Vorig weekend stond in het teken van het opzoeken van vriendinnen.
M is mijn ‘oudste’ vriendin, komend jaar kennen we elkaar veertig jaar! We ontmoetten elkaar tijdens de Paascursus van de Eerste Friesche Zeilschool, de opleiding voor instructeurs die altijd rond Pasen plaats vond. En of het nu de kou was of iets anders, we hadden onmiddellijk een klik én de slappe lach.
De afgelopen jaren hebben we niet alleen heel veel lief en leed maar ook veel tuinieren gedeeld. We leerden snoeien uit een handboek en overlegden ieder takje dat er afmoest, we leerden alles over borders, fruitbomen en knotwilgen, we wisselden uit en ik kreeg drie bijzondere rozenstruiken uit de tuin van haar ouders.
Na jaren op een woonboot woont ze sinds twee jaar in een prachtig huis met een enorme tuin. De coniferen die er in grote getale aanwezig zijn maken plaats voor vaste planten en daarvan had ik er veel te veel in mijn uitbundig groeiende tuin. Dus van alles uitgegraven en met een auto vol naar het Westen.
Het was schitterend weer, ik kreeg een stoel en met vereende krachten kreeg alles een plekje. Niet eenvoudig als er eerst van alles uit moet en al helemaal niet als dat grote coniferen zijn.
Wat is het toch leuk om samen buiten bezig te zijn en om tot ’s avonds laat met elkaar rond een vuurtje te zitten.
Dierbare momenten.
Vanuit het westen reed ik via Amersfoort naar huis. Want in Amersfoort woont H.
H en ik kenden elkaar nauwelijks maar deden meer dan 25 jaar geleden samen een project. Zij in Utrecht en ik vanuit Friesland. Daarna verloren we elkaar uit het oog tot ze een paar maanden geleden opeens langskwam op Twitter.
Na een voorzichtige vraag ‘ben jij die H van toen en toen?’ kwam een enthousiast antwoord en zijn we gaan mailen. Er viel veel uit te wisselen want er kan heel veel gebeuren in vijfentwintig jaar. Tijdens dat project waar we elkaar leerden kennen was er eigenlijk nauwelijks sprake van persoonlijk contact en daardoor is de verrassing des te groter dat we, elk op een eigen manier, veel gemeenschappelijk lijken te hebben.
En nu zagen we elkaar voor het eerst weer ‘life’. Zo bijzonder om onmiddellijk contact te hebben. Echt contact. Over alles wat ons bezighoudt en dat is veel. En ook al hebben we een totaal verschillend leven (gehad), toch zijn er heel veel overeenkomsten. Wat een cadeau om dit te mogen ervaren!
Thuis zaten er drie poesjes op me te wachten. Dat was nog wel even spannend, ze waren drie dagen alleen (voor eten werd natuurlijk gezorgd) en Petter&Pepijn hebben sinds kort het grote braakliggende terrein achter de tuin ontdekt. Heel avontuurlijk met hoog gras, kikkers, muizen en andere spannende zaken. Maar gelukkig kozen ze toch voor hun eigen brokjes en een beetje voor mij natuurlijk.
Al met al was het een bijzonder weekend vol gesprekken, buiten zijn, nieuwe ervaringen en slapen in een ander bed wat niet mijn sterkste kant is. Ik was dan ook gesloopt toen ik thuiskwam.
Inmiddels weet ik dat ik het dan de volgende dag/dagen kalm aan moet proberen te doen. Weten en doen is niet altijd hetzelfde maar ik ben de laatste weken erg met mijn neus op de feiten gedrukt en probeer echt naar mijn lijf te luisteren.
Dus heerlijk met schrijfboek, kranten, tijdschriften en de e-reader in de stilte buiten in de zon zónder iets in de tuin te doen. Nieuw gedrag dat me uitstekend beviel. Het al direct met mezelf afspreken niets te hoeven/willen/moeten werkte prima en gaf me de rust die ik zo nodig had. Natuurlijk zag ik van alles waar ik eigenlijk mee bezig wilde maar dat kon de volgende dag ook best.
Die volgende dag goot het echter van de regen – of het zo moest zijn want ik was nog steeds best moe. Op mijn wenken bediend dus want in de tuin werken was er niet bij.
En wat genoot ik toen het droog werd van de schoonheid van de druppels op de uitbundig bloeiende OostIndische Kers, op de pas net bloeiende Lathyrus, onderaan het blaadje van een van de vetplantjes en van de ragfijne druppeltjes in een spinnenweb – wat is dat toch allemaal mooi!
Aan het eind van de week had ik een afspraak met MP. Zij ontdekte mijn blogs over Zweden en omdat ze in Zweden heeft gewoond en nog steeds een beetje heimwee heeft reageerde ze regelmatig.
We raakten aan het mailen, ontdekten raakvlakken en besloten een afspraak te maken om te kijken of dit inderdaad zo was. En vanaf het eerste moment was het contact er en niet alleen over Zweden!
Wat bijzonder, deze drie ontmoetingen in één week.
M, mijn ‘alleroudste’ en dierbaarste vriendin die ik voor mijn gevoel al mijn hele leven ken.
H, een collega van 25 jaar geleden en met het gevoel of die 25 jaar er nooit zijn geweest.
MP, een contact via de social media dat er vroeger niet geweest zou zijn en nu vanzelf leek te gaan.
Wat een voorrecht om zulke ontmoetingen te mogen beleven!
En morgen?
Morgen kijk ik naar de Olympische Spelen.
Lekker rustig.
En overmorgen ook…
Nieuwe mensen ontmoeten vind ik toch ook altijd wel wat speciaals hebben. En precies zoals je beschrijft, je weet niet of het op een bepaald vlak klikt of op nog veel meer vlakken. En ook niet of het tijdelijk is of voor altijd. Mooi en spannend.