Dat dacht ik echt deze week – was ik maar een poes. Geen zorgen of stress, lekker slapen in het zonnetje en op tijd brokjes en een knuffel. Het zat dus niet mee deze week.
Het begon maandag al direct met een drukke dag want vroeg op om te zwemmen, aansluitend bezoek en daarna naar de Judy-met-de-naaldjes.
’s Avonds was er bestuursvergadering van Kopgroep Alyda en dat zou eindelijk eens bij mij. Mijn kabouterhuisje leent zich daar niet zo goed voor maar mijn tuinhuis met grote tafel wel. En nu was het zomer dus dat kon. Alles schoon en opgeruimd, hard nodig na mijn vakantie.
Helaas kwam het water met bakken uit de lucht…
Ter verhoging van de feestvreugde wilde ik iets bakken en koos een nieuw Zweeds recept.Dus Harry stand by, eieren, boter en suiker er in en draaien maar. Maar opeens stopte Harry, zonder enige aanleiding.
En toen ik even mijn vette handen wilde wassen en ontdekte ik dat er geen warm water was.
Kortsluiting?
Naar de meterkast maar daar was niets te zien. Geen doorgeslagen aardlekschakelaars en geen foute stop. Maar in de helft van mijn huisje geen stroom! Dat deed denken aan de vorige stroomstoring die geen kortsluiting was!
Direct het installatiebedrijf gebeld en binnen een half uur stond dezelfde monteur als de vorige keer voor de deur. Hij stormde direct naar boven naar de logeerkamer waar de geschiedenis zich herhaalde: bed weg, houten kist open, rotzooi eruit en tot mijn stomme verbazing zei hij “ik hoor het al”. Hij hóórde dat er ergens iets helemaal fout zat! Wéér losse draadjes die bijna een ramp hadden veroorzaakt, waarschijnlijk ook losgetrild tijdens de sloop van de timmerfabriek.
Met twee man in krappe houten bak nieuwe draden trekken en heel vaak heen en weer naar de auto, maar het lukte ze met grote dank aan Onne! Wat ben ik blij met dit geweldige bedrijf en deze monteur. Nu maar hopen dat het hierbij blijft en toch maar een rookmelder plaatsen want je weet maar nooit.
Intussen bleef het stortregenen en toen de mannen wegwaren en ik even naar het tuinhuis zou zag ik dat alles blank stond. Geen optie om daar niets-vermoedende gasten doorheen te laten lopen. Dus het kabouterhuisje op- en uitruimen, zuigen, stoelen regelen, nog snel wat willen printen met een weigerende printer, niets bij de koffie hebben en nauwelijks klaar zijn toen het eerste bestuurslid voor de deur stond. Net op tijd maar wat een stress.
Heb ze van de weeromstuit maar één keer koffie/thee gegeven – ik schaam me dood achteraf.
Gelukkig werd het ook weer droog en kon de schilder alles wat in mijn vakantie had zullen gebeuren afmaken. Zat net een beetje uit te hijgen toen de timmerman belde dat hij graag wilde komen kijken wat er moest gebeuren. Had daar door de Zweedse weken helemaal niet meer aan gedacht.
Er waren een aantal klussen die er al heel lang lagen dus fijn dat hij tijd had maar het viel me een beetje rauw op mijn dak en dat werd erger toen bleek dat hij al de volgende dag wilde komen…
Maar nu heb ik voor het eerst na twintig jaar goed sluitende en niet meer tochtende tuindeuren waar geen beestjes meer door naar binnen kruipen, een tochtvrije achterdeur, ramen met nieuwe uitzetters, een steegdeur die weer fatsoenlijk open en dicht kan en twee nieuwe vensterbanken! En er komt thermopane in het laatste raam wat nog enkel glas is en misschien zelfs in de oude stalramen van het tuinhuis.
Al met al ben ik heel blij maar het doet op verschillende gebieden wel een forse aanslag.
Dus vandaag ben ik gevloerd.
Door het warme en vooral benauwde weer, door een boekenplank die naar beneden kwam met heel veel dingen er op, door de printer die het nog steeds niet doet, door de laptop die buiten aan de tuintafel opeens geen verbinding wilde maken (maar wat hielp het om de stekkerdoos aan te zetten), door alle emoties rond de #brexit en vooral door het gevoel weer van alles te moeten en nergens aan toe te komen.
En natuurlijk door de tuin die me op mijn nek zit en waar ik tussen de bedrijven door steeds van alles en eigenlijk te veel doe. De tuin waar ik zo van geniet en die vooral van een afstandje prachtig is!
Maar hoe ik ook van mijn bloemetjes geniet, toch denk ik vaak ‘was ik maar in Zweden’ en
was ik maar een poes…
Wat kun jij een pech hebben. En ik vraag me wel eens af of jij je portie nou niet een keer gehad hebt.
En een poes willen zijn, hebben we dat niet allemaal een beetje in ons? 🙂
Dat denk ik zelf ook zo nu en dan…
dat je ooit tijd had om te werken……. 🙂
Dat vraag ik me al twee jaar af!
Ach Liesbeth toch, wat een rampspoed. Soms denk ik wel eens dat het leven bij jou nooit zonder hindernissen verloopt. Na het lezen van je blog kan ik me voorstellen dat je weer naar Zweden wil, naar een zorgeloos bestaan en op gezette tijden je lijf strekken op een vlonder aan het meer. En poes zijn … dan wel met een fijne bazin.
Meneer F. en ik zijn inmiddels op een langzame terugreis en zitten in Ribe.
Ja, het blijft een struggle-for-life!
Leuk, Ribe. Zo’n mooi stadje en zo’n prachtige omgeving. Ga vooral naar het Vikingendorp. Dat is volgens de oude bouwstijlen gebouwd, heel bijzonder. En er is prachtig aardenwerk en glaswerk.Ben er veel te lang niet geweest! Nog fijne weken.
Wat was dat een verschrikkelijke maandag en wat zal je blij zijn geweest dat die dag uiteindelijk met goede afloop om was, op het vergeten van koffie schenken en Zweeds gebak na! !
Dat geklus in je huis is natuurlijk niet altijd even leuk, maar je bent er wél op vooruit gegaan. Heerlijk, geen beestjes en tocht meer door je tuindeuren!
Eén ding is zeker………… het is wel enerverend allemaal. En dat is beter dan een saai leven waar nooit iets te klagen valt! 😛