Plantjes, naalden, ruimte en een theetuin!

Het ging al een tijdje niet zo goed. Eigenlijk een beetje zoals een jaar geleden maar dan minder heftig.
Of er weer meer moet dan mag.
Of ik weer nergens aan toe kom.

Een van de aanleidingen is mijn tuin waar ik zoveel aan moet doen maar dat nog zo slecht kan.
Gelukkig komen er toch weer plantjes op die ik regelmatig begiet want oh wat is het droog door die harde noordoosten wind en die stralende zon!
En gelukkig kreeg ik gisteren heel veel plantjes van een vriendin. Tien grote bakken vol! Ben er ontzettend blij mee maar ze moeten ook allemaal in de grond en daar zat nou net de weerstand want ik zag het helemaal niet zitten. Was moe, had een veel te volle agenda en zag overal tegen op. Deels door slaapgebrek want goed slapen is nog ver te zoeken en dat helpt niet echt.

Vorig jaar was dat ook zo. Ben toen voor het eerst van mijn leven bij een acupuncturist geweest en wat heeft zij me geholpen! Natuurlijk, die naaldjes hebben het gedaan maar de manier waarop Judy met me omging was ongelooflijk helpend. Ze luisterde, spiegelde en was er toen ik dat nodig had. En na twee maanden sliep ik weer! Dus de knoop doorgehakt en haar gebeld – ik kon direct komen!

Ze legde onmiddellijk de vinger op de zere plek: “wat moet er dan allemaal? Hoezo moeten die plantjes vandaag in de grond? Waarom kan dat morgen niet? Of overmorgen?” Daar had ik niet direct een antwoord op. Naaldjes gezet (nee, dat doet geen pijn) en laten bezinken.

Nieuwe afspraak gemaakt en naar huis gereden.
Langs de ooievaars, de bloeiende bermen en de weilanden waar weer koeien in de zon lopen.
Ik was er weer.
Niks plantjes in de tuin maar op de fiets!
Gek dat ik iemand nodig heb die dat voor me bedenkt. Waarom kan ik dat niet zelf?

Wat was het een heerlijke middag.
Zon en veel wind.
Helder licht, ruimte in mijn hoofd!

Ruimte voor nieuwe dingen. Die zich spontaan aandienden in de vorm van een theetuin op een prachtig plekje.
Een pipowagen, zelfgebakken taart, koffie en thee en Sjaak de haan. Het was er heel stil, de zon scheen door de bomen met hun grote knoppen en de hommels zoemden. De eigenaar vroeg of hij bij me mocht komen zitten en we hadden een leuk gesprek. Wat een cadeautje, zo’n ontdekking!

Daarna door naar de kaasboerderij en langs de vaart naar huis.
Daar wachtten de plantjes die er prima uitzagen. Keurig in de schaduw met mooie vochtige kluitjes.
Die konden nog wel een dagje wachten.
Of twee dagjes.
Loslaten heet dat.

Het voelt of ik er weer ben. Ik heb weer ruimte en kan mijn agenda weer aan.
Morgen de hele dag twee timmermannen en daarna is er weer een dag.
Maar eerst nog een nacht.
Zouden die naaldjes al helpen?