Gisteren begon de dag heel nat, de bergen aan de overkant waren bijna onzichtbaar. Dus een relaxt begin van de dag want geen haast. Tegen twaalf uur werd het langzaam droog en ging ik op pad.
Ik besloot richting Aurland te gaan, een rit van ongeveer 85 km dus dat moest te doen zijn. Over de beroemde Panoramaweg die ik graag wilde rijden. Maar waarom heb ik me niet beter ingelezen? Bijvoorbeeld over mogelijke tunnels?
Het begon allemaal zo goed. De weg was schitterend en heel erg rustig. Geen sprake van vrachtauto’s en maar zo nu en dan een camper. Het was duidelijk een nieuwe weg – splinternieuw asfalt dus alles ging van een leien dakje. En weer sloeg de verbazing toe toen ik na nog geen kwartier rijden de dicht besneeuwde bergtoppen zag, zo dichtbij! En al heel snel bijna op ooghoogte. Tussen deze bergen en de weg lag een gigantisch meer en waren er overal watervallen en grote en kleinere rivieren. Echt overal.
Ik had ogen te kort, de prachtige weg maakte het rijden heel makkelijk ondanks het stijgen en dalen en de forse bochten waarbij je echt vlak langs de rand van het dal reed. Zonder vangrail maar er was genoeg ruimte dus afgezien van een permanent kriebelend gevoel in mijn buik was ik ontspannen en genoot. Het was een autoweg waar je 80 km mocht (en kon) rijden, dus was ik stomverwonderd opeens een bord te zien met “schapen op de weg”! Kon me niet voorstellen dat dat realiteit kon zijn maar dat was het wel degelijk!
Want opeens waren ze er, groepjes schapen. Sommige met een bel om en gewoon midden op de weg. Slapend, lopend, mekkerend, overstekend – bizar! Maar het leidde niet tot problemen.
En opeens was daar wéér een tunnel! Daar had ik absoluut niet op gerekend, hoe dom kun je zijn. Ik zat er al in voor ik het goed en wel besefte. Het was de allerergste tunnel die ik tot nu toe heb gehad: oud, smal, laag, nauwelijks verlicht, een verplichte snelheid van 40 km/uur en 4.8 km lang.
Met een waarschuwingsbord dat er schapen in de tunnel konden lopen…
Wat ben ik bang geweest. Króóp door de tunnel, zag nauwelijks iets (dan zijn die zelfkleurende brilleglazen de hel), was als de dood voor een tegenligger en voelde het angstzweet over mijn rug lopen. Heb steeds tegen mezelf gezegd dat als die Noren het konden ik het ook kon. En dat het nergens voor nodig was om in paniek te raken, dat scheelde schter maar weinig.
Toch kwam ook aan deze tunnel een eind. Zodra het kon ben ik gestopt om even bij te komen. Maar een paar km verder kwam nummer twee en weer een paar km later nummer drie.
Het was nog 25 km naar Aurland maar toen ik voor nummer vier stond die weer meer dan 4.5 km bleek te zijn was het genoeg. Ik realiseerde me opeens dat ik ze allemaal nog eens doormoest want er was maar één weg en dat was voldoende om om te keren. En wat was ik blij dat ik dat besluit durfde te nemen!
Toen ik de drie tunnels door was (wat was ik bang voor die smalle waar ik nu ook nog omhoop moest!) kon ik pas weer genieten en was het leed geleden.
Wat een uitzichten, wat een ongelooflijk ruig en indrukwekkend land!
Aan de ene kant van de weg was het groen en was er een blauwe lucht terwijl aan de andere kant het water lag met de besneeuwde bergen en hele zwarte wolken – schitterend!
Vandaag was het een stralende dag en heb ik een prachtig kort ritje zonder tunnels gemaakt.
Kon eindelijk in de zon uit de wind hoog boven het water zitten lezen! Wel in de auto anders was het te koud. Zat toch al weer boven de boomgrens, ben daar iedere keer weer verbaasd over.
En morgen?
Morgen is het mijn laatste dag in Ål en doe ik het een beetje rustig aan.
Want zondag wachten de tunnels weer…
Laat je niet gek maken door de tunnels. Je hebt er al zoveel veroverd dus zondag gaat dat ook prima lukken. En ooooh, wat zijn je plaatjes mooi van dit wilde land.
Dit is precies hoe ik me Noorwegen herinner uit 1976. Wat een heb je dat mooi weergegeven. En die tunnels door… Dat kan jij!
Dank voor het vertrouwen jullie allebei! Morgen zijn het er nog maar een paar die ik wel kan hebben. Maar je wilt niet weten hoe bang ik ben geweest, echt!