Tóch weer gelukt, tóch weer op Møn!

Vorig jaar om deze tijd reed ik ook naar Møn.
Ik heb het even opgezocht, het was toen vreselijk slecht weer.
Nu was het 35 graden en wat was ik blij met de airco!

Maar je moet er ook wel eens uit en dan viel het niet mee!
Snikheet.

Dat was het natuurlijk ook de dagen voor ik vertrok en waarin er zoveel moest.
Wat was het lief van Oudste dat ze speciaal eten voor me maakte voor de laatste dag want ‘daar kom jij vast niet aan toe’. Het was heerlijk en zoveel dat K&J, mijn oppassers, er ook nog van hebben gesmuld!

Op zich ging de reis eigenlijk heel voorspoedig.
Geen files, geen idioot grote drukte.
Wel heel fel, scherp licht waar ik ondanks mijn zonnebril steeds meer last van kreeg.

Wat was het heerlijk de brug naar Møn te zien en er overheen te rijden!
Alles was blauw – de lucht, de zee, alles.
Het is mijn vaste stopplekje en ik heb er heerlijk crackertjes met een eitje zitten eten.

Na de brug is het nog maar zo’n 70 km en is alle drukte verdwenen.
Alle bekende plekjes, overal de zee, wat geniet ik daar toch van!
En rond 16.00 parkeerde ik voor mijn appartementje.
Mijn bed was opgemaakt, ik had andijviestamppot mee die zo in de magnetron kon en ik was ’thuis’.

De majestueuze kastanje waar ik op uit kijk zag er anders dan anders uit.
Ik zag hem al in volle bloei en ik zag hem helemaal groen maar nu was hij geel.
Wat stond dat prachtig in het lage avondlicht, hij leek wel goud!

Alles is hier goud, de combines zijn al vertrokken, er staan alleen nog gouden stoppels.
Alleen hier en daar nog wat groene suikerbieten maar dat is alles.
Zo heb ik het nog nooit gezien, het voelt als al bijna herfst!

Mijn eerste nacht begon prima maar helaas werd ik midden in de nacht wakker van de pijn in mijn oog.
Het voelde of er zand in zat en het traande vreselijk: ontstoken!
Heb dat ooit een keer eerder gehad, na een dag in het felle licht op het water.

Toen was het snel klaar met zalf van de huisarts, die ik natuurlijk niet bij me had.
Gelukkig had ik wel ooggel die ik er iedere paar uur in heb gedruppeld en dat hielp.
Het weer leek ook mee te werken want het was zwaar bewolkt.

Dus tóch naar mijn strandje, kon niet wachten!
Het stoeltje uit de auto, met mijn elleboogkruk over de rolstenen, niet eenvoudig maar het ging!
En daarna nog een keer voor de tas met inhoud en mijn voetenbankje.

Wat was het heerlijk! Na een uurtje trokken de wolken weg, het waaide en de golven rolden.
Ik draaide met de zon mee om hem in mijn rug te houden en ik viel als een blok in slaap.
Als vanouds.

En vandaag is het of ik hier niet weg ben geweest al is het nog wel zoeken naar mijn ritme.
Want wat ben ik moe. Echt steenkapot.
Van de hitte, van de reis en van het hele afgelopen jaar waarin weer zoveel gebeurde.

Wat is het dan ook ongelooflijk fijn hier te mogen zijn.
Met fantastische oppassers voor mijn P’s die mij geen seconde missen aan de foto’s te zien.
En met een achterwacht voor de meiden die zich prima, redden – we houden even ‘appstilte’

Tot iets anders dan naar mijn strandje ben ik niet in staat, ben zelfs geen visje gaan eten vanavond.
Maar dat kan morgen ook.
Nu ben ik alleen maar moe.
En het voelt of ik steeds moeier word.

Maar wat geniet ik!
Van de zee en de golven.
Van het eindeloze geluid waar nooit een eind aan komt.
En van de stilte.
Maar vooral van het even helemaal niks te hoeven!