8

Voorzichtig beginnen

Gepubliceerd op door Liesbeth

Zou het dan toch gaan lukken, durven loslaten?
In mijn winkeltje moet dat echt.
Alles moet anders en dat moet ik overgeven.
Het blijft hartstikke moeilijk maar ik merk dat het heel voorzichtig soms een beetje lijkt te lukken.
Toch zit alles onafgebroken in mijn hoofd en maal ik er dag en nacht over door.

Ook thuis moet er van alles gebeuren.
Dat is minder ingewikkeld maar zodra ik eraan begin ontstaan er onmiddellijk allerlei afleidingsmanoeuvres waardoor ik weer stop.
Stop met opruimen en vooral stop met wegdoen.
Stop met loslaten dus.

En vandaag lukte het!
Ik struikelde boven al jaren over de troep, was er zelf al helemaal gewend en zag het nauwelijks meer.
Vanmorgen viel me opeens weer op dat het wel erg veel dozen, tassen, kistjes, zakken en stapels waren.
Dus eindelijk begonnen.

En waar het vroeger altijd bleef bij een hevig heen-en-weer-schuiven zonder merkbaar resultaat heb ik nu bijna alles weggedaan!
Echt weggedaan, in de kliko en bij het oud papier.
Okee, nog een paar kleine dingetjes bewaard.
Echt maar een paar hele kleine dingetjes.
Maar de rest is weg!
Losgelaten.
Het voelt goed.
Nu de winkel nog.

8

Belasting

Gepubliceerd op door Liesbeth

Ik heb absoluut niets met cijfers. Sterker nog, iedere keer dat ik hetzelfde sommetje maak komt er iets anders uit. Zelfs met een rekenmachine. Cijfers hebben dus ook niks met mij.
Het invullen van mijn belastingformulier was dan ook altijd verschrikkelijk.
Als zelfstandige vrouw vond ik dat ik het zelf moest kunnen, ondanks dat cijfertrauma en ondanks de hulp die ik aangeboden kreeg. En iedere keer was het weer een langdurige en uiterst vervelende procedure. Dat werd nog versterkt omdat ik door de zenuwen voortdurend alles kwijt was: jaaropgave, bankoverzichten, WOZ waarde etc.

Toen kwam 2012 en bleek het grootste deel van mijn inmiddels digitale aangifteformulier al ingevuld te zijn, wat een zegen, wat een tijdswinst en vooral wat een plezier!
Binnen 20 minuten was alles klaar en van de jaarlijkse frustratie was geen sprake.
Dus toen ik vorige week de blauwe envelop kreeg met de boodschap dat ik weer gebruik kon maken van een deels ingevuld formulier zag ik alles vol vertrouwen tegemoet.

Vandaag was het zo ver. Ik ging er voor zitten en opende de belastingsite.
Tot mijn verbazing lukte het niet om “aangifte” aan te klikken. Ook kreeg ik allerlei dure hulptelefoonnummers in beeld. En wat raar, in plaats van www.belastingdienst.nl stond er opeens ww2.belastingdienst.nl. En het was ook een gekke site, met foto’s van een vliegtuig, een zwembad, een verliefd paar bij de zee en een groot bed. Wat ik ook deed (opnieuw intypen, alles afsluiten en opnieuw beginnen etc.), niets hielp. Weer frustratie dus!
Uiteindelijk ten einde raad de belastingtelefoon gebeld. Een ontzettend vriendelijke stem leefde met me mee, beaamde dat dit niet de site van de belasting was en vroeg hoe ik het gespeld had. Met het schaamrood op de kaken moest ik constateren dat ik belastingsdienst had ingetypt….
Heb ik nu dan ook al niets meer met letters? Het moet niet erger worden.

En nu heb ik mijn aangifte klaar en verstuurd! Er was nóg meer van te voren ingevuld en het hele proces besloeg amper een kwartier. Ze hebben daar gewoon gelijk: niet leuker maar wel heel veel makkelijker!
Zou het dan volgend jaar toch kunnen, aangifte doen zonder frustratie?

2

Ganzen

Gepubliceerd op door Liesbeth

Weer zo'n heerlijke dag, maar nu moest ik werken. De hele dag binnen dus.
Wat is het dan heerlijk dat het al weer zo lang licht is!
En dat het weer de moeite is om thuis direct mijn fiets te pakken voor m'n rondje langs de vaart.
Een prachtige avond, nog steeds ruim 16 graden,

Lees meer...
0

#50books 8: Hoeveel lees je gemiddeld per dag?

Gepubliceerd op door Liesbeth

Vanaf het moment dat ik begreep dat letters iets betekenden en dat een aantal letters samen een woord, dus een begrip, vormden, heb ik gelezen.
Overal en altijd.
De routes en de haltes in de tram, de bus, de metro.
De reclame onderweg.
De achterkant van de rol beschuit op tafel.
De hoeveelheden vitamines en mineralen op het pak melk.
De gebruiksaanwijzing van een apparaat dat ik nooit gebruikte.
Eindeloos, maar dat is natuurlijk geen antwoord op deze vraag.

Lezen doe ik een groot deel van mijn dag.
Op mijn werk: beleidsstukken, mails, notulen, notities, tweets.
Thuis: kranten, tijdschriften, boeken, ondertitels, tweets, mails.
Onderweg: dat wat er op mijn pad komt en het boek dat ik altijd bij me heb.

Maar het échte lezen is van een andere categorie, een buitencategorie.
Het lezen van een boek dat boeit, dat aangrijpt, me meesleept in een andere wereld.
Dat lezen lukt me niet meer iedere dag. Zelfs niet iedere week.
Dat lezen waar ik eigenlijk altijd naar verlang en waar ik toch niet aan toe kom omdat er zoveel andere dingen zijn, lijken te zijn. En omdat ik vaak te moe ben me te durven verliezen uit angst niet meer te kunnen stoppen.

Gelukkig is dat altijd maar tijdelijk! Zodra het echte voorjaar aanbreekt kan ik weer naar buiten, naar mijn plekje uit de wind en in de zon, naar mijn bankje langs de vaart, naar het haventje van Laaxum of een van de andere rustige plekjes.
Daar krijg ik langzaam weer de rust om écht te lezen en op of onder te gaan in het verhaal.

En in mei is Zweden er weer.
Met zijn strandjes, de zon, de rust en al die boeken in de krat op de achterbank van mijn auto.
Het zijn nog echte boeken, een e-reader wil ik nog niet.
Daar lees ik een groot deel van de dag, overal en altijd.
Daar komt de ruimte om weer te genieten van het niets anders te hoeven dan het mogen en kunnen lezen.
En dat doe ik dan ook, zo veel en zo lang mogelijk.
Het aantal uren? Geen idee…

0

Is het toeval?

Gepubliceerd op door Liesbeth

Wat grijpen de dingen soms wonderlijk in elkaar.
Januari: een nieuw jaar en een nieuwe functie – onzeker zoekend naar mijn nieuwe plek.

Is het toeval dat ik in die week op een blog stuit van een (voor mij onbekende) zoon van iemand die ik lang geleden in mijn werk en later ook privé leerde kennen?
Iemand van wie ik heel veel heb geleerd, voor wie ik veel respect had maar ook iemand met wie ik zo nu en dan een forse aanvaring had?
Iemand die, onder wiens bezielende leiding we probeerden kinderen met een beperking zich zo goed mogelijk te laten ontwikkelen, symbool staat voor een prachtige tijd?
Een tijd waarin kind en ouders centraal stonden en we samen met hen in alle openheid streefden naar een zo goed mogelijk leven?
Waarin wij als behandelaars niet door tijd of geld werden gehinderd en deden wat op dat moment logisch en goed was?
Een tijd waarin een team ook echt een team was en we lief en leed deelden en vierden?
Die tijd waar ik nog altijd met heel veel plezier en een beetje heimwee aan terug denk.

Is het toeval dat nu ik een nieuwe weg moet vinden in mijn winkeltje en uit alle macht probeer mijn oude winkel los te laten, ik opeens het verleden in word getrokken door de vragen die deze net gevonden zoon stelt over zijn vader?
En dat ik me door die vragen opeens weer realiseer wat een bijzondere tijd dat was?

Gek genoeg helpt dit bij het loslaten.
Door me weer bewust te zijn van de manier waarop we toen werkten, móchten werken omdat er nog geen sprake was van bezuinigingen of recessie, realiseer ik me ook dat de huidige tijd me steeds vaker verdrietig maakt.
Iedereen werkt hard en doet net zo zijn best als vroeger, dat wel.
Maar ik krijg het gevoel dat er steeds meer eilandjes ontstaan binnen het grote geheel van de maatschappij.
Eilandjes met een eigen bestuur, een eigen doel, met eigen normen en regels.
Eilandjes waar angst heerst om aan het einde van het jaar te worden afgerekend op een net niet passende begroting zodat het delen met anderen steeds moeilijker wordt.
Eilandjes die steeds minder bruggen naar elkaar lijken te krijgen.
Eilandjes waar het “ieder voor zich en God voor ons allen” bijna een mantra begint te worden.

Een harde constatering die natuurlijk niet altijd, niet overal en zeker niet voor iedereen geldt.
Maar ook een constatering die me helpt afstand te nemen.
Die me helpt los te laten.

En wat is het dan mooi om aan vroeger te denken en dit te mogen doen met iemand die ik eigenlijk niet ken.
Iemand met wie ik dit mooie verleden mag delen zonder in de valkuil te schieten van ‘vroeger was alles beter’. Want daar gaat het helemaal niet om.
‘Vroeger’ is een heel mooi deel van mijn leven en wat is het bijzonder dat ik dit op zo’n onverwachte manier weer mag herbeleven.
Toeval?

2

Verrassend

Gepubliceerd op door Liesbeth

De week was rommelig en ingewikkeld.
Er gebeurde van alles en alles wat gebeurde kon op velerlei wijze worden opgevat.
Dingen die opeens anders moesten dan was afgesproken.
Dingen die zonder afspraak opeens anders gingen.
Afspraken die niet doorgingen.
Afspraken die wel doorgingen en heel anders uitpakten dan verwacht.

Over het algemeen kan ik daar wel mee leven. Het zijn per slot de onverwachte wendingen die het werken spannend en uitdagend maken. Snel inspelen op de actualiteit en zo goed mogelijk proberen in te schatten wat hierin de beste weg is waren altijd sterke kanten van me.
Waren die kanten sterk omdat het mijn eigen winkeltje was?
Dat geloof ik niet. Mijn winkel was (en is) onderdeel van een grote keten en alles wat zich voordoet staat in dienst van het gemeenschappelijke doel: de klant.
Wel is het zo dat nu ik niet meer alleen ben, het belang op andere dingen komt te liggen en er nieuwe keuzes worden gemaakt. Dat is goed en nu eenmaal het gevolg van het besluit de winkel niet meer alleen te runnen. Ik sta daar voor honderd procent achter.
Wat ik moeilijk vind is dat het soms zonder overleg gaat.
En in mijn gevoel soms zelfs zonder respect, al ben ik ervan overtuigd dat dit niet de bedoeling maar een gevolg is van snelheid en gedrevenheid. Desondanks doet het soms pijn en moet ik moeite doen niet in mijn oude valkuil te stappen en het als míjn falen te zien.

Maar er gebeurde ook iets anders deze week.
Mijn manager kwam even binnenlopen. We kenden elkaar al jaren vanuit mijn vorige functie en pas kort in deze nieuwe verhouding. Ik kon dan ook nog niet zo goed inschatten hoe hij zijn rol zou opvatten in deze voor mij lastige periode.
En dat was verrassend. Hij bood zonder veel woorden te gebruiken steun en hulp aan, kwam met voorstellen en begreep heel goed dat ik dit jaar wil gebruiken om te kijken of het nog leuk wordt.
Gaf aan dat hij dat steunde en me alle gelegenheid geeft om dit op mijn eigen manier te doen.
En hij trok aan de rem omdat hij zag dat ik nu al weer over mijn net gestelde grenzen dreigde te gaan.

Een gesprek van misschien tien minuten en wat geeft het me een goed gevoel.
Een gevoel dat er voor me gezorgd wordt en dat ik voor het besluit over ‘hoe verder’ rustig de tijd mag nemen en daar alle ruimte voor krijg.
Dat ik op mijn eigen manier in beweging kan komen om te proberen die steen op te tillen en de beek weer te laten stromen.
Het voelt of ik eindelijk weer zelf de regie mag hebben en mag nemen!

0

#Blogpraat

Gepubliceerd op door Liesbeth

Vorige week nam ik voor het eerst deel aan Blogpraat.
JJVoerman nodigde me uit en legde kort uit waar ik in moest loggen.
Ik had geen idee wat ik me erbij voor moest stellen.
Ben per slot pas drie weken aan het bloggen en dat brengt al van alles teweeg. En hoewel ik al een paar jaar zo nu en dan bezig ben met schrijven en een enthousiaste deelnemer van het Schrijfcafé ben merk ik dat een blog toch weer heel anders is.

Het lezen van andere blogs stimuleert me enorm. Vaak vind ik het prachtige stukjes waarin ik me herken en waarop ik zo nu en dan een opmerking achterlaat. Soms ben ik jaloers op de wijze van formuleren. Het schrijven geeft richting aan mijn gedachten en brengt structuur aan die helpt om verder te komen. Andere bloggers brengen nieuwe inzichten en invalshoeken.
En soms vind ik zelfs iemand die op een bijzondere manier verbonden is met een deel van mijn eigen geschiedenis.

Terug naar Blogpraat!
Die eerste keer was buitengewoon heftig. Er kwamen tientallen berichten binnen, veel te snel om  te lezen laat staan te begrijpen en zeker te snel om actief deel te nemen.
Het onderwerp (waar haal jij je inspiratie voor je blog uit?) sprak me aan en heel langzaam begon ik soms even een lijn te ontdekking in de enorme hoeveelheid tweets.
En weer een kwartier later probeerde ik zelf een opmerking te maken. Begreep eerst niet hoe dat moest maar het lukte. Veel verder dan “het is wel even wennen” kwam ik geloof ik niet.
Inmiddels weet ik dat er een verslag van is gemaakt, dat Elja de grote initiator is, dat er een vaste groep bloggers meedoet en dat deze week de derde verjaardag van #blogpraat gevierd wordt.

Gisteravond deed ik voor de tweede keer mee, viel al direct met mijn neus in de taart, zoals JJVoerman tweette. Het voelde inderdaad als een feestje.
Tot mijn eigen verbazing kon ik het al beter volgen, zeker na de hartelijke opmerkingen die er werden gemaakt.

En nu schrijf ik een blog vanwege dit #Blogpraat ‘jubileum’!
Ik hoop er deel van uit te mogen maken en dat fascineert me: een digitale wereld die gewoon uit mensen van vlees en bloed bestaat die samen communiceren, die je meestal niet ziet of persoonlijk ontmoet en waar je toch heel veel van weet – bijzonder!