Weer een wandeling!

Vanmorgen maakte ik een wandeling. Voor de meeste mensen geen wereldschokkend feit maar voor mij wel! Want het is zo lang geleden dat ik dat 1) kon en 2) niet hoef te bezuren.
Eerlijk gezegd geloofde ik niet dat ik dit ooit nog zou bereiken na alle pogingen van de afgelopen maanden toen zelfs een blokje van nog geen kilometer al veel te veel was en onmiddellijk totaal verkrampte benen en vele slapeloze nachten veroorzaakte.

Wat hebben we hard gewerkt, die therapeuten en ik. Fysiotherapie, acupunctuur, osteopathie, oefenen in het warme water, fietsen, zwemmen – het was de afgelopen zomer een intensief programma.
Ik geloof niet dat ik ooit zoveel met mijn lijf bezig ben geweest. Het was maar goed dat ik niet hoefde te werken, had dat er absoluut niet bij kunnen hebben. Soms voelde het als één stap vooruit en twee achteruit. Later werd dat andersom al was het wel ontmoedigend om aan een uitglijder een gescheurde schouderspier over te houden. En natuurlijk ging het me niet vlug genoeg en waren er negatieve ervaringen als ik niet naar mijn lijf luisterde en wéér over mijn grenzen ging.
Wat hielp het dat Kiki steeds maar hamerde op “niet te veel en niet te hard, als je maar beweegt!”

Dus vanmorgen liep ik het bos in dat achter de B&B ligt. Er zijn wel paden maar die zijn ongelijk, het is klimmen en dalen en de ondergrond is steeds verschillend. Ben ook nog een beetje bang om te vallen dus ik kijk erg goed waarik mijn voeten zet. En wat heb ik genoten!
Van het stille bos.
Van de paddestoelen die echt overal staan.
Van de immens grote mierenhoop die ik tegenkwam met een paddestoel er midden in.
Van het water dat er opeens was, zo stil en sprookjesachtig.
Van de oeroude rotsen die zo mooi begroeid zijn met mos.
Van de echte kerstbomen die hier gewoon groeien.
Van de vlinders om me heen en de geur van het bos.
Van de slang die opeens voor me over het paadje ritselde, te vlug om een foto te maken!

En ik genoot nog het meest van het gevoel het weer te kunnen. Van het kunnen zonder pijn. Van het voelen dat ik weer stevig sta en een redelijk looppatroon heb.

Mijn wandeling duurde bijna een uur en dat is in geen jaren gebeurd, zeker niet zonder gevolgen.
En die gevolgen zijn er nu helemaal niet!
Beetje moe misschien maar geen spoor van kramp of pijn, nog steeds niet!
Kan het nog niet goed bevatten maar bedenk wel voorzichtig wat er allemaal mogelijk zal gaan worden. Museumbezoek (al is slenteren en stilstaan nog steeds gevaarlijk), naar Ikea, naar buiten, eindelijk weer mijn tuin aanpakken – teveel om op te noemen. Kortom, blij, blij blij!

En natuurlijk zal het energie blijven vragen want dat fietsen en zwemmen blijft broodnodig.
Ook in de winter!
Maar nu nog even hier!