Verrassend

De week was rommelig en ingewikkeld.
Er gebeurde van alles en alles wat gebeurde kon op velerlei wijze worden opgevat.
Dingen die opeens anders moesten dan was afgesproken.
Dingen die zonder afspraak opeens anders gingen.
Afspraken die niet doorgingen.
Afspraken die wel doorgingen en heel anders uitpakten dan verwacht.

Over het algemeen kan ik daar wel mee leven. Het zijn per slot de onverwachte wendingen die het werken spannend en uitdagend maken. Snel inspelen op de actualiteit en zo goed mogelijk proberen in te schatten wat hierin de beste weg is waren altijd sterke kanten van me.
Waren die kanten sterk omdat het mijn eigen winkeltje was?
Dat geloof ik niet. Mijn winkel was (en is) onderdeel van een grote keten en alles wat zich voordoet staat in dienst van het gemeenschappelijke doel: de klant.
Wel is het zo dat nu ik niet meer alleen ben, het belang op andere dingen komt te liggen en er nieuwe keuzes worden gemaakt. Dat is goed en nu eenmaal het gevolg van het besluit de winkel niet meer alleen te runnen. Ik sta daar voor honderd procent achter.
Wat ik moeilijk vind is dat het soms zonder overleg gaat.
En in mijn gevoel soms zelfs zonder respect, al ben ik ervan overtuigd dat dit niet de bedoeling maar een gevolg is van snelheid en gedrevenheid. Desondanks doet het soms pijn en moet ik moeite doen niet in mijn oude valkuil te stappen en het als míjn falen te zien.

Maar er gebeurde ook iets anders deze week.
Mijn manager kwam even binnenlopen. We kenden elkaar al jaren vanuit mijn vorige functie en pas kort in deze nieuwe verhouding. Ik kon dan ook nog niet zo goed inschatten hoe hij zijn rol zou opvatten in deze voor mij lastige periode.
En dat was verrassend. Hij bood zonder veel woorden te gebruiken steun en hulp aan, kwam met voorstellen en begreep heel goed dat ik dit jaar wil gebruiken om te kijken of het nog leuk wordt.
Gaf aan dat hij dat steunde en me alle gelegenheid geeft om dit op mijn eigen manier te doen.
En hij trok aan de rem omdat hij zag dat ik nu al weer over mijn net gestelde grenzen dreigde te gaan.

Een gesprek van misschien tien minuten en wat geeft het me een goed gevoel.
Een gevoel dat er voor me gezorgd wordt en dat ik voor het besluit over ‘hoe verder’ rustig de tijd mag nemen en daar alle ruimte voor krijg.
Dat ik op mijn eigen manier in beweging kan komen om te proberen die steen op te tillen en de beek weer te laten stromen.
Het voelt of ik eindelijk weer zelf de regie mag hebben en mag nemen!