Was het het allemaal waard, die vreselijke files?

Was het het waard om ruim tien uur te doen over 550 km?
Was het het waard om ruim 4.5 uur bijna stil te staan?
Was het het waard om mijn P’s en mijn tuin achter te laten?
Was het het allemaal waard?

Het ging niet vanzelf dit jaar.
Het was zelfs zo dat ik me op een gegeven moment afvroeg wat ik in vredesnaam aan het doen was.
Want de auto pakken terwijl het lopen zo slecht gaat duurt véél langer en kost véél meer energie dan ik in mijn hoofd had. Met als gevolg dat ik de dag voor ik vertrok al totaal versleten was.

En dat terwijl mijn eigen tuin echt prachtig is en veel aandacht nodig heeft nu. Hetzelfde geldt natuurlijk voor mijn P’s die door mijn ongewone langdurige heen en weer lopen gestresster raakten dan goed voor ze is want ze roken nattigheid. Gelukkig worden ze geweldig verzorgd maar desondanks vind ik het iedere keer moeilijker om weg te gaan.

Bovendien was ik twee uur kwijt met het achterhalen waarom het pakje dat de dag voor mijn vertrek zou worden bezorgd er niet was. Het idee was zo mooi, ik vond op de valreep een ‘zitstok‘.
Een stok die je als driepoot uit kan klappen en die dan een zitje wordt. het leek mij dé oplossing want het helpt me enorm als ik zo nu en dan even kan zitten.

Helaas bleek PostNL een storing te hebben in hun sorteercentrum waardoor mijn bestelling niet meekwam en dus ook niet werd bezorgd. Terwijl ik wel een Track&Trace code had gekregen en een app met de bezorgtijd. En dus vier uur thuis zat te wachten.
Wat een ergernis en vooral wat een teleurstelling!

Dat begreep Frank.nl ook en na wat heen en weer gepraat besloten zij een tweede exemplaar naar mijn vrienden in Zweden te sturen waar ik over tien dagen hoop te arriveren. Dat is service! Een tweede exemplaar ophalen was onbespreekbaar en dat terwijl ik vrijwel langs de zaak in Groningen zou rijden. Jammer maar deze oplossing is een goede tweede.

Desondanks zat ik gisteren keurig op tijd in de auto. Ik zegende weer mijn C3 met airco want het was warm. Alles ging prima. Ik nam zoals altijd mijn koffie- en plasstop in Hasbruch (net onder Bremen) om te merken dat zelfs dát extra energie kost met een kruk. Met een blad met koffie lopen wil bijna niet en de toiletruimten zijn zó krap dat mijn kruk klem zat tussen de deur. Maar het ging.

Ik had net geconstateerd dat alles vlot verliep toen ik bij wegwerkzaamheden de file inschoot.
En waar ik altijd al bang voor ben geweest, achter mij zag ik zwaailichten, er moesten een ambulance en een politieauto door! De rechterbaan zat bumper aan bumper vol met vrachtwagens, links de andere auto’s waaronder ik. Daartussen geen milimeter ruimte. Uiteindelijk ontstond er tussen twee vrachtwagens een gat waarin mijn voorganger en ik inpasten, half in de berm en dat bleek net voldoende maar het zweet stond op mijn rug!

Al met al heb ik tweeëneenhalf uur vrijwel stil gestaan en toen ik Hamburg naderde gebeurde dat weer. In totaal ruim viereneenhalf uur file op die vreselijke Duitse ‘snel’ wegen waardoor ik meer dan tien uur over 550 km heb gedaan.

Was dat het waard?
Ja, dat was het waard!

Møn is zoals altijd prachtig maar zoals het nu is heb ik het nog nooit gezien.
Alles, letterlijk alles bloeit tegelijk! De bermen staan vol met gouden regen, seringen, meidoorns, wilde rozen, fluitenkruid etc. Daar tussen door zijn knalgele koolzaadvelden en zie je overal de blauwe zee. Ik voelde onmiddellijk de rust over me komen.

Dat gevoel werd sterker toen ik op Tiendegaarden arriveerde. In mijn ‘eigen’ appartement zodat het voelde als een beetje thuiskomen. Wat begin ik toch veel ’thuizen’ te krijgen, wat een voorrecht!
Mijn uitzicht is een knalgeel koolzaadveld tussen twee oeroude bloeiende kastanjebomen – niets meer te wensen!

Ik heb als een blok geslapen (met wat hulp van de farmacie) en vanmorgen kwam eigenares Susanne de ontbijtmand brengen. Genoeg voor de hele dag! Ik besloot dan ook vandaag gewoon hier te blijven in plaats van direct weer in de auto te stappen om naar een strandje te gaan. Bovendien stormt het – vast een mooie zee maar niet rustig zitten.

Dus heb ik een klein stukje gewandeld en genoten van dit schitterende complex. Een enorme ‘herenboerderij’ uit 1800 die behalve B&B nog volop in bedrijf is. Alles ziet er piekfijn uit, overal tuinzitjes in de zon of de schaduw, uitgestrekte velden met blauwachtig gewas met randen van papavers, bosjes van wilde rozen, fluitenkruid en frambozen, tegen de heuvels meidoorns en seringen.

En midden tussen het koolzaad heb ik in de zon liggen slapen.
En liggen lezen, in de zon met alleen het geluid van de vogels en de wind.
Met de geur van koolzaad en vers gemaaid gras.
En met een enorme haas die door het koolzaad sprong.
Herstellen heet dat.

En morgen?
Morgen mag ik naar een strandje!