Verdriet en het wonder van de kachel

Eindelijk begint het verdriet te slijten en wordt Pepijn weer een beetje zijn oude zelf.
Hij verdwijnt iedere ochtend naar buiten voor zijn dagelijkse ommetje om pas tegen de middag weer binnen te komen, me even goeiendag te zeggen en weer naar buiten te gaan.
Ik ben er blij om al was ik de eerste keer dat hij zolang weg was direct ongerust want hij zou toch niet…

Maar van weglopen is geen sprake, daarvoor is zijn huis hem te dierbaar.
Want thuis ben ik.
En thuis brandt zo nu en dan het houtkacheltje weer!

Het houtkacheltje dat net als vier jaar geleden zorgt voor een wonder.
Het wonder van de warmte, letterlijk en figuurlijk.
Want opeens wilden ze allebei zo dicht mogelijk bij dat brandende kacheltje liggen en dat betekende niet alleen dicht bij het kacheltje maar ook dicht bij elkaar!

Pepijn wilde dat al weken maar Pientje moest overdag niets van hem hebben.
Tot het moment dat ze eieren voor haar geld koos en naast hem ging liggen.
Precies zo als het vier jaar geleden ging toen Pepijn kwam en ze weken totaal overstuur was.

Het is echt een wonder want ook als de kachel niet brandt is er niets meer aan de hand.
Ze liggen samen op schoot en ze zoekt hem zo nu en dan zelfs op om zich dan helemaal te laten schoon likken en spinnend in slaap te vallen. Geen spoor van boosheid meer!

Wat knapt Pepijn ervan op – eindelijk weer een poezenlijf om tegen aan te liggen.
Natuurlijk, mijn benen zijn nog steeds favoriet maar tegenwoordig liggen ze daar nu samen.

Ik ben echt ongelooflijk blij.
In de eerste plaats voor Pepijn die zichtbaar opknapt, minder verdriet heeft en zelfs weer begint te spelen.
Spelen is helaas een brug te ver voor Pientje, daar moet ze niets van hebben.
Maar boos wordt ze niet meer.

In de tweede plaats dat de vrede is getekend in mijn kabouterhuisje vóórdat Pommel zijn intrede doet.
Want dat gaat gebeuren en dat zal ongetwijfeld heel veel onrust en angst voor Pientje brengen hoe voorzichtig ik het ook ga aanpakken. Maar nu weet ik wat het geheime wapen is!

En in de derde plaats is het heerlijk om twee P’s achter te laten die het weer goed kunnen vinden en die ’s nachts samen in een mandje slapen. Achterlaten moet ik ze want volgende week vertrek ik nog even naar Zweden. Ze worden geweldig verzorgd door mijn onvolprezen Poetsparel en haar dochter en nu ze weer maatjes zijn is het makkelijker om weg te gaan.

Vlak voordat ik vertrek word ik verwacht bij de eerste zwemles van mijn Chinese vriendinnetje!
Want het gaat gebeuren, ze gaat leren zwemmen.
Dat moet want anders mag ze niet mee met schoolreisjes of op verjaarspartijtjes mee naar het zwembad. Ze vindt het heel spannend en ze is ook een beetje bang.
Bang voor het nieuwe en vooral bang dat ze de juf niet direct verstaat of begrijpt.

Het is voor Chinezen heel moeilijk om te zeggen dat ze iets niet snappen. En na één keer vragen zullen ze dat nooit nog een tweede keer doen weet ik inmiddels. Dat was deze weken ook zo bij het Nederlands oefenen. Ze kwamen met z’n drieën, ze deden hun huiswerk en ze schreven verhaaltjes over wat ze op de Nederlandse tv zagen. Het waren mooie verhaaltjes maar als ik doorvroeg bleek dat ze sommige woorden niet kenden en dat ze bang waren dat tegen me te zeggen.

Gelukkig durven ze steeds meer en met Mengjie oefen ik nu dat als ze iets niet begrijpt ze haar arm omhoog steekt. Dat gaat ze dan ook in het zwembad doen.
Met de juf heb ik daar afspraken over gemaakt en als ik zie hoe zorgvuldig en met hoeveel aandacht het daar gaat heb ik alle vertrouwen dat het goedkomt.
Maar wie had ooit gedacht dat ik op mijn oude dag naar een eerste zwemles zou gaan….

Weggaan blijft lastig.
Het kost me altijd moeite om me ertoe te zetten te gaan pakken.
Ik heb het hier zo goed, woon op een prachtig plekje, geniet van de tuin en de P’s en ben erg gehecht aan mijn eigen bed. En aan mijn fysiotherapeut!
De tuin is nog steeds prachtig, de boomgaard staat groen te stralen en er bloeit nog steeds van alles.

Toch weet ik hoe goed het is andere indrukken op te doen en een frisse blik.
Letterlijk en figuurlijk want de zee wacht!

Het is heerlijk om naar Tjörn te kunnen.
Mijn lievelingsplek waar mijn ‘eigen’ appartement en mijn vrienden op me wachten.
Thuiskomen, óók letterlijk en figuurlijk.

En weer thuis uit Zweden is goed om even op adem te kunnen komen en de P’s weer aan hun normale ritme te laten wennen voor de pleuris hier uitbreekt.
Want een paar dagen nadat ik thuis ben ga ik Pommel halen.

Pommel with the purple ears, die nu nog bij al zijn broertjes, zusjes, moeder en tantes is.
Het zal wennen worden voor hem maar vooral voor Pientje!

Gelukkig staat hier het geheime wapen!

Warmte,
ook letterlijk en figuurlijk.