Jaren had ik er naar uitgekeken, het nieuwe boek van Donna Tartt.
De mysterieuze jonge schrijfster die met haar eerste boek ‘De Verborgen Geschiedenis’ historie maakte.
Ze kwam uit het niets en bleek tien jaar aan haar boek gewerkt te hebben. En dat was te merken, ze had zich er niet met een Jantje van Leiden afgemaakt.
Ik vond het een schitterend boek: spannend, nieuw, psychologisch zeer doordacht, mooie schrijfstijl, mooie zinnen. Heb het in één adem uitgelezen.

Bij de hype die er na dit boek ontstond gaf Donna zo nu en dan een interview. Niet vaak, ze bleef mysterieus. Wel gaf ze aan dat er zeker een tweede boek ging komen en dat dat minstens even veel tijd zou gaan vragen als De verborgen Geschiedenis. En hoewel ik dat jammer vond kon ik er wel mee leven. Het tweede boek zou natuurlijk nog beter worden dan het eerste en dat was het wachten wel waard.

Ongeveer tien jaar later kwam de eerste aankondiging: het nieuwe boek was bijna klaar. De publiciteitscampagne begon te draaien. Een mooie campagne die enerzijds de nog steeds mysterieuze schrijfster beschermde en afdekte en die anderzijds zeer gedoseerd nieuws over het nieuwe boek naar buiten bracht. In mijn gevoel heeft die campagne misschien wel een jaar geduurd, maar dat klopt vast niet. En eindelijk was het zo ver, maakten de boekwinkels zich op voor heel veel klanten en op het moment suprême lagen er grote stapels in de winkels.
Grote stapels van dat prachtige grote dikke ingebonden boek dat ‘De kleine Vriend’ heette. Natuurlijk kocht ik het nog dezelfde dag.

Voelde ik een teleurstelling aan komen, wilde ik me juist nog even verheugen of had ik gewoon geen tijd? In ieder geval liet ik het nog even liggen.
In het zicht, zodat ik er iedere dag even naar kon kijken en aan kon voelen.
Tot het magische moment aanbrak en ik eindelijk aan dit lang verwachtte boek mocht beginnen.
Wat een teleurstelling.
Het boeide niet, het ‘had’ niets, het was saai. Kortom, er was geen doorkomen aan.
En wat me zelden gebeurt, ik heb het niet uitgelezen. Kon het niet opbrengen om me door het  dikke boek heen te worstelen, het ging gewoon niet.

Wat een desillusie, misschien ook voor de schrijfster zelf.
En wat jammer dat ik dit boek ooit heb gekocht!