Storm en voorzichtige vrede

Buiten is het prachtig. Ik kijk uit op de knalrode wingerd die vol zit met blauw-zwarte bessen. Vrees echter dat dat niet lang meer zal duren want de eerste herfststorm giert rond het huis. Onweer, stortbuien en felle zonnestralen. De temperatuur is flink gezakt tot een krappe 13 graden. Wat een verschil met vier dagen geleden toen ik in mijn korte broek op een bankje aan het water zat en de thermometer van mijn fiets 26 graden aangaf!

Er woedt ook storm ín huis. Pepijn wordt steeds
dapperder en kan steeds harder rennen!
Hij heeft nu het speelgoed ontdekt waar hij samen met Petter achteraan racet. En ja, als een echte Burmees apporteert hij!
De vrede tussen Petter en Pepijn is dan ook getekend. Ze slapen samen op één stoel al moet Pepijn zich dan wel rustig houden en niet opeens een aanval doen op de staart van Petter want dat wordt afgestraft met een tik.
Even weten wie de baas is!

Met Pientje is het een ander verhaal. Gelukkig kiest ze eieren voor haar geld.
Hoewel, ze kiest vooral voor de houtkachel!
De houtkachel is het smeermiddel in huis. Het is de pleister op de wond, de paracetamol tegen alle pijn en het stralende middelpunt van mijn huis.

Ik weet heel goed hoe het zit bij de poesjes.
Helemaal bovenaan de pyramide van welbevinden staat die houtkachel.
Dan komt er een hele tijd niets en verschijnen de kattenbrokjes langzaam in beeld.
En helemaal onderaan kom ik als zijnde het facilitair bedrijf.
Ik ken mijn plaats al geldt dat nog niet helemaal voor Pepijn. Hij begint onmiddellijk te spinnen als hij me ziet en denkt dat hij alleen maar kan slapen als hij bij mij op schoot ligt. En dat laat ik nog even zo!

Pientje woont dus onder de kachel. Ze slaapt daar met een half oog open om dat kleine monster toch maar goed in de gaten te houden. Als hij te dichtbij komt trekt ze zich terug op haar balk of in de bijkeuken. Grommen en blazen doet ze steeds minder. En als het toch gebeurt zeg ik dat ze zich niet zo aan moet stellen. Ze kijkt me dan een beetje pissig aan en is stil. Echt waar. Ze wil heel soms weer even op schoot (zonder Pepijn natuurlijk) en Petter mag weer naast haar liggen.

En Pepijn?
Pepijn trekt zich nergens wat van aan.
Hij onderzoekt alles, drinkt zoals al mijn katten het liefst uit de gieter terwijl er een bak water naast staat, eet zijn brokjes en is een ongelooflijk lief en knuffelig katertje. Wat gun ik het hem dat hij straks bij de grote poezen in het mandje mag slapen!
En dat gaat absoluut gebeuren al durf ik dat nu nog niet hardop tegen Pientje te zeggen…