Onrust in mijn lijf, onrust in mijn hoofd, onrust in mijn leven. Daar had ik stom genoeg geen rekening mee gehouden. Ik dacht dat ik alles strak had geregisseerd: het afgelopen jaar afstand genomen van het leukste-baantje-van-de-wereld, een prachtig afscheid gehad, vijf weken hard gewerkt om in conditie te komen voor de operatie, de operatie zelf, drie weken logeren bij fantastische vrienden en weer naar huis. En dan mijn Nieuwe Leven!
Ja, dat Nieuwe Leven dat dient zich aan maar oh wat is het lastig. Mijn hoofd wil van alles maar wordt teruggefloten door mijn lijf. Dat lijf doet pijn op plekken waar ik nooit last van heb. Mijn rug bijvoorbeeld, door het nieuwe looppatroon waar ik hard op oefen. En mijn benen waar hetzelfde voor geldt. Ook is dat lijf regelmatig doodmoe. Moe van het oefenen, van het fietsen, van het zwemmen en wat erger is, van gewoon helemaal niks! En vooral dat laatste zit me zo nu en dan vreselijk in de weg.
Het voelt een beetje als de afgeknotte bomen die ik langs het fietspad tegenkwam. Ze zijn hard aangepakt maar worden niet omgezaagd, ze mogen uitbotten en verder groeien maar zijn wel een heleboel kwijtgeraakt! Ze reiken naar de blauwe lucht maar ze zien er nog niet echt lekker uit.
Zo voel ik me ook, al zijn er natuurlijk dagen dat het beter gaat. Zeker met dat prachtige weer. Maar het is niet makkelijk. De dagen hebben (nog) geen structuur, ik begin aan van alles maar maak niets af, ik wil van alles maar kom er niet toe of kan het nog niet. Heb weinig ruimte voor vriendinnen die steun nodig hebben en voel me daar schuldig over maar kan het niet veranderen – geen energie.
‘Ervaringsdeskundigen’ zeggen dat het een jaar gaat kosten voor ik dat Nieuwe Leven in mijn vingers heb. Enerzijds is dat bemoedigend want als dat bij iedereen zo is hoef ik me geen zorgen te maken en me nu niet zo beroerd te voelen. Anderzijds, een jaar klinkt wel erg lang en ontmoedigend…..
Ik stort me maar weer op de mindfulness in de zin van leven met de dag. Dat voelt het beste en dat geeft ook ruimte om de mooie dingen te zien en te ervaren die er toch iedere dag weer zijn. Zoals de prachtige bloemetjes van de Zweedse blåsippor (blauwe bosanemoontjes, vrij zeldzaam) die ik vorig jaar kreeg uit de tuin van Tolvsbo. Ze bloeien en omdat ze in een pot staan zie je veel beter hoe schitterend de bloemetjes zijn. De foto doet ze eigenlijk geen recht, in het zonlicht valt de hemelsblauwe kleur met de goudgele meeldraden een beetje weg.
Natuurlijk moet ik dankbaar zijn dat alles zo goed verloopt. Dat de operatie beter uit heeft gepakt dan ik kon dromen, dat ik alles weer zelf kan en al weer kan fietsen, dat het ongekend mooi weer is, dat ik alle tijd, ruimte en rust heb om te herstellen.
Maar op dit moment is het zoveel tijd, ruimte en rust dat ik ervan in de war raak!
Wanneer zal het een beetje gaan wennen?
En ook dit hoort er bij, denk ik. Bij alles wat goed gaat, hoort ook die verwarring. En juist een Nieuw Leven vraagt om tijd. Die verwarring is juist mooi want daardoor kun je lekker uit je Oude Leven geschud worden en zodirect weer fris neerdalen zodat het gaat wennen.
Dat het niet altijd even leuk is, is een bijkomstigheid waar je reden voor hebt om op te mopperen. Maar geeft dat ook de ruimte. En dan zul je zien hoe geweldig je gaat bloeien.
Succes.
Dank voor je bemoedigende woorden, ze helpen!
als je die allerleukste baan nu nog zou hebben, was je dan al fulltime aan de slag geweest, na die operatie?
Nee, zo hard zou het niet zijn gegaan. Was bij heup 1 ook niet. Maar ik begrijp je punt….
Lieve Liesbeth! Iedere verandering gaat gepaard met emoties. Dat in combinatie met het veranderen van de natuur, brengt onrust met zich mee. Je mag echt wat minder streng zijn voor jezelf. Je kunt anderen ook steunen met een kaartje of berichtje. Iets wat niet zoveel energie kost. Juist nu proberen te luisteren naar je lichaam en zo weinig mogelijk willen. Door je gevoel heengaan. Rust nemen. Laat het er allemaal maar even zijn. Straks ga je toch opgeruimd je Nieuwe Leven in! Echt! Het gaat super mooi worden! Ik weet het zeker! In ieder geval heel veel lichamelijke & geestelijke beterschap gewenst én heel veel geduld! Liefs, Debbie
Dat geduld, daar zit het hem in. Was daar nooit zo mee begiftigd! Dank voor je lieve woorden en je vertrouwen! Gaat helpen. En bloggen helpt in ieder geval ook, al is het aleen al vanwege alle reacties!