#Synchroonkijken dag 6: Iets kleins

Mijn allerkleinste Dalahäst!
Een Dalahäst is een houten paardje dat vroeger in de lange strenge en donkere winters uit hout werd gesneden als speelgoed voor de kinderen.
Hout was er genoeg, tijd ook maar speelgoed was er nauwelijks. De boeren en de bosbouwers hadden het niet breed.
In de loop der tijden werd dit aanvankelijk eenvoudige rode paardje versierd met traditionele Zweedse patronen en werd het uiteindelijk het nationale symbool van Zweden.
Nu worden ze in alle maten die je maar wilt gemaakt, in twee kleine fabriekjes waar het meeste nog met de hand gebeurd. De fabriekjes liggen tegenover elkaar aan de enige weg in een klein dorpje en zijn van twee broers. Ze begonnen samen, kregen ruzie en maken nu exact hetzelfde, allebei aan hun kant van de weg.

Zweden heeft een ‘loppis’ cultuur. Een loppis is een rommelmarkt-kringloopwinkel-garageverkoop-achterbakhandel. Je vindt ze overal, van midden in de bossen bij iemand thuis (met een bordje aan de weg ‘loppis’ en dat het dan nog acht km blijkt te zijn…), op het parkeerterrein achter de benzinepomp tot in het souterrain van de pastorie of in een oud schooltje.
Ik ben gek op loppissen (zei het al eerder, ik ben een verzamelaar!) en wat is er leuker dan een doel te hebben om naar te zoeken.
Mijn doel zijn de Zweedse paardjes. Nieuw zijn ze razend duur want het is allemaal handwerk. Maar ook glimmend en glanzend en een beetje karakterloos.
In de loppis zijn het vaak hele oude paardjes waar zichtbaar mee is gespeeld. Met afgekloven oren, schilverende verf en lichte plekken waar het hout door de verf komt. En daar zoek ik naar. Bovendien zijn ze klein, ook prettig in mijn kabouterhuisje.
De allerkleinste heeft de maat van een halve lucifer.
Het allerkleinste symbooltje van Zweden, mijn andere land.
En ik kan niet wachten er weer heen te mogen!