Van binnenplaats naar Binnentuin!

Toen ik in juli 1979 mijn kabouterhuisje-aan-de-wal kocht zat daar een soort binnentuin bij.
Een binnenplaats van 9×5 m met grint.
Dat er ook nog een grote tuin was wist ik toen nog niet, de koop was nogal hals over kop verlopen!

Toevallig wilde mijn buurman een stukje aanbouwen en zou hij net beginnen met het uitgraven van de fundering. Hij deed dit grondig en groef een gat van 2.5×3.5 m dat bijna een meter diep werd. En omdat ik graag een tuin wilde bood hij mij aan de grond op mijn grintplaatsje te storten.

Het was niet voor niets een grintplaatsje, er bleken funderingen van oude huisjes en van de molen die hier vroeger heeft gestaan in de grond te zitten dus dit was een prima oplossing.
Ergens achterin wist ik een gat te maken voor een stekje van een berk uit de tuin van een vriendin.
Die berk is inmiddels ruim 25 m hoog!

Er waren in die tijd veel vrienden met tuinen die vaste planten over hadden en die even kwamen brengen. Vaak bleven die planten staan op de plek waar ze toevallig werden neergezet! Het paste allemaal wonderwel bij elkaar, er kwamen achterin prachtige hortensia’s en alles groeide en bloeide.
Een paar jaar later kwam er een paar kuub nieuwe grond bij, werd er een grintpaadje gelegd en aan de voorkant een muurtje gemetseld van Friese geeltjes – niets meer aan doen!

Inmiddels wist ik dat ik ook in het bezit was gekomen van een behoorlijk grote tuin én ik was vrijwel ieder weekend aan het zeilen dus veel tijd had ik niet. Zo nu en dan werd er ‘groot onderhoud’ gepleegd, gesnoeid, gewied, wat nieuws gezet, bollen geplant etc en het bleef een leuk binnentuintje op weg naar de grote tuin.

De grote tuin werd in 2018 nóg groter want er kwam een boomgaard bij. Dat betekende nóg meer werk terwijl mijn lijf langzaam steeds minder kon. De tuinman kwam 2x p/m om te maaien, nam alles wat ik zelf gesnoeid en gewied had mee en hielp steeds vaker met een klus.
En de binnentuin… daar liep ik zo snel mogelijk langs, onderweg naar het tuinhuis of de grote tuin.

Ook de grote tuin werd steeds lastiger. De grote border was niet meer toegankelijk voor me maar ik wist niet hoe ik dat op moest lossen tot ik vorig jaar besloot dat er paadjes doorheen moesten!

Blij met de paadjes (ze voldoen prima!) begon de binnentuin me steeds meer dwars te zitten.
Hij ligt 30 cm hoger en het werd steeds moeilijker die stap te maken. Er stond al een paal om me aan op te trekken en er lag een extra stoeptegel maar prettig was het niet. Dus dat moest anders want het verwilderde al zeker drie jaar en ik vond dat eigenlijk vreselijk.

Uiteindelijk bedacht ik me dat het helemaal anders moest worden.
Uitgangspunt: toegankelijk en zo weinig mogelijk onderhoud!
Dus veel grint en weinig grond.
Met een hellingbaan die niet te schuin mocht worden.

Toen het plan er eenmaal was volgde uitgebreid overleg met Willem, mijn steun en toeverlaat op tuingebied. Hij dacht mee en we kwamen uit op: alles eruit (op een paar planten na natuurlijk), het muurtje opnieuw metselen met liefst nog een laagje er op, twee borders en een smalle border tegen de prachtige rode muur, grintplaten, fijn grint, cortenstaal rond de borders en flauwe hellingbaan.

En zo geschiedde…
Het ‘alles eruit’ was echt heel moeilijk. Zo moeilijk dat Willem zei ‘als jij nu eens naar binnen gaat’ maar wat was het leuk dat de twee enorme acanthussen naar de grote tuin van vrienden verhuisden! En dat er nog een paar planten mee mochten naar de grote tuin.

Het ‘alles eruit’ viel nog niet mee want alles moet door de smalle steeg naar de straat en op het stuk zelf liep je elkaar ook al snel in de weg. Maar wat zijn de mannen van Willem toch helpend.
Enige voorwaarde: lekkere koek bij de koffie!

Nadat het zand en de nieuwe aarde er in zaten werd het muurtje opnieuw gemetseld met een extra laagje erop. Langzaam werd duidelijk hoe het eruit zou gaan zien.

Het cortenstaal werd om de borders gezet, de lasser kwam om alles aan elkaar te lassen, de grintplaten werden geplaatst (en lagen muurvast door dat cortenstaal, mooie oplossing) en als laatste kwam de hellingbaan. Ik mocht aangeven hoe schuin die moest worden en ook dat lukte prima.

Voor de oude rode muur hebben heel lang stokrozen gestaan, dat wilde ik weer graag. Willem zou ze bestellen en zette ze erin. Zulke kleine plantjes had ik nog nooit gezien! Echt, hooguit 2 cm hoog! En dat met een slakkenplaag die deze zomer zijn weerga niet kent.
Gif wil ik niet in de tuin dus er moest iets anders bedacht en opeens wist ik het – kattengrit!

Kattengrit is heel droog en stroef, dat vinden slakken vast lastig en dat bleek te kloppen.
Jongste maakte prachtige randjes grit rondom de plantjes en houdt dat keurig bij want na een regenbui verdwijnt er wat. En het bleek afdoende! Slechts één plantje is, toen het al een stuk groter was, vanaf de muur opgegeten. Maar het had zich al goed geworteld en is nu weer even groot als de rest.

In de twee andere borders wilde ik alleen ooievaarsbekken, in verschillende hoogten, kleuren en bloeitijd. Die bestelde ik bij een gespecialiseerde kweker en die werden keurig verpakt verzonden.
Ook dat bleken weer piepkleine plantjes met piepkleine verstopte etiketjes…

Gelukkig bood N, mijn oudste zusje, aan om ze te komen planten. Dat was heerlijk. Zij heeft ook een grote tuin en ze bleek veel meer geduld te hebben dan ik! Met eindeloze zorg zocht ze steeds drie dezelfde plantjes bij elkaar en overlegden we waar die het beste zouden staan.

Nu zijn we twee maanden verder en alles bloeit – roze, blauwe en paarse ooievaarsbekken! Er staan inmiddels een paar andere plantjes uit de grote tuin tussen die ook slakbestendig zijn en er goed bij passen.

De stokrozen groeien als kool! Dat belooft veel moois voor volgend jaar en de lavendel staat al te bloeien, de bijtjes en de vlinders zijn er blij mee. Het is heerlijk dat we zo’n uitgestelde zomer kregen, eigenlijk was dat precies wat ik nodig had al baalde ik eerst dat het zolang duurde.

Wat ben ik blij met deze Binnentuin, veel blijer dan ik ooit had gedacht!
Er staat een stoeltje, het is er heel beschut en voor een uurtje zon in de winter het beste plekje van het hele Landgoed.
Ik wied iedere dag het verse onkruid (tja, nieuwe grond…) en ik verbaas me dagelijks hoe makkelijk ik het hoogteverschil nu overbrug.
Kortom, een prachtige aanwinst!

En nu?

Op naar de volgende grote tuin-ingreep.
Hij staat al gepland…