Wat een week

Een week waarin er in Parijs 130 doden en 200 gewonden vielen door zeven terroristische aanvallen.
Ik heb de hele vrijdagnacht en de hele zaterdag naar Twitter en de televisie gekeken. Probeerde ze steeds uit te zetten maar zette dan een half uur later toch alles weer aan terwijl er nauwelijks meer iets te vertellen was dat we niet al wisten. Vooral Twitter liet razend snel de ontwikkelingen zien met filmpjes en al. Angstaanjagend was het.

Een week met de feestelijke intocht van Sinterklaas. De Sint vaart met de stoomboot door de Compagnonsvaart voor mijn deur, begeleid door een muziekcorps en tientallen kinderen met hun ouders. Spanning op de gezichtjes, sommige kinderen in vol ornaat met een Pietenpak aan, anderen diep weggestopt in de veilige armen van hun vader of moeder en allemaal vrolijk.

Een week vol contrasten.
Bij Parijs valt alles in het niets en zo leek het ook anderhalve dag.
Ik kon aan niets anders denken, bleef de beelden van die mensen die door de achterdeur het theater ontvluchtten tussen de lichamen van anderen door maar op mijn netvlies houden.
Twitter ontplofte met hartverwarmende en hypocriete boodschappen en heel veel hashtags maar ook met het prachtige filmpje van de jonge pianist die voor theater Bataclan Imagion speelde.
Ontroerend en helpend, hoe gek ook.

Een week nadat ik het blog over het leven van mijn moeder schreef.
Ik ben er weken mee bezig geweest en toen ik het eindelijk online zette sloeg de vermoeidheid toe. Daar had ik natuurlijk helemaal niet op gerekend en het overviel me dan ook. Al met al was het een intensief proces om haar leven door mijn hoofd en mijn handen te laten gaan en er een consistent verhaal van te maken. Achteraf leek het wel of ik haar hele leven nog eens met haar mee mocht leven en dat was mooi.

Een week waarin de eerste echte herfststorm werd voorspeld, een trigger om alle tuinstoelen en andere losse dingen in veiligheid te brengen.
Meestal ben ik daar te laat mee maar nu was ik keurig op tijd.
En wat heeft het gestormd, gehageld en geregend!
Het grote inmiddels braakliggende terrein van de timmerfabriek staat bijna blank!

Een week waarin ik iedere dag op mijn hometrainer fietste! Iedere ochtend vijf km in een kwartier.
Aanvankelijk best zwaar maar vanmorgen voelde het voor het eerst wat makkelijker en was ik minder buiten adem.
Fietsen en zwemmen, daar moet mijn lijf het van hebben. Van zwemmen geniet ik en die hometrainer is verschrikkelijk saai, zelfs met de radio aan. Maar als alles achter de rug is voelt het heerlijk!

Een week dus vol contrasten.
Met verdriet voor de direct betrokkenen en met angst voor iedereen.
En toch voelde ik me vandaag weer beter.
De tv is nog niet aan geweest en ik heb me voorgenomen me niet door angst te willen laten leiden. Nou is dat natuurlijk makkelijk gezegd hier in Gorredijk, dat realiseer ik me heel goed.

En ik realiseer me ook dat ik me ongelooflijk gelukkig mag prijzen met een veilig thuis, mijn eigen plekje waar ik zo van hou.
Wat een verschil met de vluchtelingen die vluchten voor datzelfde geweld wat voor ons nu opeens zo dichtbij komt maar waar zij al meer dan vijf jaar in hebben moeten leven.
Niks gelukszoekers maar doodsbange mensen die veiligheid zoeken.

En daar zouden we hier geen plaats voor hebben?
Je hoeft alleen maar naar die vluchtende mensen uit het Bataclan theater in Parijs te kijken om daar antwoord op te geven…