Uit balans en in de zon

Twee dagen geleden moest ik voor controle naar de orthopeed in Eindhoven. Een goede vriendin wilde wel rijden want dat mocht nog niet en ja, het is een heel eind. De eerste afspraak was om half elf dus zaten we al om zeven uur in de auto! Geen files te bekennen, de afspraken gingen vlot en een tevreden orthopeed verzekerde me dat alles weer mocht míts ik voorlopig maar voorzichtig zou blijven en het rustig aan zou doen. De terugreis was prachtig, een blauwe lucht, overal bloeiende katjes en sneeuwklokjes, mooie weggetjes en lekkere koffie met kruidkoek op de Brink in Ruinen want we gingen het laatste stuk binnendoor.

Eenmaal thuis denderde de adrenaline weer door mijn lijf want alles mocht! Ik mocht weer fietsen, autorijden, zwemmen, slapen zonder kussen tussen mijn benen en ga zo maar door. Vrijheid dus!
Maar wat was ik moe van die lange dag. En wat voelt het onrustig om opeens weer alles te mogen en dat ook allemaal direct te willen.

Vandaag kwam dan ook de terugslag. Toen ik wakker werd was er al direct een fout gevoel. Een gevoel van moeten. Van te moeten fietsen want dat mocht nu. Van boodschappen te moeten doen want ik kan weer autorijden. Van een moeilijke mail naar een vriendin te moeten sturen want dat kon niet wachten. Van op te moeten schieten omdat…. Omdat wat?

Omdat mijn hoofd en mijn lijf totaal uit balans zijn!
Mijn hoofd vindt dat mijn Nieuwe Leven nu is begonnen. Mijn Nieuwe Leven waarin ik zoveel wil doen. Het roept om nu eindelijk de diepvriezer eens leeg te maken en om mijn kasten uit te mesten. En het roept om naar mijn-bankje-langs-de-vaart te fietsen. Maar mijn lijf trekt aan de rem en wil rust.
Uit balans dus. Onrust, onvrede en een soort schuldgevoel waarvan ik weet dat het onzin is maar dat er toch zit. Want schuldgevoel is er zo maar, uit het niets.

En toen begon de zon te schijnen!
Niks fietsen, niks boodschappen. Heerlijk in een wind- en doodstille tuin in het zonnetje zitten. Genieten van de vogels, de bloemen, de geur van de houtkachel, de eerste dikke hommel, de poesjes die als een idioot achter elkaar aan rennen.
Genieten van de stilte en de rust.

Leren luisteren naar mezelf, naar mijn lijf, naar het moment. Daar gaat het om. Genieten van wat zich voordoet. Vaak lukt dat maar nu was dat even zoek.
Die afgelopen zes weken zijn me blijkbaar toch niet in mijn koude kleren gaan zitten, hoe goed alles ook is gegaan. Leren luisteren dus.
En te genieten valt er genoeg!