Van een tuin die maar blijft groeien!

Het is februari en januari met zijn sombere dagen is eindelijk voorbij.
Het vriest, de lucht is blauw, de zon schijnt en de tuin trekt want er gebeurt van alles..

De sneeuwklokjes bloeien,
de gele katjes van de hazelaar schitteren,
de roze winterbloeier steekt af tegen het blauw,
de helleborus heeft zijn eerste bloemen en
het eerste krokusje komt op in het gras.

Maar dat is niet het enige!
De mensen die mij volgen weten dat ik heel erg veel van mijn tuin hou.
Dat die tuin eigenlijk te groot is om zelf te kunnen onderhouden.
En dat ik daar met hulp van mijn tuinmannen heel voorzichtig een evenwicht in beion te bereiken.

De mensen die mij volgen weten misschien ook nog dat die tuin er twee jaar geleden heel anders uitzag want op het zeven ha grote terrein achter de tuin stond een timmerfabriek.
Met precies achter mijn tuin een hele grote oude boerenschuur met een immens hoog rood pannendak. Die mijn tuin tot een hele intieme en beschutte tuin maakte.

Helaas ging de timmerfabriek failliet en werden alle loodsen gesloopt.
Ook ‘mijn’ rode dak.
Ik heb er met tranen in mijn ogen naar zitten kijken.

Mijn tuin veranderde van een warme beschutte tuin naar een tuin vol wind.
Achter de tuin lag een enorme zandvlakte die van het oorspronkelijke drijfzand veranderde in een prachtig terrein vol wilgjes, riet, vlinders, vogels en insecten.
Het was er doodstil op het gezoem van de bijen na en ik vond het heerlijk! Natuurlijk, ooit zou dat terrein wel worden verkocht maar dat kon ook nog jaren duren en dan zag ik wel weer.

Afgelopen week belde de buurman van drie huizen verderop. Hij wilde met mij en drie andere buren overleggen of we geïnteresseerd waren in het kopen van een stukje grond voor een weggetje achter onze tuinen langs. Ik was dat om allerlei redenen niet maar zei dat ik graag betrokken bleef dus zaten we de volgende dag om de tafel.

Al snel verdween het plan van het weggetje (niet handig, niet haalbaar) en werd er wat gefilosofeerd. Wat zou er ooit komen? En wanneer? En zou er dan een weg komen? Zouden de eventuele huizen met hun tuinen naar ons gekeerd staan of juist niet? Er kwam van alles langs maar niemand wist het.
En wat dan? Hoe dichtbij zou het komen…???

De volgende dag stonden de vier buren achter mijn tuin op het grote terrein.
Met meetlinten!
Want waar ging het nu eigenlijk over? Hoe zou het eruit zien als we allemaal een stukje zouden kopen en zo ruimte en vrijheid zouden kunnen creëerden ten opzichte van wat er ooit komen gaat?

Mijn eerste reactie was “dat wil ik helemaal niet. Want ik heb al zoveel tuin, ik heb het nu net onder controle en ik wil er niets bij.”
Maar al snel veranderde dat in ‘misschien een klein stukje’.

Ik overlegde met mijn beste vrienden, belde met de bank en werd weer gebeld door de buurman want een klein stukje kon niet. Als ik maar een klein stukje wilde dan zouden mijn buren het stuk achter mij kopen omdat de kadastrale lijn recht moest blijven. Dat leek mij om diverse redenen geen goed plan. Maar wat was wijsheid?

Financieel had het de nodige consequenties maar vooral het onderhoud vloog me aan.
Het zou betekenen dat ik er bijna 200m2 bij zou krijgen en wat moest ik daarmee? Mijn tuin zou er twee keer zo groot door worden dus nog meer onderhoud, nog meer te doen met een lijf wat steeds minder in plaats van meer kan.

En opeens wist ik het.

Een boomgaard!
Een boomgaard met een paar fruitbomen en heel veel knotwilgen.
Bomen zo ver uit elkaar dat de tuinman één keer in de maand met de grote motormaaier kan maaien.

Dat moet te doen zijn zonder al te grote extra inspanningen.
Als ik me tenminste kan beheersen want er borrelen voortdurend nieuwe plannen op in mijn hoofd…

Gisteravond kwam het bericht dat de eigenaar van de grond aan ons wil verkopen en dat de afspraak met de notaris en het kadaster is al gemaakt.
Alles heeft zich binnen een week afgespeeld.

En daarmee ben ik opeens terug in 1979, toen er op een maandag een huisje-aan-de-vaart te koop stond. Met een tuin en een grote schuur.
Er was één voorwaarde: de koop moest plaatsvinden vóór vrijdag.

Dat huisje-aan-de-vaart bleek een bodemloze put te zijn waar ik financieel bijna aan ten gronde ben gegaan. Alles moest verbouwd, gerenoveerd of gerestaureerd. Dat gold ook voor de tuin die veel groter bleek dan ik dacht want ik wist niet dat ik die ook gekocht had – zo snel was alles gegaan.

Maar wat hou ik van mijn kabouterhuisje.
Het kleine geveltje aan de vaart verbergt dat er nog zoveel achter zit. Als mensen voor het eerst komen zijn ze altijd stomverbaasd en heb ik het voor de grap over ‘mijn landgoed’.
En aan dat landgoed wordt nu een boomgaard toegevoegd.

Mijn huisje-aan-de-vaart.
Mijn kabouterhuisje waar ik eindelijk heb kunnen wortelen en waar ik gelukkig ben.

Wat heb ik vandaag genoten in de zon met uitzicht op de tuin.
Een tuin met een boomgaard!