Na een vervelend traject van een half jaar besloot ik afgelopen zomer een deel van mijn functie terug te geven. Een baan waarvan ik altijd zei dat het de leukste baan van de hele wereld was! Een baan die ik voor een groot deel zelf had gecreëerd en die ik nu ook zelf ‘om zeep’ leek te helpen.
De redenen hiervoor bleken eigenlijk allemaal te herleiden naar het toverwoord “leeftijdsfase”.
Plat gezegd ‘niet meer kunnen wat je vroeger kon’.
Wat heb ik geworsteld om dat te erkennen, toe te geven en uiteindelijk hardop te zeggen.
Een oplossing was niet zo eenvoudig maar kwam uiteindelijk wel, al zaten er zeker ook negatieve kanten aan. Lang nagedacht, veel met goede vrienden gepraat, deskundig advies ingewonnen en uiteindelijk eind 2012 het besluit genomen de geboden ‘kans’ te accepteren en me een jaar te geven om te kijken of het weer leuk zou gaan worden.
Toen alles achter de rug was stapte ik in de auto en reed naar Zweden.
Zweden, mijn ‘andere’ land. Het land vol ruimte en rust, vol sprookjesachtige natuur. Het land wat voor mij helend is, waar het Zweedse wonder altijd weer toeslaat.
De Kerstdagen in Zweden boden een ander ritme door de korte dagen (daglicht van 9.30 – 15.00 uur), met nieuwe mensen, onverwacht samen muziek maken en samen koken.
En de sprookjesachtig witte wereld maakte mijn hoofd leeg waardoor het werk naar de achtergrond verdween.
Weer thuis was het ook fijn, lekker met de poesjes bij de houtkachel. Soms flitste er even een gedachte door mijn hoofd over de nieuwe functie: hoe zal het gaan? Hoe is de nieuwe collega? En het belangrijkste: zal het weer leuk worden? Maar die vragen verdwenen snel weer naar de achtergrond. Er was van alles te doen en vol energie genoot ik van wat er voorbij kwam.
En nu heb ik al weer drie weken gewerkt. Het is anders en toch ook weer niet.
Het is zoeken naar balans: wat hoort wel en wat niet bij mijn nieuwe stuk?
Ik ben blij met de nieuwe collega die vol enthousiasme aan de gang is gegaan en ik herken in haar bevlogenheid mezelf toen ik net zo oud was als zij nu. Afstemmen is wennen, ook voor andere collega’s. En ik moet nu echt leren ‘nee’ te zeggen….
Maar waarom voel ik me nu al weer moe?
Waarom heb ik nu al weer het gevoel ’s avonds geen energie meer te hebben en het weekend te moeten gebruiken om uit te rusten?
Waarom is het niet zo als ik had gedacht?
Misschien heb ik het me te mooi voorgespiegeld.
Misschien trek ik nog teveel naar me toe.
Misschien gaat het over een maand wel beter.
Misschien moet alles even wennen.
Misschien verlang ik gewoon naar de lente met dagen vol licht en een tuin vol bloemen.
Misschien wordt het weer leuk….