Rollercoaster deel 3 – mijn meiden!

In mijn vorige blog schreef ik al over die eindeloze natte, kille winter en de last die ik daarvan had.
Maar die ook een rollercoaster bleek waardoor ik in een depressie raakte.
En dat pas veel en veel later begreep.

Naast de tuin en de zieke P’s waren er ook mijn meiden.
Mijn Chinese bonusdochters die het fantastisch doen maar een ongelooflijk drukke zomer hadden.
Met veel hoogtepunten, veel spanning en heel veel nieuwe ervaringen, voor hen én voor mij!

Ik heb ze gevraagd of ik dit verhaal over ‘onze zomer’ hier mocht delen en ik heb hun volledige instemming, Ze hebben zelfs een deel van de foto’s uitgezocht dus geen zorgen over hun privacy.
Waar te beginnen is lastig, keuzes maken ook maar ik ga het proberen!

Middelste volgt MBO3-4 Life Science, ze heeft het 1e jaar overgeslagen wat zowel positieve als negatieve aspecten meebracht. Ze liep voor het eerst stage op een echt laboratorium, had collega’s en genoot. Op haar opleiding deed zich de mogelijkheid voor om met een groep leerlingen en docenten naar Spanje te gaan voor een project. Dat betekende Engels spreken! Grote twijfel – zou ze zich durven opgeven? Maar ach, er mochten er maar tien mee en er waren >100 gegadigden dus vooruit maar.

Intussen was Oudste haar MBO1-2 brood en banket aan het afronden. Ze stroomde laag in vanwege haar niveau op het vmbo (taalproblematiek, ernstige dyslexie en corona maakten het haar extra moeilijk) maar ze is een begenadigde kok, bakker en creatieveling met voeding. Wat was het mooi dat juist zij als beste van haar klas haar diploma haalde en als enige de toevoeging ‘goed’ kreeg!
Het trok haar over de streep om tóçh verder te gaan zodat ze nu MBO4 brood&banket volgt.

Maar er was meer want Jongste mocht in groep 8 meedoen aan de landelijke ‘wiskunde kangaroe wedstrijd’ waarvoor ze naar NEMO in Amsterdam mocht en waar ze een geweldig resultaat haalde!
En dat niet alleen, ze haalde haar ‘diploma’ van de basisschool met een spetterend afscheid en met heel veel zin in haar nieuwe school.  Om die uit te kiezen ging ze zelf naar de verschillende mogelijke scholen en ging ik met beide oudsten naar voorlichtingsavonden, kennismakingsgesprekken etc, heel bijzonder om dit op mijn 72e nog mee te maken.

Intussen bleek Middelste geselecteerd voor Spanje! Enerzijds geweldig, anderzijds ook wel heel erg spannend. Allemaal vreemde leerlingen en docenten, de reis, 2 weken met elkaar op een kamer, het project zelf samen met de Spaanse school. Maar vooral ook voor het eerst twee weken lang zonder de zusjes. Het lontje werd korter en korter dus moest er veel gepraat. En ik beloofde haar dat ze altijd naar huis mocht als dat nodig was – vliegtuigen genoeg, en dat hielp.

Eenmaal in Spanje deed ze ontzettend haar best en liep ze op haar tenen om het allemaal goed te doen. De eerste avond laat kreeg ik 36 appjes….!
Gelukkig appte ze ook dat ik ze niet allemaal hoefde te beantwoorden. Zo sloeg ze zich er doorheen. Iedere avond laat heel veel appen, appjes die ik pas ’s ochtends las. En het werkte, ze schreef het van zich af, belde twee keer en had al met al een geweldige tijd.

Tegelijkertijd waren de voorbereidingen voor de vakantiekampen in volle gang. Jongste ging voor het laatst naar haar Humanitaskamp voor 11-12jarigen en beide oudsten hadden zich als vrijwilliger aangemeld voor een kamp voor 40 kinderen van 9-10 jaar. Er moest kennisgemaakt met de andere 18 vrijwilligers, vergaderd, programma’s gemaakt, spelletjes verzonnen etc. Best moeilijk want het ‘arbeidsethos’ lag bij mijn Chinese meiden die al jaren hun eigen huishouden regelen op een ander niveau dan de gemiddelde 17-18 jarige Nederlandse scholier.

De kampen van de oudsten en Jongste overlapten elkaar, zodat Jongste een paar dagen alleen thuis zou zijn. Dat leek mij geen goed idee, dus kwam ze zowel voor als na hier logeren. Ik bracht haar weg, ze herkende iedereen nog van vorig jaar en weg was ze…
Na vijf dagen haalde ik haar weer op, verdween ze onder de douche en naar bed om ’s avonds om 20.00 weer beneden te komen, bekaf maar zeer tevreden. En samen lazen we De Gebroeders Leeuwenhart, extra lang omdat ze toch gezellig hier bleef.

Dat ging anders bij de oudsten die het zwaar hadden. De kinderen waren nog klein, maakten veel ruzie, bleken de hele dag honger te hebben en het boterde onderling allemaal niet zo. Dus de 2e avond ging om 23.00 mijn mobiel en was daar een snikkende Middelste die vroeg of ik haar wilde komen halen! Dat leek me om vele redenen geen optie, lang gepraat, en gezegd dat ze de volgende avond weer mocht bellen.

Enfin, ze zijn allebei gebleven en bakten de laatste dag met z’n tweeën voor 70 mensen patat, frikandellen en hambergers, laat dat maar aan ze over!
Al met al een geweldige ervaring, volgend jaar gaan ze weer en wat waren ze blij elkaar weer te zien!

Om de spanning nog wat op te voeren vertrok Middelste drie dagen later naar haar Chinese vriendin in… Italië! Wéér in het vliegtuig maar nu veel zelfverzekerder ondanks dat ze die vriendin en haar familie nog nooit had gezien want ze kennen elkaar via internet. Inmiddels kende ik het recept: veel appjes, foto’s, dagverslagen en toch een paar avonden even bellen om te delen.
Ik realiseer me juist door deze dingen hoe belangrijk ik voor ze ben geworden.

Maar er was nog meer want Middelste werd Nederlander en legde de eed af in haar mooiste Chinese jurk, Jongste was jarig en Oudste zorgde altijd weer voor de heerlijkste taart. Alles werd en wordt uitgebreid bij mij gevierd.

Tussen de bedrijven door gingen we om 00.30 nog naar de SEH omdat Oudste zich ontzettend had verbrand, bezochten we in verschillende combinaties de systeemtherapeut waar we alle vier veel leren en vonden er vele praatsessies in de tuin of naast het kacheltje plaats.

Tot slot gingen ze met z’n drieën vier dagen
naar Ameland, net zoals vorig jaar,
naar hetzelfde B&B waar het ze zo goed bevalt.

Ze  genoten van de zon, de zee en het strand, wandelden, fietsten
en hadden het geweldig met z’n drieën.

En nu is alles weer ‘gewoon’. Ze gaan alle drie weer naar school, naar hun stages en naar hun baantje.
Maar wat is gewoon?
Ik heb opeens een brugpuber!

Jongste gaat naar de brugklas havo-vwo, en doet het daar, mede door haar discipline en haar slimme brein, geweldig. Minstens even belangrijk zijn haar vijf vriendinnen met wie ze alles op school deelt én haar hartsvriendin met wie ze iedere dag door weer en wind de 13 km naar school fietst.
En met wie ze met de auto mee mag als het weer écht te slecht is.

Toch heeft het voor mij een grote impact want we vonden het niet fijn voor haar om de eerste maand iedere dag alleen thuis te komen (de oudsten zijn er pas rond 17.00). Dus kwam ze iedere middag hier. Met haar boeken, haar verhalen, haar huiswerk, haar agenda – met alles. Het leven van een brugpuber is druk! Maar het was ook even slikken want het legde mijn eigen agenda grote beperkingen op.

Ik maak nu van dichtbij de ontwikkeling van het puberbrein mee. Hoe dingen het ene oor in en het andere uit kunnen gaan zonder dat ze dat wil. Hoeveel ze vergeet, hoe spannend al die nieuwe vakken zijn en hoe fijn het is dat ik haar nog een beetje kan helpen. Twaalf nieuwe vakken, vier talen, Nederlands nog niet helemaal op niveau maar een ongelooflijk talent voor wiskunde.

En ze gaat als een speer! Ze komt thuis, gooit haar schoenen, jas en tas in de gang, handen wassen, vertellen, de P’s aaien, kaarsjes aansteken, een mandarijntje eten – het gaat allemaal vanzelf. Ze krijgt soms op haar kop maar veel vaker een dikke knuffel, ik lees haar nog steeds voor (nu De Geheime Tuin, ze luistert ademloos en we genieten allebei), ze doet boodschappen voor me en we hebben de middagen teruggebracht tot 3x p/w.

Ja, het was wel veel en dit was nog lang niet alles.
Samen met de tuin, zieke P’s en een gammel lijf heeft dit geleid tot een zware zomer.
Zweden zat er niet in, hoe vreselijk ik dat ook vond en hoe ik het ook heb gemist.

Maar wat zijn ze me dierbaar, die tuin, die P’s en vooral die meiden.
Ze zijn een geschenk waar ik intens dankbaar voor ben.

En nu op naar de kerstvakantie en naar de feestdagen!
Kerst met cadeautjes, Oud&Nieuw, verjaardagen, we vieren alles hier.
Ze zorgen voor me, brengen eten en lekkere dingen mee en we hebben het goed.

En in 2024?
Dan dient vast de volgende rollercoaster zich weer aan!