Öland – wonderschoon en helend

Öland, waar je altijd de zee ziet en hoort.
Öland, waar de wilde orchideeën in de berm groeien.
Öland, waar miljoenen leistenen stapelmuurtjes staan.
Öland, waar mijn lijf en mijn hoofd tot rust kwamen.

Het was wel even doorwerken om er te komen. Op Møn begon het te regenen, onderweg werd dat steeds harder en de temperatuur zakte naar 13 graden. Maar vlak voor De Brug werd het droog en ik was nog nauwelijks in Zweden toen het in één klap 27 graden was.

Buiten, maar helaas ook binnen want om een onverklaarbare reden weigerde zowel de airco als de ventilator. Dus als vanouds de ramen open wat in Zweden best kan. Het is er zo rustig, hard rijden is er zelden bij en ach, tot een jaar geleden wist ik niet beter. Rond vijf uur nam ik de brug naar Öland en drie kwartier later reed ik het terrein van Åleklina Gård in het Noordelijk deel van het eiland op.

Mijn appartement was ‘verrassend’, het was of ik een donkere grot in kwam. Anette, de eigenaresse, deed ook direct het licht aan en dat was echt nodig. Het is een stokoud pand waarin het op zich redelijk moderne appartement zit dat alleen aan de voorkant drie kleine raampjes heeft dus alleen daar is wat daglicht. Maar geen enkel probleem want het uitzicht op zee maakt alles goed!
Ik heb dan ook tot laat aan de zee gezeten, genoten van de rust, de zwaluwen, de ondergaande zon en later de volle maan.

Toen ik naar bed wilde en ik in mijn slaapkamer de ramen open wilde zetten was er iets geks. De kleine raampjes gingen naar buiten open en voor ieder raampje hing een luxaflexje. Maar als het raam open stond hing die luxaflex dus buiten en een ander gordijn was er niet… En om nou met zo’n open raam zonder gordijn te gaan slapen vond ik te ver voeren dus alles maar weer dicht.

De volgende dag reed ik naar het Noordelijkste puntje van Öland, voor een groot deel over de oude kustweg die vlak langs de zee voert. Twaalf jaar geleden was ik hier ook en reed dezelfde weg. Maar toen was het september en was het net noodweer geweest waardoor alle gaten in de weg vol water stonden en het rijden best spannend was. Nu was daar geen sprake van.

Het was een prachtige tocht over een wonderschoon eiland waar echt alles bloeit.
Waar de vegetatie om de paar honderd meter wisselt van een bloemenzee, net gemaaid grasland, oerbos van stokoude loofbomen en varens, totaal kale vlakten waar nauwelijks iets groeit tot een leistenen kustlijn met lage coniferen maar ook met Gouden regens en hemelsblauwe velden van de Linneusbloem die ik nog nooit had gezien. Er zijn velden met Ezelsoren en de wilde orchdeeën bloeien er gewoon in de bermen!

Een ongelooflijke variëteit aan landschappen die ik op zo’n klein oppervlak nog nooit heb gezien.

De Westkust bestaat uit leisteen en hoge kliffen. Aan de voet daarvan zijn soms zand- of steenstrandjes maar die zijn onbereikbaar voor mij. Leisteen speelt een grote rol op het eiland. Er zijn ontelbare muurtjes van en ook zijn er een aantal aktieve steenhouwerijen. Van de stukken die over zijn hebben bezoekers duizenden soms zeer ingenieuze torentjes gestapeld!

En overal zijn stokoudemuurtjes en héél veel zeer karakteristiek houten molens, al of niet in vervallen staat.

De Oostkust is veel lager en heeft meer stranden. En het enige visrestaurantje dat open was want het is nog voorseizoen!

Eten is zo-wie-zo wel een dingetje. Mijn appartement was brandschoon, zó schoon dat er zelfs geen korreltje zout laat staan wat filterzakjes en koffie was. Ik had geen zin om voor die paar dagen alles aan te schaffen. Koffie etc. had ik gelukkig bij me, net als kaas en heerlijk Deens brood.

Dus naar de ICA voor muesli, yoghurt en fruit met de bedoeling regelmatig ergens een visje te eten. Dat bleek helaas dus nog een hele kunst en vooral veel zoeken en rijden waar ik geen zin in had. Maar op muesli en een eitje gaat het ook prima.

Na mijn rit naar het Noordelijkste puntje heb ik niet veel meer gereden, want waarom?
De zee is voor mij het allermooiste wat er is en dat in combinatie met de heerlijke zeewind (want ook hier is het warm) maakt dat ik me deze dagen intens gelukkig heb gevoeld.

In alle rust, want voorseizoen dus weinig mensen, ergens op een van de kliffen op een plek waar mijn auto mag staan en ik er gewoon met mijn stoeltje naast kan gaan zitten, in of juist uit de wind.

Geen gesjouw, geen gedoe, alleen maar genieten.

Genieten van mijn boeken, van de zee, van de rust die ik eindelijk over me voelde komen.
Beetje geschreven, beetje geslapen.

En heel langzaam voel ik dat mijn lijf en mijn hoofd zich beginnen te herstellen.
Lopen gaat heel voorzichtig wat beter al is mijn kruk onmisbaar.
De pijn wordt langzaam minder en ik slaap als een blok.
En zelfs de airco doet het opeens weer uitstekend.

Opeens realiseer ik me dat ik dit dan toch maar doe, ondanks mijn beperkingen.
Dat ik dingen die ooit vanzelfsprekend waren moet loslaten en nieuwe dingen moet omarmen, ook als ze niet echt leuk lijken.
Wat een voorrecht dat ik het aan durf te gaan en er toch zo van kan genieten!

Het is in alle opzichten een prachtige week geweest op een prachtig eiland.

En morgen?
Morgen zeg ik de zee even vaarwel en rij ik naar Åsmansbo in Dalarna.
Naar J&A en hun nieuwe pup van tien weken.
Op naar de bossen, de meren en de muggen!