Het begon allemaal zo goed met een heerlijke zonnige dag in de sauna.
Ik was bezig aan mijn tweede rondje en stond op het punt van het trapje het zwembad in te gaan.
Vóór me ging een oude heer het trapje af. Hij was een uurtje daarvoor niet goed geworden in de sauna en ik verbaasde me dat hij nog durfde te gaan zwemmen. Lette dus even meer op hem dan op mezelf en gleed met mijn voet van de bovenste trede om met een klap tegen het roestvrij stalen trapje te smakken. Maar na even naar adem gesnakt te hebben leek alles mee te vallen en zwom ik mijn baantjes zonder ergens last van te hebben.
Eenmaal thuis zat er een grote blauwe bult op mijn knie en werd ik langzaam stijf.
Maar in bed ging het mis – ik kon me nauwelijks omdraaien en alles voelde beurs!
Konklusie: (van mezelf en van de fysiotherapeut waar ik de volgende dag een afspraak had) een gekneusde rib. Niet erg, wel pijnlijk!
Lachen, hoesten, niezen en gapen moeten zoveel mogelijk worden vermeden en ook het tillen van een mand houtjes voor de kachel is niet leuk. En fietsen op de HT bleek ook geen succes.
Fietsen op de e-bike ging prima en dat deed ik dan ook volop want wat is het prachtig weer.
Wel een steenkoude Oostenwind maar ook een strakblauwe lucht en heel veel zon.
Dus op naar de kaasboerderij, mijn vaste rondje van 25 km langs de vaart, de ganzen en de bootjes die langzaam uit hun winterslaap ontwaken.
Wat genoot ik van de frisse lucht en de zon, van de vogels en het prachtige licht.
De volgende dag kon ik zomaar de hele dag buiten zitten. In de zon en uit de nog steeds koude wind. Was ’s avonds zelfs verbrandt!
Of het nu door het voorjaar komt of door iets anders – de onrust slaat weer toe.
Ik verlummel mijn tijd weer behoorlijk, het is of ik in mijn blog van anderhalf jaar geleden terecht ben gekomen.
Ik wil van alles maar kom nergens toe. En als ik al ergens aan begin maak ik het niet af.
Lezen blijft beperkt tot de krant en de tijdschriften en zelfs dat nauwelijks terwijl ik er zo’n behoefte aan heb. Alleen ’s avonds in bed helpt de e-reader en kom ik daarmee tot rust, zelfs met die pijnlijke rib.
Eigenlijk geeft alleen de tv rust, dan hoef ik niets met mijn hoofd. Maar of ik daar nu zo blij van word…
Wil heel graag in de tuin beginnen maar ondanks de zon is het daar nog zo koud.
Wat mis ik mijn beschutte tuin waar ik altijd bezig kon zijn zonder last van de wind te hebben!
Wat mis ik mijn rode dak… Gelukkig begint alles wel wat op te drogen, mede dankzij de schrale wind.
Dus toch de tuin in. Maar wat zat die rib in de weg en wat werd ik daar boos om.
Was ik eindelijk zo ver en wilde het allemaal niet.
Toch genoot ik samen met de poesjes van de zon en de eerste bloemen, het speenkruid bloeit!
Eenmaal weer binnen zet ik me tot het klusje dat ik me had voorgenomen: het resetten van de Kobo. Het is een heerlijke e-reader maar het lijkt wel of hij iedere avond langzamer is met het omslaan van de bladzijden. En ongeduldig als ik ben stoort me dat.
Eerst alles netjes opgeslagen in een aparte map op de laptop. Toen de fabrieksinstellingen opgezocht (met dank aan Raymond!) en ja hoor, het leek te lukken. Vervolgens aangesloten op de pc en naar Kobo.setup.com. Alles werd opnieuw geInstalleerd en de Koboboeken werden automatisch toegevoegd, een fluitje van een cent!
En toen ging ik in de fout! In plaats van dat ik eerst rustig de homepage opzocht en keek hoe alles eruit zag zette ik in één keer alle boeken terug zonder daar hem daar rustig de tijd voor te geven.
Even leek dat goed te gaan maar al snel trok hij spierwit weg en legde hij het loodje.
Zo dood als een pier.
Heb echt alles geprobeerd. Gereset met een paperclip, terug aan de pc en op die manier geprobeerd te resetten, hem vriendelijk toegesproken en gezegd hoe ik aan hem gehecht was, mijn excuus aangeboden maar niets hielp. Ongeduld-dus-eigen-schuld!
Nu ligt hij aan de stroom bij te komen maar ik vrees dat er niets meer aan te doen is.
En zonder e-reader kan ik niet meer, het is mijn nachtlampje, mijn inslaaphulp, mijn boekenkast, mijn altijd-en-overal-kunnen-lezenmaatje.
Het enige dat helpt is dat ik al vreesde dat hij op zijn laatste benen begon te lopen.
Maar dat het zo hard zou gaan kon ik niet voorzien.
Het is niet anders.
En morgen?
Morgen komt de nieuwe…
een nieuwe kobo, dan kun je in ieder geval weer jaren vooruit
Dat mag ik hopen Carel! Deze was precies 2.4 jaar oud…Vind ik eerlijk gezegd een beetje te vroeg.
Wat een uitkomst die e-bike. Dacht even dat je zou schrijven gevangen te zitten na alles wat even niet gaat op het moment en daar was opeens die heerlijke fietstocht. Fijn!
Wel even een domper dat die Kobo je zo in de steek liet maar dat is met een nieuwe vast ook snel opgelost.
En ja, nog geen tweeënhalf jaar vind ik ook een absurd korte levensduur voor een e-reader.
Mijn KOBO vertoonde dezelfde kuren. Dood van het ene op het andere moment. Geen leven meer in te krijgen. Kreeg, zonder sputteren, een nieuwe van de Mediamarkt. Ik weet niet waar je hem kocht, maar het loont de moeite erover te klagen. Want zo oud was ie toch niet?
Hij is 2.5 jaar oud en hij bezweek toen ik te snel wilde. Maar je bent nog een blogje achter dus lees verder wat er gebeurde…:-)