Daar eindigde mijn vorige blog mee.
Het blog waarin ik over het overlijden van mijn goede en bijzondere vriendin vertelde.
Over het indrukwekkende afscheid.
Over hoe belangrijk zij voor heel veel mensen was.
Over hoe we haar zullen missen.

Ondanks al het verdriet waren er ook mooie dingen.
Allereerst mijn allerbeste vrienden M&C die zonder in hun agenda te kijken onmiddellijk zeiden dat ze kwamen om samen met me afscheid te nemen.
Ze waren er zaterdag en we hebben het samen beleefd.
Een zus van C gaf hem een quiche mee want ‘Liesbeth denkt er vast niet aan om nog iets te eten te maken’. Ze had gelijk en wat was het lief van haar.

Zo was daar K (mijn fysiotherapeut) die vrijdag opeens voor de deur stond om nog even mijn rug in te tapen. En J, degene die me nu vier keer acupunctuur heeft gegeven, die direct extra tijd vrijmaakte en me haar spoednummer gaf voor als ik haar tijdens de Paasdagen nodig dacht te hebben.

En al die lieve reacties via de mail, de post of de telefoon. Of via het chatten bij Wordfeud.
De vrienden van twitter die zo meeleefden – mensen die ik nog nooit heb gezien maar die heel dichtbij voelen.
De mensen die opeens voor de deur stonden om even over E te praten.
Die in de tuin kwamen zitten om samen te huilen. Wat helpt dat samen huilen, dat samen praten of dat samen stil zijn.
Wat is het een geschenk om te mogen voelen dat ze er zijn en dat ze om me heen staan.

En het helpt.
Het is wonderlijk om te merken dat ik niet meer de hele dag hoef te huilen.
Dat ik langzaam de dagelijkse dingen weer op kan pakken.
Dat ik zelfs weer kan genieten van de prachtige natuur en het bezig zijn in mijn tuin.
Dat ik vanmiddag voor het eerst een oefenwandelingetje heb gemaakt en dat nu iedere dag probeer vol te houden. Mijn ‘E-loopje’.

We hebben afscheid moeten nemen van haar maar ze zal er altijd zijn.
Net als die andere dierbare mensen op die wolk die nu vast haar nieuwe kantoor is.
Het wordt daar alleen een beetje vol.
Maar wat zullen ze het met z’n allen gezellig hebben.

Vasthouden en loslaten dus.

Afgelopen maandag was ik ’s middags op de koffie bij een van mijn beste vriendinnen. Ze brak acht weken geleden haar heup en was na zes weken rolstoel weer aan het lopen maar autorijden kon nog niet. Het was zoals altijd, aan de bar in de keuken waar ze de spil was van haar gezin, haar familie en haar enorme vriendenkring. Velen noemden die keuken ‘haar kantoor’, het middelpunt van heel veel gesprekken, kopjes koffie, glazen wijn, telefoontjes die overal door heen gingen maar zo nodig ook netjes werden ‘afgepoeierd’ met “zit nu met Liesbeth aan de keukentafel en bel je over een uurtje terug”.

Behalve de gesprekken in de keuken belden we veel. Veel en laat. Soms kwam er om half twaalf een smsje met “ff bellen?” of “slaap je al?”.
Gesprekken over alles.
Over werk, over de kinderen, over verdriet, over plezier, over het leven zelf.
En de laatste tijd speelden we bovendien Wordfeud wat ze altijd met veel overmacht won. Zo ook maandagavond. Het spelletje was bijna uit, ik stond met 200 punten achter en deed een van de laatste zetten.
Om 1.07 uur kwam er een zet terug met ‘welterusten’ en ik ging naar bed.

Ze is dezelfde nacht in haar slaap overleden.

De eerste dagen gingen in een roes. Kon het niet geloven en dacht bij ieder telefoontje dat het E was met de boodschap ‘je bent er in getrapt!’ maar dat telefoontje kwam niet.
Het is bizar, ongelooflijk en vreselijk.
Ze stond zó midden in het leven en ze wás zo levend.
Samen met haar man en haar gezin, haar familie, haar vrienden.
We hebben tijdens onze vriendschap heel veel meegemaakt en ze was er altijd.
Op haar eigen nuchtere manier, soms kort door de bocht en confronterend en altijd met humor en respect.

Tijdens de zeer indrukwekkende afscheidsbijeenkomst haalden familie en vrienden anekdotes aan. Haar krachtige en altijd geestige uitspraken kwamen voorbij waardoor er tussen de tranen door ook gelachen werd. Ze zou ervan genoten hebben.
Het was een prachtig afscheid dat ze zelf zo zou hebben kunnen organiseren.

Maar hoe moet het nu verder?
Hoe moeten haar man en kinderen verder zonder deze bijzondere vrouw en moeder?
En hoe moet ik verder zonder deze bijzondere vriendin? Zij was een anker voor me.

Een van haar kenmerkende uitspraken was “vastpakken en loslaten”.
En ik zal het proberen maar wat doet het pijn en wat is het moeilijk.