Nog zeven weken.

Het is bijna zo ver, nog zeven weken en dan stop ik met werken.
Een heel proces met een lange aanloop inclusief moeilijke en ook verdrietige beslissingen. Het was goed om dat proces stap voor stap te lopen. Vaak samen met anderen die allemaal hun eigen rol en hun eigen plaats hadden. Soms ook alleen want de uiteindelijke beslissing moest ik zelf nemen. En soms werd ik geholpen door toevallige omstandigheden die op mijn pad kwamen en me de juiste richting wezen. ‘De kastanjeboom‘ is daar wel het meest markante voorbeeld van.

Nadat ik het besluit had genomen en het tijdspad bekend was begon mijn lange vakantie en rommelde ik een zomer in om nooit te vergeten. Van half mei tot eind september alleen maar zon, Zweden, buiten zijn en voor het eerst een immens gevoel van vrijheid. Opeens waren er zeeën van tijd en voelde ik geen stress meer in mijn lijf en in mijn hoofd, iets wat ik de laatste tien jaar niet meer kende.

Heel lang ben ik bang geweest voor een-leven-zonder-werk. Door mijn ervaring van twee jaar geleden tijdens een burn-out dacht ik dat een-leven-zonder-werk hoofdzakelijk bestond uit voor de tv of de pc hangen en de Libelle doorbladeren. Heel goed wetend dat ik daar niet beter van werd was ik toch niet in staat dat te veranderen.
Maar nu was het totaal anders! Ik had van alles te doen, deed een fotocursus, leerde ‘anders kijken’, blogde dagelijks, zag heel veel mensen en de dagen vlogen om. Met het alles omvattende begrip ‘vrijheid’ als bindende factor. Genoten heb ik en opeens realiseerde ik me dat een-leven-zonder-werk helemaal geen schrikbeeld was maar iets om me op te verheugen. Een geschenk dus!

En nu ben ik met heel veel plezier op de helft van mijn laatste drie maanden. Het loslaten wat zich van de zomer inzette gaat door, ik kan de dingen steeds beter relativeren en ik verheug me op mijn Nieuwe Leven.
Maar opeens zie ik de gang van het souterrain waardoor ik al 38 jaar iedere dag een paar keer naar binnen ga. De gang met de monumentale tegelvloer waar vroeger de keuken en het personeelsrestaurant waren en nu de ICT. Opeens realiseer ik me dat ik die straks nooit meer zal zien. En dat is gek.

Zo zullen er de komende weken steeds dingen zijn, dingen waarvan ik me nauwelijks bewust ben maar die toch heel dierbaar en in mijn systeem verankerd zijn. Ook dat is loslaten.
Maar gelukkig hebben we de foto’s nog…..