#Synchroonkijken dag 5: Leegte

Dat was even schrikken! Zo makkelijk als ‘blauw’ was, zo moeilijk is leegte.
Soms verlang ik naar leegte want ik ben een verzamelaar. In mijn huis is geen sprake van enige vorm van leegte. Mensen die hier voor het eerst komen zijn altijd stomverbaasd over de verzameling stenen, Zweedse paardjes, foto’s en vooral over de hoeveelheid boeken. Mijn hele huis staat vol met boeken! Het is zelfs zo erg dat ik met mijn timmerman de afspraak heb dat hij nooit meer boekenplanken zal maken want het is vol. Dus de e-reader lonkt.

Leegte dus.
Opeens wist ik het: het nestje!
Dat prachtige nestje dat ik onder de grote kastanjeboom in mijn tuin vond.
Een kunstwerk. Onbegrijpelijk dat zoiets moois is gemaakt door piepkleine vogeltjes met als gereedschap  piepkleine snaveltjes. Geen bouwtekening, geen aannemer, geen steigers, gewoon instinct.
Een heel warm en zacht bedje bekleed met mos en donsveertjes. Daar omheen een kunstig gevlochten buitenkant van dunne takjes en strootjes en ook weer mos. Het weegt niets en toch is het heel stevig en sterk. Het lag dan ook volledig in tact onder de boom in het gras.

Een leeg nestje, leegte dus.
Wat zou de geschiedenis zijn? Het is zo gaaf en schoon dat ik me niet kan voorstellen dat er eitjes in hebben gelegen waar piepkleine vogeltjes uit zijn gekropen om er in op te groeien tot ze zelf konden vliegen.
Zou het vogelechtpaar ruzie hebben gekregen tijdens de bouw? Of was de bouwstress te groot om samen verder te gaan? Zulke dingen gebeuren….
Of zijn de poezen de oorzaak? Ze vangen absoluut niets maar dat konden de aanstaande ouders natuurlijk niet weten. Wat voor drama zou zich hebben afgespeeld?
We zullen het nooit weten. Maar wat een bewondering heb ik voor dit prachtige kunstwerkje dat zo maar in mijn tuin lag en wat nu symbool staat voor het begrip ‘leegte’.
Met dank aan de vogeltjes.