd ‘aan’ stond. Het eigenlijk niet meer trok.
En opeens was daar Zweden… zou ik het durven? Zou het nog kunnen? Zou ik er nog iets aan hebben? En vooral zou ik nog op mijn lievelingsstrandje kunnen komen?
De reacties waren verdeeld. Vrienden moedigden me aan, anderen raadden het me af, alles kwam langs. Maar het zaadje was geplant en schoot wortel, ik plande en organiseerde, de poezenoppas kwam logeren en ik stopte mijn angst ver weg.
De meiden zwaaiden me uit en ik reed naar Zweden! Het was doodvermoeiend ondanks de heerlijke tussenstop in Denemarken en er gebeurde van alles. In Zweden was het thuiskomen maar dat strandje, mijn strandje, zou dat nog kunnen?
De volgende dag reed ik langs de zo vertrouwde smalle weggetjes tussen de rotsen. Het was doodstil, de kleine parkeerplaats bij het haventje was verlaten.
Ik zette mijn auto neer, pakte mijn stoeltje en mijn kruk, rommelde als vanzelf naar mijn rotsstrandje, zette mijn stoeltje neer en ging zitten. Zoals altijd. Het kon nog!
En voor het eerst kon ik weer ademhalen, mijn hoofd leegmaken, eindeloos naar de zee kijken, luisteren, genieten.
Ik kon het nog.
mooi Liesbeth
vooral je droom niet opgeven met Zweden xx
Merry Christmas liesbrth
Jouw moment en wat voor een!
Schitterend dat je dit jaar dit hebt kunnen meemaken. En wie weet wat de toekomst nog voor je in petto heeft.
Heel veel geluk en poezenliefde in 2022.
Je hebt je jaar mooi verwoord. Ik wens je van ganser harte weer een reis naar Zweden toe!