Verdriet slijt maar leuk is het niet

Het begint langzaam te wennen, een leven zonder Petter.
Verdriet slijt, zelfs bij Pepijn.

Hij gaat sinds twee dagen ’s ochtends weer een uurtje uit zichzelf alleen naar buiten om vervolgens binnen te komen rennen en zich op me te storten. Want stel je voor dat ik er niet meer zou zijn.
Dat ochtendommetje deed hij altijd met Petter, ze volgden elkaar op de voet.

Maar het grootste deel van de dag ligt hij bij mij.
Op me, naast me, voor me – als het maar zo dicht mogelijk bij me is.
Hij mist dat warme lijfje van Petter waar hij altijd tegen lag te slapen.
Zelfs toen ik ’s nachts om 1.00 uur naar de bloedmaan zat te kijken zat hij naast me…

Aan Pientje heeft hij weinig, tenminste overdag. Gelukkig begint ze héél voorzichtig toenadering te zoeken en komt ze ’s avonds wel eens bij ons op de bank liggen. Pepijn begint dan onmiddellijk te spinnen en haar te likken wat niet altijd in goede aarde valt.

’s Nachts hebben ze met wat overredingskracht en hulp van mij hun vertrouwde ritme weer opgepakt. Als ik naar bed ga gaan zij naar de bijkeuken. Pepijn gaat dan in de mand liggen en Pientje klimt zo hoog mogelijk op de krabpaal. Vervolgens pak ik haar en leg haar bij Pepijn. Dat gaat gepaard met gemiauw en wat gegrom maar dat is alleen voor de vorm want ze nestelt zich al gauw lekker tegen hem aan. De macht der gewoonte van vier jaar.

Natuurlijk heb ik er geen idee van hoe Pepijn zich gedraagt als ik er echt niet ben en omdat Zweden langzaam in zicht komt vond ik dat ik dat toch moest onderzoeken. Bovendien was er een goede aanleiding, het kennismakingsbezoek met Pommel en zijn familie! En omdat cattery Of the Seaside in Nieuwerkerk aan de IJssel is knoopte ik er een weekend bij vrienden aan vast.

De kennismaking met Pommel was overweldigend want bij Christine waren er behalve héél veel lieve grote poezen ook drie nestjes! Twee nestjes met Burmeesjes en een met Britse Kortharen.
Mijn Pommel heeft twee broertjes en een zusje en ze zien er precies hetzelfde uit dus worden ze gemerkt met diervriendelijke verf. De oortjes van Pommel zijn daarom paars!

Gelukkig pakte de kennismaking goed uit dus Pommel mag komen en Pepijn krijgt weer een maatje!

Het duurt nog wel even want tegenwoordig moeten raskatten veertien weken zijn voor ze weg mogen. Ik vind dat erg lang, twaalf weken (zoals vroeger) kan ook best. Maar het zijn nu eenmaal de regels en daar komen we niet onderuit.
Toch komt het nu wel goed uit omdat ik eerst nog even naar Zweden ga.
Dan een paar dagen zorgen dat alles weer ‘gewoon’ is en dan ga ik hem halen!

Intussen ben ik bezig met het huis en het tuinhuis kittenproof te maken, dat is nog een hele klus.
Ik ga het deze keer heel voorzichtig aanpakken en Pientje de kans geven om stap voor stap te wennen.

Het kabouterhuisje blijft de veilige plek voor Pientje.
Daar is de houtkachel en daar slaapt ze ’s nachts met Pepijn.

Pommel gaat voorlopig in het tuinhuis slapen waar hij overdag heerlijk kan ravotten met Pepijn die ik geen groter plezier kan doen. Hij is gek op het tuinhuis en is er amper weg te krijgen.
En als Pientje een beetje over de schok van de geur van een nieuwe indringer heen is zullen we eens kijken of er een voorzichtige kennismaking in zit.

Al met al een spannende en drukke periode met heel veel heen-en-weer geloop naar het tuinhuis.
Als ik terugkom uit Zweden zal de houtkachel vast iedere avond aan zijn en dat is buitengewoon goed voor ons welbevinden. Vooral Pientje geniet daarvan. Ik heb wat oude blogjes teruggelezen en las dat bij de komst van Pepijn de houtkachel uiteindelijk een belangrijke rol heeft gespeeld.

Maar het duurt nog even, Pommel moet eerst nog een beetje groeien!

Tot het zo ver is geniet ik nog buitensporig van de tuin, samen met Pepijn.
Het is nog steeds heerlijk weer dus we lezen en slapen tussen de bloemetjes.

Vanmorgen zijn de mannen weer geweest om te maaien, het gras in de boomgaard is inmiddels echt helemaal groen!

De knotwilgjes worden echte knotwilgen en de rozen blijven maar doorbloeien.
En natuurlijk gaat de Nederlandse les ook gewoon door, er wordt hard geoefend op het lezen en schrijven van de ei en de ij, wat hebben we toch een lastige taal, zeker voor Chinezen!

Komende dagen wordt het voor het eerst sinds maanden slecht weer zegt Gerrit Hiemstra.
Dus niet buiten zitten maar genieten van de regen want het is overal nog vreselijk droog.
Het waterpeil van onze sloot is sinds de laatste regen al weer minstens twintig cm gezakt!

En als we dan toch binnen zitten, wat is er dan leuker dan even te kijken naar deze vrolijke kittens!
En natuurlijk in het bijzonder naar Pommel with the purple ears.