Poezen, planken en kookboeken

In mijn kabouterhuisje zit haaks onder de balken van het plafond een tweede balk. Deze bleek essentieel toen direct na de koop van het huis bleek dat er op ondeskundige wijze een steunmuur was verwijderd. Van verborgen gebreken wist ik nog niets laat staan dat dit nog maar het begin was…

Inmiddels wordt deze balk door bijna al mijn poezen intensief gebruikt. Ze zitten er op, ze hangen er aan of ze rennen elkaar achterna, ik verbaas me nergens meer over. Soms is het net een circusvoorstelling en mijn bezoek is altijd diep onder de indruk.

Pientje, mijn donkerbruine poesje, is rank, slank en zeer atletisch. Ze zit in een mum van tijd via de kast of het raamkozijntje op de balk. Onhoorbaar en snel, haar motoriek is prachtig om te zien.
Haar broertje Petter daarentegen is breed, fors en vooral lomp. Hij heeft het wel eens geprobeerd maar klapte dan meestal met zijn onderkaak precies op de plank onder de balk en duvelde dan naar beneden. De laatste jaren deed hij dan ook geen enkele poging meer.

En toen kwam Pepijn. Aanvankelijk keek hij vol verbazing en respect naar Pientje-op-de-balk.
Respect vanwege de zeer broze relatie maar ook respect vanwege haar atletische acrobatiek! Hij waagde zich er niet aan.

Maar kleine kittens worden grote poezen en Pepijn is inmiddels bijna volwassen. Hij is uitgegroeid tot een prachtige slanke en gespierde kater en ook hij beschikt over een groot atletisch vermogen. En opeens was het moment daar – hij zat ook op de balk!

Dat was teveel voor Petter die toch al het gevoel had dat er aan zijn overwicht werd geknaagd. Hij moest en zou ook. Van de plank waar mijn kookboeken en heel veel potten stonden via het raamkozijn op de balk. Hoezo atletisch vermogen? Ik hoorde een enorme klap gevolgd door een bons en ja hoor, alle kookboeken (en zeker vijfhonderd losse knipsels) lagen op de grond. En dat niet alleen, de houten boekensteun die met twee hoekijzers zat vastgeschroefd en al zeker dertig jaar standhield was midden door gebroken. Maar hij zat op de balk!

Natuurlijk heb ik alles opgeruimd. Wilde de knipsels eerst gaan uitzoeken en inplakken maar zag gelukkig al snel de betrekkelijkheid daarvan in. Want antieke recepten en bovendien is alles veel makkelijker op internet te vinden dus dat ruimde op. De boeken weer terug op de plank met een nieuwe boekensteun.

Helaas, Petter had de smaak te pakken en gooide zeker drie keer per dag alle boeken weer op de grond. Hij zet zich dan met een enorm geweld af met die sterke achterpoten en daar is niets tegen bestand. Iedere keer zette ik minder boeken terug maar alles wegdoen ging me toch te ver.

Opeens zag ik de oplossing: een extra plank óver de kookboeken heen! Zodat hij via die plank, die heel stevig moest zijn, zich op het kozijn en zo op de balk kan hijsen. Want afleren lukt niet, hij heeft de smaak te pakken.

En zo geschiedde. Wat is het dan heerlijk als er iemand is die dat wel voor je wil doen want zelf kan ik zoiets alleen maar bedenken en helaas niet meer uitvoeren. Het blijkt echt het ei van Columbus, er valt niets meer!

Ze rennen en vliegen, springen moeiteloos op de balk, vergaderen op het nieuwe plankje en de enorme rij kookboeken is tot een heel klein rijtje teruggebracht.
Win-win dus met heel veel dank aan Piet!