Nou nou nou, wat een opdracht. Dat was wel even nadenken want als ik ergens een hekel aan heb dan is het aan foto’s van mezelf. Bovendien is het praktisch-technisch gezien ook een heel gedoe want wéér met de webcam of in de spiegel vind ik erg afgezaagd.
Mezelf, waarmee kan ik mezelf laten zien?
Met de dingen die mijn wereld zijn.
Mijn wereld, mijn plekje, de dingen waar ik zoveel van hou.
En toen was het opeens niet meer zo moeilijk, zeker niet op deze stralende zomerdag.
Mijn eigen plekje: de tuin met het beeld dat mijn moeder voor me maakte, met de rozen van de moeder van mijn beste vriendin, met de uitbundig bloeiende jasmijn – ze zijn allemaal al langs gekomen tijdens het #synchroonkijken.
Maar ook mijn lievelingsplekje direct achter het huis.Altijd in de zon en meestal uit de wind, met een regenscherm dat uit kan als er een zomers buitje komt zodat alles kan blijven liggen en ik kan blijven zitten. Met mijn op maat gemaakte driehoekige tafel waar we met zeker zes man kunnen eten.
Met mijn eigen Zweedse beker voor mijn kopje koffie en de stenen uit Zweden als presse-papier om toch altijd de krant te kunnen lezen, ook als het waait.
Het plekje waar ik iedere ochtend direct als ik op ben even ga zitten om de bloemen te ruiken, naar de vogels en de wind te luisteren en op te mogen gaan in de stilte. Waar mijn poesjes lui op de bank of de tafel in slaap vallen en zich koesteren in de zon. Mijn plekje dat ik helemaal zelf gemaakt heb. Waar veel is gebeurd, gepraat, gelachen en gehuild. Waar ik iedere dag weer blij mee ben en van geniet.
Meer mezelf kan ik niet zijn en meer mezelf kan ik niet laten zien omdat alles hierin samen valt.
En daarom is dit een foto van mezelf.
Mooi! En helemaal jezelf!