Prachtige, confronterende en bijzondere dagen op Møn

Na mijn heerlijke rustdag was het toch echt tijd om een strandje op te zoeken.
De lucht was blauw, de zon scheen en het stormde – een prachtige dag dus.

Ik had me goed voorbereid en op Google maps gekeken waar ik met de auto dicht bij de zee kon komen en waar ik min of meer de wind in de rug zou hebben. Het werd het Hanne Petersen strand in het Noordwesten van het eiland en dat bleek een goede keus.

Een enorm lange kustlijn met een smalle weg er langs. Aan de ene kant prachtige stokoude en ultra moderne strandhuisjes, aan de andere kant de zee met een smal zandstrand. Zo kennen we het niet in Nederland. De auto kon vlakbij het strand waar eerst een stukje zand gemengd met stenen was wat uitermate geschikt leek voor mijn stoeltje.

Het paadje er naartoe liep een beetje af en was hooguit 50 m lang maar het was wel een zandpad.
Niet handig met een kruk die er soms wel dertig cm in wegzakte. Goed nagedacht wat er mee moest en hoe ik dat kon dragen. Dat viel nog niet mee: Mijn stoeltje (stevig dus zwaar) en voetenbankje (idem) en een tas met sweaters en lange broek, water, ereader, brillen en zonnebrand. Dat moest allemaal in één hand want de andere was voor mijn kruk.

Het lukte en met het zweet op mijn voorhoofd en een zeer voldaan gevoel zette ik mijn stoeltje op en installeerde ik me met mijn rug naar de wind. Wat een prachtige plek en wat genoot ik! Er werd gezwommen en ik realiseerde me dat dat er helaas niet meer in zat – ik zou onmiddellijk onderuit gaan en niet meer omhog komen! Best jammer want ik hou zo van zwemmen in de zee.

Het rook echt als de zee van vroeger, de zee uit mijn kindertijd. Het rook naar zout en naar zand en een piepklein beetje naar zonnebrand want dat was nodig met die wind. En net als vroeger viel ik met mijn boek op schoot onder het geluid van de golven en de wind in slaap.

Tegen half vijf begon het ondanks de zon flink af te koelen. Ik had al twee sweaters over elkaar aan (niet voor niets meegenomen) dus het werd tijd op te breken. Stoeltje ingeklapt, spullen verzameld en terug naar de auto. Het paadje dat eerst licht naar beneden liep ging nu natuurlijk licht omhoog en dat bleek een onverwacht grote hindernis. De zware stoel haalde me steeds uit mijn evenwicht en de kruk zakte diep weg in het zand.

Toen ik bijna bij de auto was, na zo’n 40 m dus waar hebben we het over, kon ik eigenlijk niet verder. Gelukkig hoefde dat niet want opeens was daar mijn reddende engel! Een Engelse vrouw die constateerde “I’m a driver for handicapt people so I see that you’re need help”. Ik kon haar wel zoenen! Nog niet zo lang geleden zou ik het heel vervelend hebben gevonden maar ik geloof dat ik nu de schaamte voorbij ben op dit gebied.

Desondanks was het behoorlijk confronterend dat zelfs dit kleine stukje zo ontzettend veel moeite en energie kostte. Zonder bagage ging het nog wel maar mét ging het eigenlijk niet. Een flinke rugzak mee zal helpen, hoe meer ik op mijn rug kan dragen hoe minder ik uit balans raak. En straks natuurlijk mijn zitstok, dan kan ik iedere tien meter even bijkomen!

Gelukkig kon ik op adem komen in het havenrestaurant in Klinthom Haven, een inmiddels vertrouwd adres.

Heerlijke verse vis in roomboter gebakken met knapperige frietjes – welverdiend!

Na als een blok te hebben geslapen werd ik helaas toch wakker met veel pijn en realiseerde ik me dat het vandaag maar weer een rustdag moest gaan worden.

Wat het weer betreft niet heel erg want het was zwaar bewolkt, er was regen voorspeld en het stormde nog steeds.

Dus op mijn dooie akkertje rustig opgestaan met koffie, heerlijk ontbeten met twéé eitjes en verrukkelijk Deens brood en geprobeerd de spanning wat uit mijn benen te krijgen. Het stoelfietsje bevalt uitstekend!

Maar op een gegeven moment vond ik toch dat ik nog even naar de zee moest en het liefst naar Møns Klint en het prachtige stenen-strandje wat daar vlakbij ligt. Eenmaal onderweg zag ik mistflarden tussen de heuvels en hoe dichter ik bij Møns Klint kwam, hoe dichter de nevel werd. Het was een beetje spookachtig en het deed me denken aan een jaar geleden toen ik hier zelfs natte sneeuw had!

Bijna bij de Klint vond ik het te dreigend worden. Ik weet hoe glibberig het er kan zijn en nu ik slecht uit de voeten kan merk ik dat ik steeds minder risico’s meer durf te nemen. Dus omgedraaid en op zoek naar dat strandje dat ik zo mooi vind. Tot mijn stomme verbazing kon ik het moeiteloos vinden. Ik stapte uit de auto en werd onmiddeliijk aangesproken door een Deen die in de auto naar de zee zat te kijken met naast hem zat zijn vrouw die een baby de borst gaf.

Hij waarschuwde me dat het strandje niet erg toegankelijk was voor iemand met een kruk! Dus gaf ik aan dat ik alleen even naar de zee wilde kijken en daar gaf hij me groot gelijk in, dat deden zij ook en hij zou me wel in de gaten houden. Wat zijn er toch een aardige mensen!

Jammer dat het te koud en te mistig was want het strandje lag totaal uit de wind, ik had er heerlijk kunnen zitten en naar de tientallen zwanen kunnen kijken die zich verzameld hadden.
Toen ik me omdraaide om naar de auto te gaan kwam de Deen me al stralend tegemoet “wil je ons dochtertje even zien?” Natuurlijk wilde ik dat! Ze was vandaag precies 100 dagen en ze heette Anna. Wat mooi om in dit land op te mogen groeien, in deze prachtige natuur!

Onderweg kwam ik meest schitterende bermen tegen, waarom kan dat hier wel en in Nederland niet? Hier is ook overal akkerbouw maar langs alle akkers staan de meest prachtige bloemen. Klaproosjes, grote papavers, kleine viooltjes en van alles waarvan ik de naam niet weet. Ook zijn er velden vol margrieten.

Nu zitten mijn dagen op Møn er al weer op. Jammer, ik had hier best langer willen blijven. Dat is een van de lessen die ik aan het leren ben: niet te kort blijven want dat is veel te vermoeiend!
Bovendien hou ik ontzettend van deze prachtige plek en geniet ik van mijn riante appartement.

Het waren bijzondere dagen met zo nu en dan tranen, zowel van verdriet als van geluk dat ik dit toch nog kan, hoe dan ook!
En met overal de zee onder handbereik. Nou ja, min of meer…

En morgen?
Morgen wacht de volgende zee.
Morgen mag ik dan eindelijk naar Zweden.
Morgen ga ik naar Öland!