Vikingen, vroeg op en twee tuinmannen

Dit weekend was de Zweedse kerstmarkt. Ik ben daar jaren niet geweest omdat het teveel lopen en staan was maar nu kon het weer. Samen met M&W, vrienden die ik in Zweden heb leren kennen, onder een blauwe lucht naar Slochteren.

Het was leuk om al die Zweedse kerstdingen te zien en weer even het Zweedse gevoel te beleven.
Gerookte zalm, wafels, koffie en een koor dat Zweedse kerstliederen zong.
Maar het hoogtepunt waren toch de echte Vikingen.
Mannen en vrouwen geheel in stijl gekleed bij een houtvuur waarop een gans in een kookpot lag te stoven.
Tenten met bedden van vachten waar ze ook echt een paar nachten sliepen, speren en harnassen, het was helemaal echt!
Een bijzondere hobby, dat wel.
We sloten thuis af met erwtensoep, voor het eerst weer deze winter. Lekker!

Gisteravond belde de tuinman dat hij vanochtend om 8.30 uur voor de deur zou staan.
Best even slikken want ik lag gisteren al om 8.30 uur in het zwembad en moest nu dus weer zo vroeg op. Het blijft afzien en het blijft ook een van de verworvenheden van het pensionadaschap om dat nog maar zelden te hoeven!

We troffen het want het was een prachtige ochtend. Nauwelijks wind, een helder afnemend maansikkeltje en een opkomende zon met dat mooie lage licht.
Jammer om dat te laten verstoren door een motorzaag en een motorbladblazer.

Ik haat de bladblazerterreur maar nu ik door mijn schouderblessure niet in staat ben het blad zelf weg te vegen blijft er niets anders over.
En wat komt er dan weer veel uit zo’n tuin – een grote aanhanger vol!

Het is echt fijn dat het nu klaar is en ik genoot eigenlijk voor het eerst weer eens van mijn tuin die dit jaar zo uit de hand is gelopen.
Zag weer mogelijkheden en nieuwe kansen en wat helpt het dat Willem (de tuinman) zei dat ik gewoon kan bellen zodat hij iemand kan sturen om even te helpen. Natuurlijk komt er dan een rekening maar voor die kleine uurtjes zal dat wel te doen zijn.
Dus heb ik besloten dat mezelf cadeau te geven om in het voorjaar direct goed te kunnen beginnen om niet weer tegen een onoverbrugbare achterstand aan te lopen.

Want wat heb ik mijn tuin dit jaar gemist!
Het is zo’n stuk van mezelf en ik heb er altijd zoveel plezier in gehad.

Ik mis mijn tuinkabouter die deze zomer onverwacht overleed en met wie ik zo heerlijk kon overleggen en kon kissebissen over ‘dit plantje niet hier maar daar’.
Hij hield ook van mijn tuin en samen hadden we hem net ongeveer zo als we het hadden bedacht.
Hij was een bijzondere man, kon niet tegen ‘gezag’ en deed dus ook precies wat hij wilde.

Toen hij bijna tien jaar geleden hoorde dat ik iemand zocht wilde hij wel komen kennismaken maar op voorwaarde dat hij alléén door de tuin mocht. En pas als hij iets in de tuin zag en mij ook nog acceptabel vond wilde hij komen helpen. Maar op zíjn tijd.

Gelukkig klikte het snel al maakten we het eerste jaar vooral ruzie.
Alles wat hij eruit haalde zette ik achter zijn rug om er weer in.
Maar na een jaar hadden we de goede modus gevonden en deden we allebei wat water bij de wijn om uiteindelijk tot een prachtig resultaat te komen.
Het was altijd een feest als hij kwam en er gebeurde veel, in vele opzichten.

Wat mis ik hem al zou hij de eerste zijn geweest om dat onzin te vinden want ‘aan alles komt een eind’.
Dat is zo.
Niet alleen een eind maar ook een nieuw begin.
En dat zag ik vanmorgen opeens.