Tóch weer op weg naar Zweden

Ondanks dat ik me in mei van dit jaar afvroeg of het me nog wel zou lukken opnieuw naar Zweden te gaan besloot ik zodra ik thuis was dat dat eigenlijk helemaal geen vraag was. Want natuurlijk ging ik! Eigenlijk sloeg de heimwee naar Zweden al toe voordat ik goed en wel vertrokken was…

Die heimwee betreft vooral Tjörn, ‘mijn’ eiland.
Het eiland met de mooie strandjes en overal de zee.
En met ‘mijn eigen’ appartement.

Maar voor het zo ver was moest er nog wel het een en ander gebeuren.
Natuurlijk waren er de tuin en de boomgaard waar nu twee keer per week werd gemaaid en waar het leek of de zomer gewoon opnieuw begon.
Met nieuwe bloemen, overal felgekleurde bessen en prachtig weer.

Ook waren er mijn Chinese vriendinnetjes. Ze gingen weer voor het eerst naar school en dat was best spannend. Maar het allerspannendst was toch de eerste zwemles van Mengjie!

Na twee weken samen te hebben geoefend dat als ze iets niet begreep ze haar arm omhoog zou steken was het zo ver. Met een wit smoeltje kwam ze met haar twee zusjes binnen. Ze kreeg vleugeltjes en kurken, ging met de andere vijf kinderen op de rand van het zwembad zitten en sprong na wat aanmoediging aan de hand van de juf het water in! Wat was ik trots op haar!

Na afloop was ze nog wel een beetje onder de indruk maar ze was niet meer bang!

En natuurlijk zijn er de P’s. Ik vind het altijd weer heel moeilijk om ze achter te laten ook al weet ik dat ze heel goed worden verzorgd. En nu was het extra moeilijk. Pepijn is nog steeds erg op mij gericht en Pientje begint eindelijk aan de nieuwe situatie te wennen en komt ’s avonds gezellig bij ons liggen.
Had dat graag nog even gecontinueerd, nu moet ze wéér aan een andere situatie wennen.

Het was onontkoombaar dat er gepakt moest worden.
Ik probeer dat altijd zo veel mogelijk ‘buiten beeld’ te doen maar Pepijn voelde onmiddellijk wat er ging gebeuren en dook de weekendtas in om daar lekker te gaan slapen.

Ik had besloten heen en terug met de ferry van Kiel-Göteborg te gaan. Dat is het minste rijden al blijft Duitsland met zijn vreselijke files een struikelblok, zeker als je de boot moet halen. Vertrekken op zondag leek de beste keus. Toch weet ik niet wat ik vervelender vind, de vrachtwagens of al die campers, caravans en aanhangers! Twee keer een file waarvan de langste ten zuiden van Bremen maar omdat ik ruim op tijd vertrok was het geen enkel probleem.

Mijn hut was op loopafstand van de koffiebar dus ik besloot eerst maar eens koffie te gaan drinken.
En omdat het ontzettend rustig was liet ik me verleiden om ook te gaan eten.
Het ‘lopend’ buffet met al z’n heerlijke visjes leek me met een kruk geen goed idee maar het menu van het á la carte restaurant zag er heerlijk uit. Het personeel was buitengewoon vriendelijk en attent dus ik heb genoten!

Ondanks de riante hut viel de nacht niet mee, dat blijft toch iedere keer weer naar. Ik denk dat de vermoeidheid van alles wat er thuis nog moest en van het stuk rijden me dan toch parten speelt.
Ik sliep laat maar wel tot mijn wekker ging en we een half uur later van boord moesten.
Helaas, het goot!

Dat bleef het doen tot ik een kilometer of zes voor Tjörn wat blauwe stukjes in de lucht zag verschijnen.
En eenmaal op de grote imposante Tjörnbrug reed ik in de stralende zon!

Tjörn is Thuiskomen en wat voel ik me altijd welkom!

Ook nu weer prachtige bloemen, koffie met kanelbullar, hulp bij het uitpakken van de auto én bij het opmaken van mijn bed.

Alles als vanouds waardoor ik zo weer in mijn Zweedse gewoonten schiet .

En nu is het dinsdag. Ik moest het opzoeken want ik ben nu de dagen al kwijt, het voelt of ik al heel lang weg ben. Toch is het anders dan anders want het stortregent.
En het waait. Het lijkt wel of het zelfs bijna niet licht wordt.

Dat ben ik niet gewend en al helemaal niet met een weerbericht dat aangeeft dat het nog wel even zo blijft. Zou het dan toch mijn eerste echt slechte week in Zweden worden?
Terwijl ik zo ontzettend naar mijn strandje verlang?
Ik had het er vandaag even moeilijk mee.

Maar dat is nu wel weer over, ik zeg immers al jaren dat het er ooit een keer van moet komen, een slecht-weervakantie. Ik weet wel, slecht weer bestaat niet, alleen slechte kleding.
Maar dat gaat niet helemaal op als je niet kunt wandelen of fietsen.
Ik ben kwetsbaar geworden en dat benauwde me vandaag extra.

Dat krijg je als je zo moe bent van een zomer zoals ik die achter de rug heb.
Met een traplift, een boomgaard, een hittegolf, een P die overleed en een P die in de rouw was.
Het was veel en het vrat energie. Energie die ik toch al niet zoveel meer heb.

Maar waar kan ik beter uitrusten dan Thuis op Tjörn waar ik helemaal niets hoef?
Alleen maar lezen en slapen en hopelijk nog een beetje van de zee genieten.
Op het strandje van Berga dat altijd ergens in mijn hoofd zit en waarnaar ik altijd heimwee heb.
Tot rust komen voor de drukte die er staks weer aankomt.

Want straks…

Straks komt Pommel.
Pommel-met-de-paarse-oren!