Vrienden, valkuilen en de jacuzzi

De feestdagen zijn voorbij en het ‘gewone’ leven lijkt weer begonnen te zijn.
Het bezoek voor mijn verjaardag rommelt nog gezellig een beetje door, ik plan dat zoveel mogelijk want mijn kabouterhuisje is maar klein, ik wil graag voor iedereen tijd en aandacht hebben en op deze manier lukt dat uitstekend.

Natuurlijk liep alles anders dan gedacht want weer #code oranje en zelfs even #code rood maar het kwam zoals het ging en dat was goed. Ook kwamen er nieuwe kachelhoutjes met grote dank aan Arjen. De houtjes die een maand geleden werden gebracht bleken nog zeker een jaar te moeten drogen…

De sneeuw kwam na een paar prachtige dagen vol zon en blauwe lucht. Helaas kan ik in de winter zelden meer buiten zitten, sinds de sloop van de timmerfabriek waait het meestal te veel. Maar nu kwam de wind uit het Noordoosten en zat ik heerlijk beschut met mijn boek en mijn poezen in het zonnetje te genieten!

Er was ook iets dat me erg bezig hield. Vriend X vroeg mij al weer een hele tijd geleden of ik hem misschien adviezen kon geven over de PR rond een prachtige behandelmethode en natuurlijk wilde ik dat. Zowel om hem te helpen als omdat ik het belang van het onderwerp zeer deelde.
Maar het schoot niet erg op en dat lag aan mij. Het afgelopen half jaar werkte mijn lijf niet mee en had ik nergens energie voor.

Toch begon de trein langzaam te rollen, ging ik een keertje kijken, had ik een gesprek met de manager van het project en kreeg ik ook van hem de vraag of ik een rol wilde spelen in de PR én wat dat zou moeten gaan kosten want hij wilde het zakelijk aanpakken.
Best bijzonder als je al drie jaar niet meer werkt!

Natuurlijk had ik het er met vrienden over en een van hen opperde dat ik me maar moest inschrijven bij de KvK als ZZP-er. Dat was makkelijk met de betaling en ik kon bovendien onkosten aftrekken. Het leek me wel een heel gedoe maar er zaten ook zeker positieve kanten aan. Maar aan wat voor bedragen moest ik dan denken? En hoeveel werk zou het zijn? En hoeveel tijd wilde ik eraan besteden?

Mijn inschatting was enerzijds dat er veel zou moeten gebeuren en anderzijds dat ik niet meer dan één dagdeel per week hieraan wilde besteden. Mijn eindelijk verworven ‘rust’ is me te dierbaar en ik wil al zoveel. Maar de uitvoering zou door anderen gedaan kunnen worden als ik de kaders zou bedenken en zou aansturen.

M, mijn beste vriendin en een zeer ervaren HR manager hielp me zoals altijd met het voor mezelf duidelijk krijgen wat ik wel en niet wilde maar ook bij het helder krijgen van mijn ideeën over hoe ik het een en ander vorm zou kunnen geven. En vooral om daarbij niet over mijn grenzen te gaan want ja, als ik eenmaal enthousiast ben dan wil ik kwaliteit en dat kost tijd en energie!

Aan de ‘andere kant’ gebeurde er ook van alles. Zo werd ik gebeld door de secretaresse van het team of ik bij een vergadering wilde komen. Dat was heel goed bedoeld maar juist omdat ik van te voren duidelijke uitgangspunten wilde afspreken was mijn antwoord dat ik eerst een gesprek wilde hebben over hoe mijn inzet eruit moest gaan zien. En al snel bleek dat we niet helemaal op dezelfde golflengte zaten – ik wilde het goed en grondig opzetten terwijl het team het gevoel had dat het vooral om wat voorlichtingsactiviteiten ging. Lastig!

M maakte me duidelijk dat ik niets hoefde wat ik niet wilde en dat hielp. Maar ik wilde vriend X niet in de steek laten. Bovendien vond ik het project zelf een geweldige uitdaging en uitdagingen zijn leuk dus de spagaat werd steeds groter en ik merkte dat de stress opliep.

Op dat moment ging de telefoon. Het was X die op een buitengewoon respectvolle manier opperde om er maar van af te zien! Hij had met de manager overlegd en ze hadden het gevoel dat onze wederzijdse inzet en verwachtingen op dit moment te ver uit elkaar liepen.
Het was even een koude douche die al heel snel veranderde in een enorme opluchting want niks te baantje, niks te ZZP-er, niks te werkstress – ik ben een #happypensionada en dat wil ik graag blijven!

Dit alles speelde de afgelopen drie weken en gisteren besloten we het niet te doen.
Vandaag was ik in de sauna, in de zon.
Ik zwom mijn zestig baantjes en zat eindeloos in de jacuzzi.
Nergens kan ik zó goed nadenken, meimeren en dingen laten bezinken als in die jacuzzi met uitzicht op het zwembad en op een lege ligweide tussen bomen vol vogeltjes.

En opeens realiseerde ik me weer wat een geweldige vrienden ik heb.
Vrienden die me advies vragen omdat ze denken dat mijn kennis/ervaring ze iets kan brengen.
Vrienden die me stimuleren om ZZP-er te worden want ‘je weet nooit wat er op je pad komt’.
Vrienden die me zo’n nieuwe uitdaging gunnen en me zelfvertrouwen geven deze aan te durven.
Vrienden die me de balans laten inzien tussen rust en uitdaging.
Vrienden die de stekker eruit trekken omdat ze denken dat ik me te veel op mijn hals haal.
Wat ben ik dankbaar voor deze vrienden!

En morgen?
Morgen gaat het sneeuwen!
Maar houtjes genoeg voor mijn kacheltje.

En ik mag weer naar het Digi-Taal Huis
want dát baantje blijft!