Nog meer thuis, THUIS op Tjörn

Hoeveel superlatieven zijn er nodig om het gevoel uit te drukken dat ik heb?
Dat ik voel zodra ik de drie bruggen van Tjörn in de verte zie opdoemen?
Dat ik voel als ik hier langs de aardbeien of de zonnebloemen het erf op rij?
Dat ik voel dat ik thuis ben, THUIS op Tjörn?

De heenreis verliep vrijwel rimpelloos.
Probleemloos door een relatief rustig Duitsland om 1.5 uur te vroeg aan te komen in Kiel.
Het was snikheet maar ik had nergens last van, wat een verschil met exact drie jaar geleden!

Dat werd anders toen we met een handjevol auto’s moesten wachten tot we de ferry op mochten.
De temperatuur liep op tot 39° maar “rules are rules” bij de Stenaline, zelfs wanneer het “extremely hot indeed” is. Dus veel zichtbaar aangeslagen en geïrriteerde mensen.
Jammer, dat piepkleine rijtje auto’s had toch niet echt een probleem hoeven zijn.

Maar verder ging alles uitstekend, behalve dat er ’s ochtends wel werd omgeroepen dat de shop open was en de liften naar het autodek nog dicht waren maar dat er niet werd omgeroepen dat we naar de auto konden. Dus ik zat rustig te lezen toen de deur van mijn hut open werd gegooid door een schoonmaakster die zich dood schrok dat er nog iemand zat! Bleek iedereen allang weg te zijn en mijn auto opeens niet meer op dek 4 maar op dek 3 te staan, pure magie…

En nu ben ik weer op mijn eiland, in ‘mijn’ appartement.
Waar bij oprijden van het erf geappt werd “rij maar direct door naar ons huis, de koffie staat klaar”.
Waar mijn bed al met een extra matrasje was opgemaakt.
Waar een heerlijk geurende bos lathyrus op tafel staat.
Waar ik alles uit de auto gewoon op z’n plaats zet.
Waar ik weet op welk strandje ik het beste kan zitten wat betreft de wind.

Wat was het mooi op het Rorastrand – zwarte buien landinwaarts en een lucht die steeds verder opentrok en blauwer en blauer werd. Het was heerlijk om er in de stilte te zitten lezen want stil was het, echt doodstil. En om daarna naar Sundsby te gaan voor koffie en taart maar nóg meer voor Marina en Andres met wie ik inmiddels een warme band heb.

Ik merkte ook dat het een heel verschil was met mijn aankomst in mei van dit jaar.
Toen was ik zo moe als ik geloof ik niet vaak ben geweest.
Toen regende het de eerste dagen veel en was ik de enige gast waardoor het heel stil was.
Toen heb ik zes dagen geslapen, geslapen om nooit meer wakker te worden!

Nu gaat het prima, fiets ik op mijn kleine stoelfietsje om mijn knie weer wat soepel te krijgen, heb ik als een blok geslapen, ontbijt ik weer op tijd met lekkere muesli en chocoladetaart tot besluit (dat blijft toch een Zweedse gewoonte die ik onbegrijpelijk maar heerlijk vind) en heb ik de rust om niet meteen overal heen te vliegen maar op mijn balkon te genieten van de zon zonder last te hebben van de harde wind. Ik kijk uit over vers geploegd land waar al weer is gezaaid, zou ik dan eindelijk een eland voorbij zien komen vanavond?

Hier, in mijn ‘andere’ thuis, zonder zorgen te hebben over de P’s want wat heb ik een geweldige oppas!
Ze heeft de P’s in haar hart gesloten, fietst door Friesland en geniet van de tuin – kan niet beter.
Dank Kathleen!

En nu?
Nu ga ik koken!

Lekker koken
want er zijn weer cantharellen!