Moeten moeten moeten

Dat Nieuwe Leven valt niet mee. Het is een worsteling naar structuur maar vooral ook een worsteling die bestaat uit heel veel moeten van mezelf. Ik breek al weken mijn hoofd waarom dat zo is en ik geloof dat het langzaam begint te dagen.

De afgelopen veertig (!) jaar heb ik onafgebroken gewerkt. Aanvankelijk fulltime, na een jaar of twintig tachtig procent. Maar in de overblijvende twintig procent gaf ik les, verzorgde ik presentaties en organiseerde ik grote evenementen die vaak op zaterdag plaatsvonden. Naast mijn baan was er ook een huis dat regelmatig onderhoud nodig had variërend van een nieuwe badkamer tot en met twee keer een nieuwe fundering, een grote tuin, veel lieve poezen met soms een nestje, trouwe vrienden, kennissen, hobbies, vakanties en natuurlijk een beetje zorgen voor eten, drinken en alles wat daarbij hoort. Best veel.

De laatste jaren viel me dat ook zwaar, mede doordat mijn lijf niet alles meer kon. En omdat ik het leukste-baantje-van-de-wereld had stond dat met stip bovenaan en volgde de rest. Dat maakte natuurlijk dat ik steeds minder energie kreeg en thuis tot steeds minder kwam. Toch waren er dingen die echt moesten en natuurlijk deed ik die, al of niet met tegenzin. Het wordt me steeds duidelijker hoe groot de roofbouw is geweest die ik op mezelf gepleegd heb. Lichamelijk was me dat al lang duidelijk maar dat het ook zo’n grote rol in mijn hoofd speelt begin ik me nu pas te realiseren.

Een week geleden begon ik vol enthousiasme aan de TAW (The Artist’s Way). De MP’s doe ik iedere ochtend met veel plezier. Over de Kunstenaarsuitstapjes denk ik na en krijg steeds meer ideeën en plannen. Maar de opdrachten van week 1 liggen er nog net zo. Het voelt als falen. Als moeten en niet kunnen. Net zoals ik in de tuin moet werken, mijn Zweeds moet voorbereiden, mijn kasten moet opruimen, naar de acupunctuur, de fysiotherapie en het zwembad moet, koffie moet zetten voor mijn bezoek, boodschappen moet doen, moet fietsen, mijn vrienden moet bellen, eten moet maken, poezen moet verzorgen, de was moet doen, houtjes moet halen, planten moet verpotten, de PR voor het rolstoelpad moet doen enzovoort enzovoort enzovoort.

Het gekke is dat ik (bijna) alles leuk vind. Dat ik geniet van werken in mijn tuin, van het contact met mijn vrienden, van het oefenen in het zwembad, van een tochtje op mijn fiets, van opruimen want dat geeft ruimte in mijn hoofd, van vul maar in. En toch voelt het als moeten en heb ik voortdurend het gevoel te falen omdat ik er niet toe kom. Iets moeten roept verzet en onvermogen op.

Toch begin ik het heel langzaam te begrijpen. In mijn oude leven had ik ook voor leuke dingen energie noch tijd. Toch kon ik er niet onderuit en moesten ze gebeuren. Dat maakte dat het vaak niet meer leuk was, dat ze vaak werden afgeraffeld waardoor ik nauwelijks een voldaan gevoel kreeg, nauwelijks meer kon genieten en alleen maar moe was. En die moeheid is er nog. Natuurlijk niet zo gek na een nieuwe heup en alles wat daarbij hoort en niet zo gek na jarenlange roofbouw.

Het is de Censor die zijn kop opsteekt! De Censor uit TAW. De Censor die me voortdurend toeschreeuwt dat mijn Nieuwe Leven is begonnen en ik dus overal tijd voor heb. Niet meer mag uitstellen. Mijn to-do lijst moet afmaken. De tuin in moet. Vrienden moet bellen. Moet genieten.

Dat genieten ga ik vanaf vandaag proberen.
Maar wat is het moeilijk!
Was ik maar een poes.