Het valt niet mee me over te geven aan het grote niets-doen.
Meestal heb ik daar absoluut geen moeite mee, zodra ik in Zweden ben valt altijd alles van me af.
Maar nu is het anders.
Mijn lijf en mijn hoofd zijn een en al onrust en me concentreren op een boek is nauwelijks aan de orde.
Zelfs ’s nachts gaat het door, ik word ‘denkend’ wakker met het gevoel de hele nacht hard gewerkt te hebben.
En dat terwijl alles mee zit: na twee dagen is het prachtig weer geworden, ik geniet van de doodstille strandjes en ik hoef helemaal niets.
Het zullen de afgelopen maanden wel zijn.
Maanden waarin veel is gebeurd en waarin ik voor mij ingrijpende besluiten heb genomen.
Besluiten die gaan leiden tot een ander leven en daar moet ik aan wennen.
Dat geeft dus onrust, in alles.
Thuis zijn er altijd veel dingen te doen waardoor die onrust niet zo opvalt en ik er onderuit kan.
Hier is dat niet zo en slaat die onrust genadeloos toe.
Het voelt als afkicken en dat zal het ook wel zijn.
En waar kan dat beter dan hier?
In dit prachtige land waar ik ondanks mijn onrust toch weer buitensporig geniet van de natuur die per dag verandert.
Van de nog kale bomen die een waas van groen krijgen.
Van de miljoenen witte bosanemoontjes.
Van de berken met hun zacht groene blaadjes.
En van de rust die alles uitstraalt.
Die rust zal uiteindelijk bij mij ook wel komen.
Het Zweedse wonder zal zijn werk weer doen.
