De stortbui die uit deze zwarte wolken viel staat een beetje symbool voor de afgelopen weken – het viel allemaal niet mee. Een door eigen stommiteit overbelaste en dus ontstoken knie, geen baantjes in het zwembad meer trekken maar alleen rustig bewegen, nieuwe leefregels die ik natuurlijk vergeet en dus pijn en slecht slapen.
Wat is het moeilijk die balans te vinden, vooral omdat alles per dag wisselt. En natuurlijk omdat ik ook per dag wissel.
Om over mijn agenda maar niet eens te spreken.
Iedere overbelasting, hoe miniem ook, straft zich onmiddellijk af.
Ik zou daar toch van moeten leren zou je zeggen. En dat doe ik ook wel. Alleen pas achteraf.
Balans, ja ja!
Gelukkig zit er achter iedere stortbui ook weer licht en dat geldt ook voor mijn situatie. Want wat was het heerlijk om eindelijk weer een klein stukje te fietsen! Aanvankelijk met moeite en met maximale ondersteuning maar na een paar kilometer weer wat makkelijker.
Vrijheid!
Natuurlijk zijn er ook fijne dagen, al is dat hard werken.
En wat is het heerlijk als je dan even een extra zetje krijgt! Een zetje van vrienden die niet alleen komen en een leuk uitstapje bedenken maar die ook vragen ‘of ze op het lijstje mogen’.
Het lijstje van degenen die ik altijd mag bellen als ik dat even nodig heb. Dank M&W, het helpt zo!
We hadden een heerlijke dag in Laaxum aan het IJsselmeer aan het kleinste haventje en het allerleukste restaurantje van Nederland! Geen stoel hetzelfde, geen pinapparaat maar “maak het maar over”, heerlijke gebakken visjes op plastic bordjes en een zeer gevarieerd publiek zoals een stel met een kindje van twee en een pasgeboren babietje dat van slapend op tafel verhuisde naar slapend in de fietskar. Maar ook degelijke wandelaars met een unisex uitrusting, indrukwekkende motoren en fietsers in alle soorten en maten.
De tuin blijft een bron van vreugde en van een grote uitdaging!
Ik geniet er ongelooflijk van en ben nu zo ver dat ik met een paar rondjes per dag de boel redelijk onder controle heb. Die balans heb ik redelijk te pakken.
Behalve de Acanthus.
Deze dictator zit overal en kent geen maat.
Ik wil hem niet missen omdat hij zo mooi is.
En omdat hij in mijn ouderlijk huis in Den Haag in het plafond was gestuukt – die statige bloem en dat specifieke blad.
Maar teveel is teveel dus moest er grondig worden opgeruimd en gelukkig wilde Stefan helpen. Wat ook hielp is dat ik de plantjes niet hoef weg te gooien maar morgen mee kan nemen naar M die ze graag wil hebben.
Hoop dat ze er volgend jaar nog steeds blij mee is…
Ook de Pioenroos verhuist. Vorig jaar had hij na acht jaar vertroetelen eindelijk één bloem. Niet zachtgeel en open maar knalroze en propperig. Dit jaar waren er twee knoppen die er al snel afvielen.
En M wil hem graag dus weg ermee!
Er werd dus hard gewerkt want als je eenmaal bezig ben zie je steeds meer en als je een goede hulp hebt moet je dat benutten! Eigenlijk twee goede hulpen…
En dan was er nog die grasmaaier.
Het in elkaar zetten viel niet mee voor iemand met een volslagen blokkade voor het lezen en begrijpen van werktekeningen. Maar na anderhalf uur zaten de vier schroeven er in en zag alles er heel vertrouwd uit.
Onbedoeld een slagje groter dan de oude maar daardoor meer power, dus makkelijker en lichter maaien.
Het verlengsnoer gepakt, de Flymo aangesloten en ja! Hij deed het.
Helaas hield hij er na een paar seconden ook weer mee op. Of toch niet, hij deed het weer – weer niet.
Dat leek verdacht veel op de kuren van zijn oudere broertje: wel-niet, wel-niet, wel-niet…
Opeens wist ik het.
Het verlengsnoer!
Nu heb ik een grote en een kleine Flymo dus altijd een reserve…
En morgen?
Morgen mag ik nieuwe plantjes kopen om de gaten op te vullen.
En ga ik de oude planten in de auto zien te krijgen…
