Van pieken en dalen, een traumahelicopter en Cruijff

Een week met pieken en dalen, dat was het.
Persoonlijke pieken en dalen en weer terroristische aanslagen, nu in Brussel.
Veel  analitici op de tv, veel geklets, veel zogenaamde deskundigen. Ik ben er al bijna immuun voor.
Maar daar was Griet Op de Beeck met “Laten we durven!”.
Het enige wat we kunnen doen – durven te leven.
Durven te leven zonder angst.

Mijn eigen pieken en dalen waren wat minder groot maar toch.
Zo was daar op zaterdagavond om kwart voor tien opeens weer een gaskachel zonder waakvlam.
Weer dat zo zorgvuldig vastgesoldeerde thermokoppel? Dat kon ik me niet voorstellen. Dus de Energiewacht gebeld. Had me net ingesteld op een lange avond want ‘het is erg druk mevrouw’ toen de bel ging – binnen tien minuten was daar monteur Martijn!

Het thermokoppel deed het nog prima maar nu was de ’terugslagbeveiliging’ gecorrodeerd. Die zat op een plaats waar geen kat bij kan wat ik een plezierige mededeling vond. Martijn ging er helemaal voor en na een half uur hard werken had ik een totaal andere waakvlam terug.
Zou het dan nu zijn opgelost? Begin al te wennen aan die weekenden met de Energiewacht…
  

En dan was er natuurlijk nog de nieuwe e-reader. Op het moment dat de postbode met het pakketje van Bol.com voor de deur stond kreeg ik een berichtje van steun-en-toeverlaat-op-dit-gebied Raymond dat het misschien mogelijk was de oude Kobo weer aan de praat te krijgen. En zijn kunstgreep lukte: heel langzaam verscheen er eerst een lichtpuntje, toen een blokje, toen een heel scherm – de Kobo verrees.
Twee Kobo’s, een zeer geruststellend gevoel.

Het was een week die ondanks de leuke dingen die er waren zoals de prachtige Jan Voerman (jazeker, de overgrootvader van Jacob Jan Voerman en hij vertelt daar dit over) expositie in Kampen en de gezellige dag die vriendin M en ik daar hadden, eindigde zoals de weken vroeger eindigden.

Doodmoe. Over mijn grenzen gegaan en hoe. Het was lang niet gebeurd en het overviel me ontzettend. Te moe om te gaan slapen, te moe voor de leuke afspraak die er stond, te moe om te eten, te moe lezen, te moe om te denken. Ik weet uit ervaring dat het niet helpt om me er tegen te verzetten en gelukkig hoeft dat ook niet meer. Vroeger kwam er altijd weer een maandag na zo’n weekend. Zo’n maandag waarop er gepresteerd moest worden.
Wat is dat Nieuwe Leven toch een zegen!

Gelukkig keerde de energie langzaam terug en kwam er weer ruimte.
Had net bezoek uitgelaten, even naar de tv gekeken over het nieuws van ‘Brussel’ en zat met de nieuwe Kobo naast de kachel toen er van alle kanten sirenes klonken. Dat gebeurt zelden in een dorp als dit en het waren er veel. Heel veel. En dat was schrikken met de beelden van Brussel.

Vervolgens kwam de traumahelikopter aanvliegen. Tot mijn verbazing vloog die steeds maar rondjes boven mijn huis om na een minuut of tien ergens vlakbij te landen.
Dat bleek zo ongeveer in mijn achtertuin te zijn!

Men bleek op zoek naar een kind dat in het drijfzand gezakt zou zijn op het terrein van de voormalige timmerfabriek De Vries! Overal brandweerlieden met een brancard, twee brandweerauto’s en een brandweerbusje, twee ambulances en de heli die zijn rondjes had gevlogen op zoek naar het kind. Wat een consternatie!

Gelukkig bleek het loos alarm want het betreffende jongetje was al weer thuis. Maar het is wachten op de volgende keer want het is een buitengewoon gevaarlijke situatie. Er staat weliswaar een hek om het terrein maar er zijn bijna dagelijks kinderen die daar onderdoor/overheen klimmen want het is een spannend speelterrein! Ik heb er al diverse malen contact over gehad met de eigenaar. Hopelijk zijn ze daar nu zo geschrokken dat er eindelijk gedraineerd gaat worden. Zou ook fijn zijn voor mijn tuin…

Tijdens het schrijven van dit blog ontploft Twitter want Johan Cruijff is overleden.
Ik heb niets met voetbal maar wel met Cruijff. Jaren geleden legde ik het contact met de toen net opgerichtte Cruijff Foundation die als doel had kinderen in een achterstandssituatie te laten sporten.
Aan ‘onze’ kinderen hadden ze nog niet gedacht maar met één telefoontje was er committment!

We werden uitgenodigd voor de eerste Open Dag in het Olimpisch Stadion in Amsterdam.
Acht Friese kinderen in een rolstoel en 600 Amsterdamse kinderen die niet aan elkaar gewend waren en van een afstand naar elkaar keken.

En daar was Johan. Hij nam voor ieder kind eindeloos de tijd, stelde respectvolle vragen over wat ze wel en niet konden, relevante vragen over rolstoelhockey en ging uitgebreid met ieder kind op de foto.
Trok zich niets aan van journalisten en tv camera’s – hij was er voor de kinderen en bezorgden hen de dag van hun leven.

Op de Sport Scheurkalender stond vandaag deze Cruijffiaanse wijsheid:
“Als je niet ken winnen moet je zorgen dat je niet verliest”

Hij had het niet beter kunnen zeggen.