Zou het dan toch gaan lukken, durven loslaten?
In mijn winkeltje moet dat echt.
Alles moet anders en dat moet ik overgeven.
Het blijft hartstikke moeilijk maar ik merk dat het heel voorzichtig soms een beetje lijkt te lukken.
Toch zit alles onafgebroken in mijn hoofd en maal ik er dag en nacht over door.
Ook thuis moet er van alles gebeuren.
Dat is minder ingewikkeld maar zodra ik eraan begin ontstaan er onmiddellijk allerlei afleidingsmanoeuvres waardoor ik weer stop.
Stop met opruimen en vooral stop met wegdoen.
Stop met loslaten dus.
En vandaag lukte het!
Ik struikelde boven al jaren over de troep, was er zelf al helemaal gewend en zag het nauwelijks meer.
Vanmorgen viel me opeens weer op dat het wel erg veel dozen, tassen, kistjes, zakken en stapels waren.
Dus eindelijk begonnen.
En waar het vroeger altijd bleef bij een hevig heen-en-weer-schuiven zonder merkbaar resultaat heb ik nu bijna alles weggedaan!
Echt weggedaan, in de kliko en bij het oud papier.
Okee, nog een paar kleine dingetjes bewaard.
Echt maar een paar hele kleine dingetjes.
Maar de rest is weg!
Losgelaten.
Het voelt goed.
Nu de winkel nog.
Het begin is er. Succes!
Dank je!
Liesbeth, ik las zonet in De Verdovers van Enquist een prachtige zin.
“Toeslaan als je de wind onder vleugels hebt”
Mooi! Tot nu toe voelt het als een heel zacht briesje, wie weet wordt het meer…
Een nieuwe lente een nieuw begin?
soms zijn cliches wel mooi.
Lucht en licht.
Ja, lucht en licht, daar gaat het om.
En die nieuwe lente is nu even ondergesneeuwd :>)
Heerlijk lijkt me! Ik zit met stapels en stapels dingen en papieren die ik nog op moet ruimen sinds de verhuizing. Lastig hoor, loslaten…
Ik woon al ruim 30 jaar in mijn kabouterhuisje, kun je nagaan wat er hier ligt…