Nieuw plafond, logeren en heel veel stof!

Mijn plafond moest worden geschilderd. Een grote klus want het is 3.50 meter hoog en het bestaat uit balken die een andere kleur hebben dan de tussenstukken. En als je eenmaal begint met schilderen komen er altijd dingen bij zoals de schoorsteen, een plankje, een stukje muur etc. Vanwege de hoogte moest er een steigertje worden gebouwd en vanwege het schuren zouden alle meubels en boekenplanken behangen worden met plastic. De schatting was dat het vier dagen werk zou zijn.

Nou leken die vellen plastic me een hoogtepunt voor Pepijn en dus geen lang leven beschoren. En van vier dagen lang een steiger, stof en schilders werd ik ook niet echt blij. Dus heb ik aan B&P gevraagd of ik, samen met Pepijn, een paar dagen mocht komen logeren en dat mocht.
Voor mij een zeer vertrouwd adres want ik logeerde daar al na heup 1 en 2.

Doordat ze beschikken over een zeer catproof gastenverblijf durfde ik het wel aan met Pepijn.
Hij werd verwelkomd met een eigen krab’kast’, mandjes, een kattenbak, speeltjes en een verstopplek – wat een ontvangst!

Toch bleef zijn eigen draagmand de veilige plek waarin hij het liefste sliep. Niet zo gek want dat doet hij thuis ook vaak. Wel miste hij zijn grote broer, vooral ’s nachts. Helemaal alleen in een mandje in een groot vreemd huis vond hij niet leuk en hij uitte dat door veel te miauwen. Iets dat hij thuis nooit doet, ik wist nauwelijks dat hij het kon. Maar na een tijdje voelde hij zich thuis en wel zó thuis dat hij opeens met de dure bril van de vrouw des huizes door de kamer liep. Waarschijnlijk bij gebrek aan zijn keukenmes…

Het waren fijne dagen!
We gingen naar het Singer museum in Laren waar een prachtige expositie was over Leo Gestel (1881-1941, behoorde samen met Piet Mondriaan en Jan Sluijters tot de belangrijkste vernieuwers van de Nederlandse schilderkunst). Wat heb ik genoten! Zowel van de vaak schitterende schilderijen waarbij ik bij zijn vroege portretten erg aan het werk van mijn moeder moest denken, als van het weer moeiteloos door een museum kunnen lopen!

 
Behalve door het museum liepen we ook door de weilanden, tussen stokoude knotwilgen door – wat hou ik daar toch van. En tussen de bedrijven door overtrok B de kussens van de bank in mijn tuinhuis voor me met de stof die ik in een loppis in Zweden kocht deze zomer.

Na drie dagen liet de schilder weten dat ze klaar waren en vertrokken Pepijn en ik weer naar huis. Zowel op de heen- als op de terugweg gaf hij geen kik tot de afslag naar Gorredijk toen er opeens een onverwacht miauwtje vanuit de draagmand kwam. Verbazend.

Na een korte of lange afwezigheid ben ik eigenlijk altijd blij weer thuis te zijn, zo ook nu. Maar dat was snel over. Iedere beweging veroorzaakte enorme stofwolken! Alles zat onder, de meubels, de boekenkasten, de keuken, de kachels – alles, echt alles! Ik wist gewoon niet waar ik moest beginnen.

Pepijn werd tot mijn stomme verbazing zeer enthousiast begroet door Pientje! Ze likte hem zelfs op zijn kop en er is geen brom gevallen. Van Petter had ik dat wel verwacht maar van Pientje zeker niet. Was zelfs bang dat we na vier dagen zonder hem we terug bij af zouden zijn maar niets bleek gelukkig minder waar.

Nu zijn we drie dagen verder. Met vereende krachten en met hulp van mijn fantastische Poetsparel zijn de ergste stofwolken weg. Het vloerkleed is naar de stomerij en de overal zijn nog lege planken want ik had van te voren natuurlijk zoveel mogelijk weggehaald. We kunnen weer ademhalen, koffie drinken, de houtkachel brandt en het plafond waar het allemaal om begon is prachtig geworden!

En Pientje?
Pientje bromt weer zoals altijd.
Maar nu weten we dat ze er niets van meent!