Bij mij aan de overkant staat een oude kastanjeboom.
Het is een majestueuze boom van meer dan honderd jaar oud. Een enorme kroon, in het voorjaar een zee van honderden witte kaarsjes en in het najaar duizenden kastanjes.
Zo’n boom waarvan je denkt dat die altijd blijft staan en waar je met ontzag naar kijkt.
Ongemerkt werd ieder jaar de grote kruin een beetje rommeliger en vielen er wel eens takken af.
Dat zal de ouderdom wel zijn dachten we jaren geleden al.
Toch bloeide hij onveranderd prachtig en bleef hij kastanjes regenen als de tijd daar was.
Echt zo’n boom waar je met respect naar kijkt en van houdt.
Ieder jaar leek de kruin van de boom een beetje te krimpen. Als hij vol in blad stond viel het niet zo op maar in de winter begon hij er steeds mottiger uit te zien. Dat zal de ouderdom wel zijn dachten we nog steeds. Mag het, als je meer dan honderd jaar bent!
Helaas was het niet alleen de ouderdom maar vooral de kastanjeziekte die genadeloos toe had geslagen en daarmee was zijn lot bezegeld. Onherroepelijk.
Er kwam een enorme kraan van waaruit de kruin en alle zijtakken werden afgezaagd. Beneden stond een hakselaar waar alles direct in verdween. Weg dus.
Toen stond alleen nog die imposante hoge stam, in zijn kaalheid nog steeds indrukwekkend.
De kraan vertrok en een grote grijpmachine verscheen.
De grijpers omvatten de stam en een man met een enorme kettingzaag begon vlak boven de grond de reus af te zagen. Daar waren nog geen vijf minuten voor nodig. En statig werd de oude stam behoedzaam op de grond gelegd. Nog steeds indrukwekkend.
Inmiddels stond er een grote platte kar en kwamen van alle kanten mannen met kettingzagen. Binnen een half uur was er niets meer over van de honderdjarige en lagen de stukken op de kar die ik nog net zag wegrijden. Weg dus.
Meer dan honderd jaar.
Een leven vol bloei, schaduw, thuisbasis van vele vogelnestjes, miljoenen kastanjes waar honderden kinderen poppetjes van maakten.
Honderd jaar in nog geen vier uur.
Weg dus.
Zo gaat het.
Zo is het leven.
Afscheid nemen.
Loslaten.