Wat grijpen de dingen soms wonderlijk in elkaar.
Januari: een nieuw jaar en een nieuwe functie – onzeker zoekend naar mijn nieuwe plek.
Is het toeval dat ik in die week op een blog stuit van een (voor mij onbekende) zoon van iemand die ik lang geleden in mijn werk en later ook privé leerde kennen?
Iemand van wie ik heel veel heb geleerd, voor wie ik veel respect had maar ook iemand met wie ik zo nu en dan een forse aanvaring had?
Iemand die, onder wiens bezielende leiding we probeerden kinderen met een beperking zich zo goed mogelijk te laten ontwikkelen, symbool staat voor een prachtige tijd?
Een tijd waarin kind en ouders centraal stonden en we samen met hen in alle openheid streefden naar een zo goed mogelijk leven?
Waarin wij als behandelaars niet door tijd of geld werden gehinderd en deden wat op dat moment logisch en goed was?
Een tijd waarin een team ook echt een team was en we lief en leed deelden en vierden?
Die tijd waar ik nog altijd met heel veel plezier en een beetje heimwee aan terug denk.
Is het toeval dat nu ik een nieuwe weg moet vinden in mijn winkeltje en uit alle macht probeer mijn oude winkel los te laten, ik opeens het verleden in word getrokken door de vragen die deze net gevonden zoon stelt over zijn vader?
En dat ik me door die vragen opeens weer realiseer wat een bijzondere tijd dat was?
Gek genoeg helpt dit bij het loslaten.
Door me weer bewust te zijn van de manier waarop we toen werkten, móchten werken omdat er nog geen sprake was van bezuinigingen of recessie, realiseer ik me ook dat de huidige tijd me steeds vaker verdrietig maakt.
Iedereen werkt hard en doet net zo zijn best als vroeger, dat wel.
Maar ik krijg het gevoel dat er steeds meer eilandjes ontstaan binnen het grote geheel van de maatschappij.
Eilandjes met een eigen bestuur, een eigen doel, met eigen normen en regels.
Eilandjes waar angst heerst om aan het einde van het jaar te worden afgerekend op een net niet passende begroting zodat het delen met anderen steeds moeilijker wordt.
Eilandjes die steeds minder bruggen naar elkaar lijken te krijgen.
Eilandjes waar het “ieder voor zich en God voor ons allen” bijna een mantra begint te worden.
Een harde constatering die natuurlijk niet altijd, niet overal en zeker niet voor iedereen geldt.
Maar ook een constatering die me helpt afstand te nemen.
Die me helpt los te laten.
En wat is het dan mooi om aan vroeger te denken en dit te mogen doen met iemand die ik eigenlijk niet ken.
Iemand met wie ik dit mooie verleden mag delen zonder in de valkuil te schieten van ‘vroeger was alles beter’. Want daar gaat het helemaal niet om.
‘Vroeger’ is een heel mooi deel van mijn leven en wat is het bijzonder dat ik dit op zo’n onverwachte manier weer mag herbeleven.
Toeval?