Wat een wereldkampioen en NOS-Sport waar ben je?

Paracycling – wat is dat eigenlijk?
Ik was bekend met de Paralympics, ik ken sport voor mensen met een beperking, ik heb me jarenlang bezig gehouden met allerlei vormen van aangepast sporten en dan vooral met het faciliteren daarvan maar Paracycling was nog een onontgonnen terrein voor me.

Tot ik Alyda Norbruis ontmoette. Ik kende haar al vanaf haar twaalfde, van School Lyndensteyn, de school bij het revalidatiecentrum waar ik werkte. Ik had veel contact met school en we deden samen projecten. Een van die projecten was het in contact brengen van leerlingen van onze school met leerlingen van een reguliere vmbo school. Dat waren twee groepen die elkaar zelden tegen kwamen en over en weer veel vooroordelen hadden. Alyda deed mee in dit project en zo kwamen we op elkaars pad.

Dit is al weer jaren geleden. Alyda ging naar het CIOS en kwam daar in aanraking met een racefiets. Letterlijk. Ik geloof dat ze er nooit meer af gekomen is. Een half jaar na haar eerste wedstrijd kwam ze in de Nationale selectie en veroverde ze een startbewijs voor de Paralympics in Londen 2012 waar ze zilver won. Een megaprestatie want drie weken voor de wedstrijd kreeg ze een acute blindedarmontsteking en moest geopereerd.
Weg voorbereiding, weg conditie. En dan toch zilver!
Dat was het begin van een bijzondere carriére want na Londen won ze wereldbekerwedstrijden en werd ze twee keer wereldkampioen.

Alyda kreeg rond haar geboorte een hersenbloeding waardoor ze een halfzijdige spastische verlamming heeft. Ze functioneert daar uitstekend mee, er is nauwelijks iets aan haar te zien. Dat is wel het geval als ze zich gaat inspannen en dat is op de fiets het geval! Ze fietst dan met een spastisch been. Iedereen die wel eens kramp heeft gehad weet dat dit niet alleen heel pijnlijk is maar ook dat je dat been dan niet goed kan gebruiken. Dat been hindert haar dan ook enorm. Dat geldt ook voor haar arm waardoor het moeilijk is het stuur goed vast te houden tijdens grote inspanning.
Haar racefiets is een gewone racefiets zonder aanpassingen. Zo’n fiets waar alle profs op rijden. High-tec, carbon, speciale tubes etc. Wel rijdt ze sommige wedstrijden met een brace om haar arm die ze daarmee vast kan maken aan het stuur.

Dit jaar vond het wereldkampioenschap Paracycling voor het eerst plaats in Nederland. Er deden ruim 30 landen mee, waaronder Australië, China en Amerika. Een evenement met spectaculaire onderdelen zoals tijdritten, achtervolgingen, tandemraces en de scratch (40 ronden waarbij alle landen acht deelnemers mogen leveren).
Alle deelnemers hebben een beperking die varieert van spasticiteit, het missen van een of meerdere ledematen met al of niet het gebruik van protheses tot slechtziend/blindheid. Beperkingen geven punten en via een ingewikkelde berekening leidt dit tot een eerlijke competitie.

En een competitie is het! Er is geen sprake van dat je zit te kijken naar sporters die anders zijn dan de ‘reguliere’ wielrenners! Echt op geen enkele manier. Het is bloedspannend, het gaat vreselijk hard en het doet op geen enkele manier onder voor welke baanwedstrijd ooit. Het materiaal is hetzelfde en het valt gewoon onder de KNWU / NOC*NSF.

Alyda reed drie onderdelen.
Als eerst de 500 m tijdrit. Ze verbeterde het wereldrecord, versloeg haar Chinese rivale en werd wereldkampioen!
Op de tweede dag reed ze de 3 km achtervolging, weer tegen een Chinese. En ze flikte het opnieuw: wereldkampioen.
Op de laatste dag werd de scratch verreden, een dicipline waaraan Alyda nog nooit deelgenomen had, 40 ronden in een groot deelnemersveld.
Ze vertrok, ze won en ze werd weer wereldkampioen!

Drie keer wereldkampioen! Een Nederlandse topatlete op een wereldkampioenschap in Nederland!
Hoe is het dan mogelijk dat je daar nergens iets van ziet? Niet op de radio, niet op de tv, Omrop Fryslân uitgezonderd.
Geen enkele aandacht door NOS-Sport, op de teletekst een bijna onvindbaar bericht dat maandagochtend al weer verdwenen was, geen aandacht bij DWDD, niet bij Humberto Tan of bij Pauw. Niet in de korte sportblokjes – helemaal nergens!
De enige krant die een berichtje plaatste was het AD, vanouds een sportkrant. Maar waarom dan met een foto van drie jaar geleden? Dat zou bij Bauke Mollema of Epke Zonderland niet zijn gebeurd!
Zou dit allemaal de erfenis zijn van ’top journalist’ Mart Smeets die ooit zei ‘gehandicaptensport is het niet waard om naar te kijken’?

Volgend jaar zijn de Olympische Spelen en dus de Paralympics in Rio. Alyda heeft zich gekwalificeerd en ze gaat ervoor: ROADtoRIO2016!
Laten we met z’n allen zorgen dat ze ook wordt gezien.
Zij en de andere Parasporters verdienen net zoveel respect als die andere atleten.
Niet méér want dat vinden sommige mensen, méér omdat ze een beperking hebben, méér omdat het extra moeilijk voor ze zou zijn, méér omdat ze ze zielig vinden, méér omdat….
Zeker niet méér.
En ook niet minder.
Maar wel net zoveel.
Gewoon precies even veel!