Verdriet

Afgelopen maandag was ik ’s middags op de koffie bij een van mijn beste vriendinnen. Ze brak acht weken geleden haar heup en was na zes weken rolstoel weer aan het lopen maar autorijden kon nog niet. Het was zoals altijd, aan de bar in de keuken waar ze de spil was van haar gezin, haar familie en haar enorme vriendenkring. Velen noemden die keuken ‘haar kantoor’, het middelpunt van heel veel gesprekken, kopjes koffie, glazen wijn, telefoontjes die overal door heen gingen maar zo nodig ook netjes werden ‘afgepoeierd’ met “zit nu met Liesbeth aan de keukentafel en bel je over een uurtje terug”.

Behalve de gesprekken in de keuken belden we veel. Veel en laat. Soms kwam er om half twaalf een smsje met “ff bellen?” of “slaap je al?”.
Gesprekken over alles.
Over werk, over de kinderen, over verdriet, over plezier, over het leven zelf.
En de laatste tijd speelden we bovendien Wordfeud wat ze altijd met veel overmacht won. Zo ook maandagavond. Het spelletje was bijna uit, ik stond met 200 punten achter en deed een van de laatste zetten.
Om 1.07 uur kwam er een zet terug met ‘welterusten’ en ik ging naar bed.

Ze is dezelfde nacht in haar slaap overleden.

De eerste dagen gingen in een roes. Kon het niet geloven en dacht bij ieder telefoontje dat het E was met de boodschap ‘je bent er in getrapt!’ maar dat telefoontje kwam niet.
Het is bizar, ongelooflijk en vreselijk.
Ze stond zó midden in het leven en ze wás zo levend.
Samen met haar man en haar gezin, haar familie, haar vrienden.
We hebben tijdens onze vriendschap heel veel meegemaakt en ze was er altijd.
Op haar eigen nuchtere manier, soms kort door de bocht en confronterend en altijd met humor en respect.

Tijdens de zeer indrukwekkende afscheidsbijeenkomst haalden familie en vrienden anekdotes aan. Haar krachtige en altijd geestige uitspraken kwamen voorbij waardoor er tussen de tranen door ook gelachen werd. Ze zou ervan genoten hebben.
Het was een prachtig afscheid dat ze zelf zo zou hebben kunnen organiseren.

Maar hoe moet het nu verder?
Hoe moeten haar man en kinderen verder zonder deze bijzondere vrouw en moeder?
En hoe moet ik verder zonder deze bijzondere vriendin? Zij was een anker voor me.

Een van haar kenmerkende uitspraken was “vastpakken en loslaten”.
En ik zal het proberen maar wat doet het pijn en wat is het moeilijk.