Sneeuw en nog meer tunnels!

Wat was ik moe van het onderweg zijn.
Van de tunnels en de haarspeltbochten.
Van de bergen en de rivieren.
Van de blauwe lucht en de zon.
En wat was het een strakke planning dat Ål gisteren door een ware wolkbreuk werd geteisterd.
Er viel ruim 50 mm regen en de bergen waarop ik vanuit mijn kamer uitkijk waren niet te zien.
Een gedwongen rustdag – heerlijk!

Maar vanmorgen aan het ontbijt brak de zon door boven de bergen! Dat was al voorspeld dus op naar Eidfjord. Het grootste deel van de route zou over de Hardangervidda gaan, de grootste hoogvlakte van Europa. Deze route is een van de 18 Noorse Nationale toeristische wegen.
Nu had ik me redelijk ingelezen maar dit overtrof werkelijk mijn stoutste verwachtingen, in vele opzichten!

Al snel na vertrek steeg de weg behoorlijk en na een kleine dertig km zag ik tot mijn stomme verbazing sneeuw! Echte plekken sneeuw die al heel snel groter werden en dichterbij kwamen. Dat was het laatste wat ik had verwacht eind augustus. De kenners zullen dit natuurlijk heel dom vinden maar ik had geen idee dat ik zó hoog zou komen!

Het was een onvergetelijke ervaring, die sneeuw tegen de strakblauwe lucht terwijl ik in mijn gevoel vlak onder het dak van de wereld reed. Een gevoel van onmetelijke ruimte, van licht en van vrijheid!
De weg was schitterend maar smal. Wel heel veel mogelijkheden om te stoppen maar omdat het zo vreselijk had geregend vond ik dat een beetje tricky, de kuilen stonden vol water en waren soms vrij diep. Het leerde echter al snel en ik heb ongelooflijk genoten.

Genoten van de vergezichten, van de kaalheid, van de miljoenen stenen, van de rivieren, riviertjes en beekjes die overal liepen, van de meren, van de kleine en grote witte gletchers, van de strakblauwe hemel, van de heldere lucht, van de kleine plekjes met bloemen tussen de rotsen, van de ontelbare torentjes die iedereen achterlaat, van…

Halverwege zag ik een paar wonderlijke bulten in het kale landschap. Het bleken huisjes te zijn zoals de Sami ze bouwen. Ze werden bewoond door een kunstenaar die de prachtigste houten wegwijzers maakte. Ik kan me niet voorstellen dat hier ’s winters iemand woont. Het was nu al zo koud en er is altijd (harde) wind die over de vlakte raast. Met sneeuw moet het er verschrikkelijk zijn.
Ik ken uit Zweden de rode stokken die in de sneeuw de rand van de weg markeren. Hier zijn het geen stokken maar dikke houten palen van zeker drie meter hoog die met een enorme boor in de grond worden gezet en dat zal niet voor niets zijn.

Ongeveer 40 km vóór Eidfjord begonnen we in rap tempo te dalen. Er kwamen waarschuwingsborden met 10% daling en een bord met “denk aan uw remmen”. Wat ze daarmee bedoelden wilde ik eigenlijk niet weten. Maar alles ging goed tot ik opeens weer een tunnel inreed!
Een hele lange, nauwelijks verlichte tunnel die razend snel omlaag liep en met een grote doordenderende vrachtauto vlak achter me. Doodsangst heb ik uitgestaan! Maar daar was geen tijd voor want zodra ik weer licht zag en opgelucht ademhaalde zat ik al in de volgende tunnel. Ze varieerden van 350 m tot bijna zes km lang, steeds maar verder naar beneden.

En opeens waren daar de enorme hoge en ongelooflijk steile rotsen, misschien op 50 meter voor me, vlak naast de weg. Ruig, donker en angstaanjagend.

Ik heb het niet op bergen.
Dat was vroeger al zo toen ik met mijn ouders mee moest om te wandelen in Oostenrijk maar dat had ik blijkbaar verdrongen. En nu sloeg dat gevoel weer in alle hevigheid toe. Het voelde of ze op me vielen, of ik geen adem meer kon halen. Gelukkig duurde dat maar even want opeens was de fjord – water en ruimte! En overal rivieren.

De heenreis had veel langer geduurd dan ik had verwacht en er kwamen donkere wolken dus ik ben niet erg lang in Eidfjord gebleven. Bovendien zag ik ongelooflijk op tegen de tunnels waar ik nu in omgekeerde richting en dus omhoog door moest. Maar een andere mogelijkheid was er niet dus met klamme handen weer in de auto. Het hielp dat ik wist wat ik moest verwachten en dat ik geen vrachtwagen achter me had. Desondanks stond het angstzweet op mijn rug! Wat was ik blij dat ik weer op de hoogvlakte was en ruimte voelde.

Er kwamen steeds meer donkere wolken en het was prachtig om ze boven de witte sneeuwvelden te zien. Dreiging links, zon en een blauwe lucht rechts. En koud! De wind werd harder en ik begreep het wonder van de sneeuw steeds beter. En wat bijzonder dat er nog zoveel mensen gewoon buiten zaten te eten. Soms bij een klein vuurtje en vaak in de echte dikke Noorse truien.

Ik vond het ook hier erg druk, net als op de heenweg. Heel veel vrachtverkeer, heel veel campers en heel veel auto’s, het leek soms wel een konvooi. Begrijp steeds beter dat er maar een paar wegen zijn in dit onherbegzame land en dat al het verkeer daarover moet. Het is niet anders maar het rijdt niet prettig.

Wat een bijzondere dag.
De Hardangervidda voelde als een geschenk.
De kaalheid, de ruimte en het licht.
De afwezigheid van bloemen en bomen en de troosteloosheid die toch helemaal niet troosteloos was!
De indrukwekkende fjord, soms blauw en rimpelig, soms bijna groen en spiegelglad.
En de grapjes onderweg:
 

En morgen?
Morgen worden er weer hoosbuien voorspeld.
En is er ’s avonds een concert met een nyckelharpa waarvoor ik ben uitgenodigd!