Oud, nieuw en bijna Kerst

Opeens is het al 20 december en realiseer ik me dat deze maand is omgevlogen.
Dat ik nauwelijks heb gemerkt dat het winter is geworden,
dat ik voor het eerst niet opzie tegen de feestdagen,
dat ik geniet van alles wat er op mijn pad komt.

Het lijkt of ik eindelijk in mijn Nieuwe Leven begin te groeien.
De dagen zitten vol geplande maar ook onverwachte zaken.
En ondanks dat het zo nu en dan best druk is voelt het of ik mijn ritme aan het vinden ben.

Na een kleine drie jaar heb ik afscheid genomen van Alyda, de paralympische wielrenster die het zo geweldig deed in Rio. Zij gaat nog vier jaar door en hoopt in Tokyo haar gouden medailles te verdedigen. Het was mooi om van dichtbij te mogen meemaken wat er allemaal voor én na een Paralympische prestatie komt kijken!

Afscheid nemen geeft ruimte voor nieuwe dingen en wat vind ik het leuk dat ik vrijwilliger ben geworden in het Digi-Taal Huis.

Iedere vrijdagmorgen werk ik met een aantal Nieuwe Nederlanders aan hun lezen, schrijven, uitspraak, leren omgaan met de computer etc.

Het is bijzonder om te zien hoe groot hun motivatie is. Vooral het schrijven is een struikelblok en schrijven is belangrijk want we leven in een digitale wereld. Formulieren invullen, internetbankieren, de meterstanden doorgeven – schrijven blijft essentieel in het normale dagelijkse leven.

Voor mij is het eigenlijk de eerste keer dat ik echt contact heb met ‘vluchtelingen’.
De deelnemers zijn ingeburgerd en spreken meestal redelijk Nederlands. Tussen de oefeningen door ontstaan er soms gesprekken over onze culturen, prachtig daar meer over te horen. Wat heb ik een respect voor deze mensen die het vaak, om allerlei redenen, niet makkelijk hadden en hebben en zo blij zijn met de hulp en de kansen die ze krijgen.
Hun Nieuwe Leven is heel wat ingrijpender dan het mijne.

Voor mij is het een zeer verrijkende ervaring en ik kom iedere vrijdagmiddag moe maar vol energie thuis. Een grappige bijkomstigheid is dat ik opeens weer ‘het weekend-gevoel’ heb! Het voldaan thuiskomen met het gevoel bijgedragen te hebben aan iets wat het verschil maakt voor mensen.
Het lijkt wel werken!

Deze week is het precies drie jaar geleden dat ik afscheid nam van mijn werk.
Dat gebeurde in Huize Lindenstein, het monumentale pand van Revalidatie Friesland waar ik ruim twintig jaar mijn kamer had en waar ik heel veel presentaties en ontvangsten heb georganiseerd.
Na mijn afscheid ben ik er niet meer geweest.

En wat was het bijzonder dat vriendin en oud collega H daar afgelopen zondag de boekpresentatie had van ‘Ontwricht‘, haar vierde roman!
Het voelde als thuiskomen.
Het voelde of ik niet weggeweest was.

Er was niets veranderd, alles stond nog precies op dezelfde plek als drie jaar geleden en ik schoot onmiddellijk in mijn oude rol. Het ging gewoon helemaal vanzelf, een wonderlijke ervaring.
En toen het afgelopen was trok ik de deur achter me dicht.
Het was klaar!

Over een paar dagen is het kerstmis.
Ik heb geen kerstboom want dat kan niet met een kat als Pepijn – hij zou hem hoogstpersoonlijk door het kattenluik naar buiten slepen!
En de hele dag opletten en verbieden strookt natuurlijk niet met de ware kerstgedachte. Maar ik heb wél lichtjes, heel veel ledlichtjes in glazen potten want daar taalt hij niet naar.

En in een van de potten hangt een rode kerstbal. Van de VARA!
Ik won hem (!) en kreeg het verzoek een foto op te sturen van mijn bal in de boom, voor een fotocompilatie.
Ben benieuwd of ik hem straks terug zie in de VARAgids…

Ik geniet van mijn kabouterhuisje dat vol lichtjes staat, waar het kacheltje lekker brandt en waar The Messiah klinkt. Want die hoort bij deze dagen.

Op de ereader staan heel veel nieuwe boeken en er liggen nieuwe dvd series te wachten, benieuwd hoe ver ik kom…

Het worden heerlijke dagen!