Stilte, rust, rust?

Ik zit aan mijn tuintafel en kijk de tuin in.
Alles bloeit: de rozen, de hortensia, de maclaeya, de geitenbaard en de laatste bloempjes van de jasmijn. Wat een voorrecht om zo’n plekje te mogen hebben.
De achterkant van mijn tuin grenst aan een enorme timmerfabriek. Aan de ene kant een zeer rustige buur: geen gegil, radio’s, brommers etc. Anderzijds een zeer aanwezige buur door het bijna altijd hoorbare geluid van de grote afzuigers. Een soort brommend geruis op de achtergrond. Vanaf de eerste dag dat ik hier woon heb ik me aangewend daar vooral geen last van te hebben. Soms deed ik of het de branding van de zee was en dan werd het zelfs bijna mooi.
Maar het mooiste was toch als ze uitgingen. Ik hoorde het altijd een paar minuten van te voren aan het geluid dat opeens een heel klein beetje veranderde. En opeens was het dan stil. Doodstil.

Begin dit jaar ging de fabriek failliet. Een drama voor de honderden werknemers, voor hun gezinnen en voor het dorp. Echt een drama in deze tijd waarin waarschijnlijk maar heel weinig mensen nog een andere baan zullen kunnen vinden.
En wat gek om opeens die vertrouwde afzuigers niet meer te horen! Op de eerste lentedag waarin ik mijn tuin opruimde en alle afval opstookte was het doodstil om me heen en dat voelde niet goed. Het hoorde niet.

En nu zit ik te genieten van mijn zomertuin waar alleen de bijen, de vogels, het ruizen van de wind door de bladeren en het water dat door de tuinslang naar de vijver loopt te horen is. Soms hoor ik zonder ze te kunnen verstaan de buren praten, soms rijdt er in de verte een brommer voorbij.

Stilte en rust.
Rust van de zomer.
Rust van de zondag die toch anders voelt en vooral hoort dan een doordeweekse dag.
Rust in mezelf?

Nee, dat is (nog) niet zo. Het voelt echt nog als de eerste vakantiedag en dat moet nog wennen.
Ben steeds bezig met wat er allemaal moet, wat er kan, wat er leuk is om te doen.
Eigenlijk net als bij het begin van iedere vakantie.
Maar wel met een heel groot verschil: ik heb weer energie! En wat voelt dat anders dan de laatste jaren waar ik eerst zeker drie weken nodig had om mezelf bij elkaar te pakken en te kunnen genieten. Nu geniet ik al weken!

En wat is het heerlijk om dat te mogen doen op mijn eigen plekje. Een plekje waar het stil is.
Stilte waardoor je de natuur kan horen.
Stilte waarin mijn eigen gedachten tot rust kunnen komen.
Stilte waarin rust langzaam de overhand krijgt.